ماجرای نامه معاونت فرهنگی شهرداری به کافه کتاب آفتاب چه بود؟

به گزارش شهرآرانیوز، حسین باغ‌گلی در رشته توییتی نوشت:

بسمه تعالی

این روزها بحث کافی شاپ و فروشگاه کتاب آفتاب و ابلاغ معاونت فرهنگی شهرداری مشهد داغ است و هر کسی موضعی می‌گیرد. بنایی به سخن گفتن در روزهایی که اکثر مردمان این سرزمین بیش از آنکه بشنوند، دوست دارند سخن بگویند؛ نداشتم.

در این میان اما، نوشته یک اهل قلم و تذكر او به توضیح این واقعه برای مردم شهرم، این امید را ایجاد کرد که شنوندگانی برای این حکایت هستند و تمایل به شنیدن وجود دارد؛ لذا تصمیم گرفتم برای این دوست و مردم شهرم بنویسم و البته بی پرده بنویسم.

بگذریم از حواشی که تمایل ورود به آنها را ندارم اما دوست عزیز، غصه و قصه وابستگی به کمک های دولتی و شبه دولتی که شما قبل‌تر، به خوبی، در نفحات نفت (۱۳۸۹) به آن اشاره کرده بود: «در این گوشه خاک، می تواند کسی به دنیا بیاید و بالغ شود و از پدر پول توجیبی بگیرد، بعد بزرگتر شود و از دولت پول توجیبی بگیرد و بعد هم ريق رحمت را سر بکشد و وارد بازار «واقعی و رقابتی کسب و کار نشود» (ص 11): واقعیتی است که امروز مجموعه هایی چون «آفتاب» را مبتلا به خود نموده است. «آفتابی» که از بهمن ماه ۱۳۹۴ طلوع خود را وابسته به کمک شبه دولتی شهرداری نمود.

(۲۰۰ مترمربع در یکی از تجاری ترین مناطق شهر مشهد به قیمت اجاره میانگین ماهانه کمتر از دو میلیون تومان) و قرار بود پایان تیرماه ۱۳۹۸ از این مادر شیرده جدا شود و مستقل زیست کند اما بیش از سه سال است که حاضر به مستقل شدن نیست و برای باقی ماندن در دامان این مادر بهانه گیری می کند.

او مهلت ۱۲ روزه را مطرح می‌کند و به همراهی ۱۲۰۰ روزه پس از پایان قرارداد (یا حداقل مهلت ۴۸۰ روزه دوره مدیریت شهری جدید) و نشست های شخصی من و همکارانم با رویکرد دوستانه و همدلانه (در ۱۰  ماه گذشته هیچ اشاره‌ای نمی‌کند.

اتفاقا من از «نفحات نفت» شما آموختم که این در بغل گرفتن‌ها، چقدر برای راه افتادن، مضر است و امروز از زبان «آفتاب» به عنوان یک اهل فرهنگ (که در تمام سالهای زندگیم و اکنون به او احترام می گذارم) می‌شنوم: «آفتاب هرگز نمی میرد» و ای کاش به ویژگی دیگر آفتاب هم اشاره می‌شد.

که «آفتاب برای زیستن نیازمند حرکت است و آفتاب در سکون معنا ندارد... » «حق» می‌داند که آنچه نوشتم براساس راستگویی» بود (هرچند در این مجال فرصت بیان همه ماجرا نیست؛ اما جمله پایانی ام این باشد دوست عزیز؛ آری قرار بود به فرزندان این سرزمین راست گویی» بیاموزم، اما اعتماد نشد.

از یارانه‌های شبه دولتی (که متعلق به همه شهروندان مشهد است) بهره ببرد تا بتواند روی پای خودش بایستد و بعد فرصت را برای جوان ترها و تازه واردها به عرصه فرهنگ فراهم کند، اما حالا از هر ابزاری برای ماندن بیشتر استفاده می کند.

ولی قرار نبود فقط به آنها «راست گویی» بیاموزم بلکه قرار بود « سخت کوشی»، «خلاقیت»، «خطرپذیری»، «وفای به عهد» و «عشق به دین و میهن» هم بیاموزم ...

حسین باغگلی۔ ۲۳ آبان ۱۴۰۱