به گزارش شهرآرانیوز؛ گاهشماری و تقویم در ایران، از باستان تاکنون همواره دستخوش تغییرات گوناگون بوده است و پس از فتح ایران از سوی اعراب مسلمان، طریقه روزشماری از مبدأ خورشیدی به قمری تغییر یافت و تا پیش از نوروز ۱۳۰۴، گاهشماری ایران براساس ماهها و سال قمری بود. از آن گذشته، تقویمهای مغولی و اسامی آن تحت عنوان «خط و زبان اویغوری» نیز در ایران رایج شد و بسیاری از نامهای ماههای سال همچون حمل، ثور، جوزا و... نیز مورد استفاده قرار میگرفت.
مجلس شورای ملی در سال ۱۳۰۴ ضمن تغییر تقویم قمری با اسامی قدیمی و بیگانه، تقویم رسمی کشور را براساس تقویم جلالی تنظیم کرد و در تاریخ ۱۱ فروردین همان سال، به تصویب رساند.
براساس این قانون، سالشماری ملی ایران، کماکان شمسی حقیقی اعلام و اسامی ماهها نیز براساس گاهشماری اوستایی دوره ساسانیان اعلام شد که شش ماه نخست سال، ۳۱ روز و ۶ ماه دوم سال هم ۳۰ روز اعلام شد و اسفند هر چهار سال یکبار، ۳۰ روز و غیر آن نیز، ۲۹ روز خواهد بود.
۴۶ سال پس از این تصویبنامه مجلس، محمدرضا پهلوی براساس ایدئولوژی باستانگرایی، مبدأ تقویم کنونی ایران را که در زمان پدرش ایجاد شده بود، منسوخ و سالشماری ایران را به تاجگذاری کورش سوم هخامنشی تغییر داد؛ اتفاقی که با مخالفت گسترده مردم و نیروهای مخالف رژیم همراه شد و در شهریور سال ۱۳۵۷، مبدأ تقویم ایران به هجری خورشیدی بازگشت.