کدام بخش‌های «شبکه مخفی زنان» به واقعیت نزدیک است؟
مازیار معاونی، منتقد سینما و تلویزیون، معتقد است با وجود اینکه در تولید سریال‌های تاریخی نخست بحث نمایشی‌بودن مطرح است، سریال «شبکه مخفی زنان» داشته‌های تاریخی درخور اعتنایی دارد.
مریم ضیغمی محمدی | شهرآرانیوز، مازیار معاونی، منتقد سینما و تلویزیون، در گفتگو با شهرآرانیوز درباره سریال تاریخی «شبکه مخفی زنان» می‌گوید: بیشتر سریال‌های کمدی شبکه نمایش خانگی و تلویزیون با یک فرمول ساخته می‌شوند؛ قصه‌ای که معمولا در بستر تاریخ معاصر اتفاق می‌افتد. این آثار معمولا در چند سال اخیر تنزل و ما را با نوعی کمدی نازل و برخی سوژه‌های تکراری روبه‌رو کرده‌اند.
به‌گفته معاونی، افشین هاشمی، کارگردان سریال «شبکه مخفی زنان»، به یک برهه تاریخی وارد شده که از ابتدا بین این اثر و دیگر کار‌های کمدی چند سال گذشته مثل «شب‌های برره»، «قهوه تلخ» و «باغ مظفر» تمایز ایجاد کرده است. او یک برهه تاریخی را به تصویر می‌کشد و دهه اول سلطنت رضاشاه را روایت می‌کند و این خیلی مهم است.
بر اساس صحبت‌های این منتقد مطرح، استفاده از آن فضای خفقان پلیسی و سخت‌گیرانه زمان سلطنت رضاشاه و تلفیقش با یک کمدی برای اولین‌بار دارد اتفاق می‌افتد و همین استفاده از آن بستر زمانی سبب شده است در پرداخت، دیالوگ‌نویسی، به‌کارگیری رنگ، شخصیت‌ها و انتخاب بازیگران دست کارگردان بازتر باشد و کارش رنگ‌وبوی تکرار نداشته باشد.
مازیار معاونی اضافه می‌کند: «شبکه مخفی زنان» مملو از فانتزی است؛ فانتزی‌هایی مثل حضور برخی کاراکتر‌ها در جا‌هایی که به‌شکل منطقی همیشه نمی‌توانند در آنجا حضور داشته باشند؛ از دختربچه باهوش و خوش‌آینده تا ۵ برادرزن مسعودخان زنبورک‌چی و خیلی شخصیت‌های دیگر.
او به این نکته هم اشاره می‌کند که استفاده چندباره از بازیگران در کاراکتر‌های مختلف عامدانه بوده و کارگردان عمدا با استفاده از این فانتزی یک رنگ‌وبوی متفاوت به کمدی‌اش داده است.
«شبکه مخفی زنان» داشته‌های تاریخی درخور اعتنایی دارد
به‌گفته معاونی برای جزء‌به‌جزء سریال فکرشده و همین سبب شده است ما در «شبکه مخفی زنان» یک کمدی صرف نبینیم، بلکه اثری تاریخی هم ببینیم و واقعیت‌های این برهه زمانی را از دریچه، روزنه و نگاه کمدی رصد کنیم و با برخی شخصیت‌های معاصر آشنا شویم. همه این‌ها در سریال به‌ظاهر کمدی لایه‌های چندوجهی را در بستر خود دارند.
مازیار معاونی در ادامه صحبت‌هایش می‌گوید: اندکی در تدوین گشاده‌دستی شده است و به‌نظر، سریال در شانزده‌هفده قسمت جمع‌شدنی بود. بااین‌حال، شاید بتوان با ارفاق از تکراری‌بودن برخی موقعیت‌ها گذر و آرزو کرد که این قبیل سریال‌ها بیشتر از سریال‌های تراژیک که ما دائم داریم می‌بینیم، از «زخم کاری» و «یاغی» گرفته تا «پوست شیر» و سریال‌های قبل‌تر مثل «قلب یخی» ساخته شوند. اکنون ما با فقر سریال‌هایی طرف هستیم که اندکی شادی، طراوت و سرزندگی را به ما یادآوری کنند.
این منتقد سینما در پاسخ به اینکه چقدر «شبکه مخفی زنان» به واقعیت‌های تاریخی نزدیک است نیز توضیح می‌دهد: هر کاری که در بستر تاریخ ساخته می‌شود، اول کار نمایشی است و بعد به تاریخ ارجاع داده می‌شود. وظیفه جهان نمایش بازگوکردن عین‌به‌عین تاریخ نیست و آن کار را مورخان کتب تاریخی انجام می‌دهند.
به گفته او، «شبکه مخفی زنان» صرف‌نظر از برخی اشکالات جزئی به بخش‌هایی از تاریخ معاصر می‌پردازد که کمتر به آن‌ها پرداخته شده است؛ تأسیس اداره سجل احوال یا عنوان‌های فامیلی ساده‌انگارانه که برای مردم گذاشته می‌شد، پرداختن به زنان و اجازه حضور زنان در عرصه‌های اجتماعی را دادن، شکل‌گیری کانون بانوان به‌عنوان چیزی که در سریال‌های جدی تلویزیونی در چهل سال گذشته وجود نداشت و بیشتر بر مباحث سیاسی و خفقان سیاسی زمان رضاشاه متمرکز شده بودند، از بخش‌های درخور اعتنای این سریال است.
معاونی تأکید می‌کند: در سریال‌هایی که تاکنون ساخته شده است، این‌گونه به فضای زن‌ها وارد نشده بودند، اما سریال «شبکه مخفی زنان» این ویژگی را دارد که فضای زنان را در برهه‌ای از تاریخ به‌خوبی ترسیم کند که از لحاظ تاریخی هم داشته‌های درخور اعتنایی دارد.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
