جام‌جهانی و سندرم «خود‌مردم‌پنداری»!

«خود‌مردم‌پنداری» یک بیماری است که در لایه‌های روشن‌فکری و غرب‌زدگی ایران رسوخ کرده و هیچ‌گاه حاضر نشده است مردم را ببیند و با آن‌ها هم‌افق شود؛ چه پیش از انقلاب و در بحبوحه مبارزات، چه پس از پیروزی انقلاب و تشکیل جمهوری اسلامی، چه در جنگ تحمیلی و چه پس از آن و چه امروز. خود‌مردم‌پندار‌ها کم هستند، اما در همه عرصه‌ها خودنمایی می‌کنند؛ از اقتصاد و سیاست و اجتماع گرفته تا فرهنگ و هنر و حتی ورزش.

این عده کم با نادیده‌گرفتن مردم ایران اسلامی، در تلاش‌اند تا خواسته‌های خود را که از اهداف استعماری دشمنان ایران وام گرفته‌اند، به مردم تحمیل کنند؛ تحمیلی که در زر‌ورق‌های رنگین قرار گرفته است تا بتواند مردم را با خود همراه کند، زهی خیال باطل!

طی هفتاد روز گذشته خود‌مردم‌پندار‌ها به‌دنبال این بودند که ایران را تجزیه کنند؛ جمعیت محدودی که فکر می‌کردند با دمیدن در آتش اغتشاش و ناامنی می‌توانند خدشه‌ای به آرمان ایران اسلامی مستقل وارد کنند. با تمام قوا و همه رسانه‌هایشان، با هزاران فراخوان و فشار دنبال این بودند تا مردم را علیه انقلاب مردمی‌شان بشورانند؛ چه تناقض آشکاری!

خود‌مردم‌پندار‌ها حتی به ورزش هم رحم نکردند. به جام‌جهانی فوتبال که رسید، فکر کردند می‌توانند تیم ملی ایران را با فشار و اجبار از دور مسابقات حذف کنند؛ ولی نشد. در روز‌های منتهی به برگزاری جام‌جهانی هم با تحریم و تهدید و توهین به بازیکنان تیم ملی، دنبال این بودند که خواسته‌هایشان را تحمیل کنند. خود‌مردم پندار‌ها حتی به ایرانی‌بودنشان نیز پشت کردند و در بازی ایران و انگلیس نه‌تن‌ها از تیم ملی ایران حمایت نکردند، بلکه حمایتشان را به‌سمت تیم حریف بردند و از باخت تیم خوش‌حال شدند.

خود‌مردم‌پنداری یک سندرم است که دامن روشن‌فکری را رها نمی‌کند؛ اما آن‌ها خوب می‌دانند که مردم کسانی دیگر هستند. مردم همان‌هایی هستند که از باخت تیم ملی ایران در‌برابر انگلیس ناراحت شدند، اشک ریختند و دل‌گیر شدند. مردم همان‌هایی هستند که بعد از پیروزی تیم ملی در‌برابر ولز، بدون هیچ فراخوان و فشاری به خیابان‌ها آمدند و جشن ملی گرفتند؛ مثل ۹‌دی ۱۳۸۸ یا ۱۳‌آبان‌۱۴۰۱. مردم همان‌هایی هستند که به وضعیت اقتصادی کشور اعتراض دارند؛ اما عقلانیت انقلابی‌شان هیچ‌گاه آن‌ها را با خودمردم‌پندار‌ها و دشمنان این مرز‌و‌بوم همراه نمی‌کند.

خودمردم‌پندار‌ها از این مردم می‌ترسند؛ چون مثل رودی خروشان، آن‌ها را از بین می‌برند. سندرم خود‌مردم‌پنداری بیش از هر کسی خود مردم‌پندار‌ها را آزار می‌دهد؛ چون مردم همه‌جای کشور هستند و کشور متعلق به مردم است و آن‌ها با دیدن مردم واقعی عذاب می‌کشند. بیش باد این عذاب!