کارگردان "پرواز ۱۷۵": تمام آنچه در فیلم آمده را یا با چشم خود دیدم یا شنیدم
به گزارش شهرآرانیوز، محمدحسین حقیقت متولد سال ۱۳۷۶ و جزو جوان‌ترین کارگردانانی است که امسال با اولین فیلم بلند سینمایی‌اش به نام «پرواز۱۷۵» در چهل‌و‌دومین جشنواره فیلم فجر حضور دارد. داستان فیلم پرواز ۱۷۵ در مورد شهید مفقودالاثری است که انگشترش داخل شکم یک ماهی پیدا می‌شود و حوادثی رخ می‌دهد تا این انگشتر به‌دست مادر آن شهید که سال‌ها چشم‌به‌راه خبری از فرزندش است، برسد. شهرآرانیوز به همین بهانه با "محمدحسین حقیقت" نویسنده و کارگردان این فیلم صحبت کرده است که در ادامه می‌خوانید.
چرا نخستین ساخته سینمایی تان را با ژانر دفاع مقدس که کار آسانی هم نیست شروع کردید؟
در نشست فیلم خانه اهالی رسانه نظرات موافق و مخالف وجود داشت، برخی گفتند فکر نمی‌کنید یک جایی از فیلم شعاری شده است؟ و من پاسخ دادم گفتن از شهدا هیچ زمان شعار نیست. ما با هر عقیده، سلیقه و مشکلی که در این مملکت داشته باشیم یک نقطه مشترک باید بین خودمان پیدا کنیم. معتقدم این نقطه مشترک شهدا هستند و همه معتقدند اگر شهدا نبودند و جان خود را کف دست شان نمی‌گذاشتند الان زندگی نمی‌کردیم. اگر بگویند چهار خیابان آن طرف‌تر یک عده حمله کرده اند من سریع پنهان می‌شوم، اما شهدای ما بخصوص شهدای غواص‌مان می‌دانستند اگر از آب رد شوند دشمن دوره‌شان می‌کند و برگشتنی در کار نیست، ولی آن‌ها جان خود را برای حفظ مملکت فدا کردند و این به نظرم قابل قیاس با هیچ چیز نیست. مگر از جان با ارزش‌تر چیزی دیگری هم هست؟ آن‌ها جان شان را کف دست گرفتند. این موضوع همیشه دغدغه‌ام بود و برایم اهمیت دارد و فکر می‌کنم نقطه اشتراک همه آحاد جامعه باشد.
شماجوان‌ترین کارگردان فیلم فجر امسال هستید؛ تهیه کننده و عوامل را چطور برای همکاری با فیلم تان راضی کردید که اعتماد کنند تا "پرواز ۱۷۵" را بسازید؟
فیلم پرواز۱۷۵ بخاطر شهدا اثری کاملا دلی است و حس همبستگی و همدلی چه پشت و چه مقابل دوربین مشهود است و همه عوامل فارغ از اینکه که آیا بازگشت سرمایه مد نظر را دارد یا خیر، همکاری کردند؛ چون بنظرم این عزیزان به گردن ما حق دارند و امیدوارم بتوانیم قدم موثری برداریم. موسسه تبیان نیز که تهیه کننده فیلم است به دلیل همکاری‌های قبلی به من اعتماد کردند و حامی من در ساخت این اثر شدند. طبیعتا کار اول سینمایی کار سختی خواهد بود. با وجود اینکه من متولد ۱۳۷۶ هستم کار کردن با بزرگان سینما از جمله جمشید هاشم پور، ثریاقاسمی و دیگر دوستان، چون رضا توکلی و جعفر دهقان که شاید اندازه سن من سابقه هنری دارند، خیلی راحت‌تر از چیزی بود که دیگران می‌گفتند و آن‌ها هم بزرگوارانه کنار من بودند تا فیلمم ساخته شد. معتقدم با این که ساخت فیلم سخت بود، اما چالش بزرگ و شیرینی برایم بود، ما از ۴ نسل بازیگر برای فیلم استفاده کردیم. همچنین استفاده از کودک و نوجوان که سختی‌های خودش را داشت. در مجموع از اتفاقی که افتاده راضی هستم.
در پرواز ۱۷۵ همان گونه که اشاره کردید از چهره‌های پیشکسوت و مطرحی، چون جمشید هاشم پور، ثریا قاسمی، جعفر دهقان، رضا توکلی، و ... بهره بردید که نشان می‌دهد چهره‌های مطرح کشور به جوانان تازه وارد با نگاه نو بها دادند و جلوی دوربین شان ایفای نقش می‌کنند. آن طور که شنیدم بازی‌های متفاوتی هم در فیلم تان داشتند درست است؟
همین طور است. نقشی را برای استاد هاشم پور در نظر گرفته بودیم. با توجه به اینکه در بیش از ۱۸۰ فیلم ایفای نقش کرده‌اند و دقت شان در انتخاب فیلم نامه زیاد و سخت گیرانه است، وقتی فیلم نامه را مطالعه کرد تا نقش مد نظر را مطالعه کند آقای هاشم پور نقش دیگری را پسندید که اتفاقا، نقش متفاوتی از کار درآمد؛ چه به لحاظ طراحی گریم و چه نسبت به نقش‌هایی که در گذشته از او دیده بودیم بازی متفاوتی داشت. درباره نقش ثریا قاسمی نیز همین اتفاق افتاد و با صحبت‌هایی که با هم درباره نقش داشتیم احساس می‌کنم کاراکتر مادر متفاوتی را خلق کرد. دیگر بازیگران هم نقش‌های خود را خیلی درست و دقیق و آن چه که مطلوب فیلم نامه بود ارائه کردند.
"پرواز ۱۷۵" با چه دیدگاه و ایده‌ای جلوی دوربین رفت؟
ایده اولیه به سه سال پیش بر می‌گردد، پروسه فیلم نامه دو سال زمان برد. سعی کردم به آسایشگاه‌های جانبازان سر بزنم و نسبت به آن چه که مسئولان آن‌ها بیان می‌کنند دغدغه مندانه گوش کنم. آن چه در فیلمم مطرح می‌شود یا با چشم خودم دیدم یا شنیدم؛ مثلا آن نماینده‌ای که صرفا بخاطر کار تبلیغات به این عزیزان سر می‌زند و دیگر دغدغه‌ها را سعی کردم در حد بضاعتم به تصویر بکشم و در حد تلنگر هم شده آن‌ها را مطرح کنم.
چه تحقیقات میدانی در این مسیر داشتید؟
لزوما همه عزیزانی که درگیر عملیات‌هایی که مربوط به شهدای غواص بودند همه شهید نشدند و عده‌ای برگشتند و ما با چندین نفر آن‌ها گفتگو داشتیم و خاطرات عینی از خودشان برای ما تعریف کردند که با فیلم و دوربین خرگوشی می‌دیدند که چه اتفاقی برای آن عزیزان می‌افتد. به جزئیات و ابعاد موشکافانه عملیات‌ها نمی‌توان پرداخت. این را باید دانست که در هر موقعیتی استراتژی‌ای وجود دارد و دلیل آن اتفاق برای زمان خودش شاید ملموس و قابل پذیرش باشد، ولی امروز ملموس نباشد. به همین دلیل مفهوم کلی را برای شهدای غواص در نظر گرفتیم و داستان را روایت کردیم. چیزی که خلاف واقع نیست، ولی نمود عینی خارجی ندارد و ادای احترام کلی به این عزیزان داشتیم.
طبیعتا همه فیلمسازان و عواملی که در جشنواره فیلم فجر شرکت کرده‌اند دوست دارند سیمرغ بگیرند یا دیده شوند، شما برایتان دریافت جایزه اهمیت دارد یا دیده شدن؟
آن چه که می‌گویم شاید به نظر شعاری باشد، ولی این را به شهادت دوستانی که با من همراه بودند می‌گویم؛ من محمد حسین حقیقت معروف شدن و سر زبان‌ها افتادن نامم برایم مطرح نیست البته نمی‌گویم اولویت نیست، نمی‌گویم سیمرغ گرفتن برایم اهمیت ندارد، ولی آن چه که برایم اولویت دارد شهدای غواص است و صرفا دیده شدن خودِ کار است تا مردم بتوانند با فیلمم ارتباط برقرار کنند و لذت ببرند و اگر بتواند فیلمم تاثیر کوچکی حتی روی یک نفر هم داشته باشد برای من کفایت می‌کند.
با توجه به اینکه جوانی نوظهور با نگاهی تازه در سینما هستید حضور در جشنواره فیلم فجر چه تاثیری در ارتقای کاری تان خواهد داشت؟
طبیعتا جشنواره فیلم فجر به عنوان بزرگترین رویداد سینمایی کشور برای فیلمسازان به خصوص جوانان تازه وارد می‌تواند اتفاقات متفاوتی را رقم بزند، لزوما به این معنا نیست که سیمرغ بگیری، شناخته شوی و کارت مطرح شود، همین که در این جشنواره شما می‌توانی با بزرگان سینما رقابت کنی جای شکر دارد. طبیعتا پذیرش فیلم "پرواز ۱۷۵" در جشنواره فیلم فجر می‌تواند در روند کاری ام اثرگذار باشد و برای کار‌های بعدی‌ام راه گشا خواهد بود.
چه بازتاب‌هایی تا کنون از منتقدان و اهالی رسانه و سینما‌های مردمی دریافت کرده‌اید؟
خدا را شکر در نشست خبری فیلمم سوالاتی که مطرح شد مثبت بود. خاصیت کاری که دلی با آن برخورد شود همین است. نمی‌گویم کارم عاری از ضعف بوده، ولی دوستان و عزیزان چه اصحاب رسانه و چه دیگران نگاه مثبتی به کارم داشتند. خدا را شکر می‌کنم که فیلمم توانسته تا حدی روی مخاطب تاثیر بگذارد و با آن ارتباط برقرار کند. اگرچه هر اثری موافقان و مخالفان خودش را دارد و من قدردان تمام کسانی هستم که نظرات مثبت و منفی‌شان را نسبت به فیلم عرضه کردند.
در پایان این گفتگو درباره چالش‌های تولید کار در ژانر دفاع مقدس بفرمایید؟
اگر نام محمد حسین حقیقت مطرح می‌شود من نماینده یک تیم ۵۰- ۶۰ نفره هستم که توی گرمای بالای ۵۳ درجه آبادان و شرجی صددرصد در لوکیشن‌های آبادان، اهواز و شهرک دفاع مقدس و. کنار من بودند و سعی کردند همدلانه فیلم پیش برود و از آن‌ها تشکر می‌کنم. تعدد لوکیشن و گرمای شدید یکی ازچالش‌های اذیت کننده در مسیر تولید فیلم بود. همان گونه که اشاره کردم ۴ طیف و گروه سنی بازیگر داشتیم و طبیعتا کار کردن با هم سن و سال خودم راحت‌تر است. کار کردن با کودکان نابازیگر دیگر چالش من بود. نکته‌ای که شاید لازم باشد این جا بگویم و عده‌ای میگویند این فیلم حکومتی است و ارگانی پشتش است و ... باید پاسخ دهم کار ما بدون اینکه وصل به ارگانی باشد و بدون بودجه دولتی و با بودجه شخصی و مستقل کار را تولید کرده و برایم ارزشمند است. خوب است از تعابیری که نسبت به این کار‌ها مرسوم شده و برخی استفاده می‌کنند بپرهیزیم. وظیفه اهالی رسانه است که آن را سمت و سو دهند، چون کسانی که این اتهامات را وارد می‌کنند اغلب افرادی هستند که در این سال‌ها بیشترین استفاده را از این امتیازات و بودجه‌ها داشته اند.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
