درباره کودکانی که جرمشان گرسنگی بود

گروه جامعه | شهرآرانیوز؛ این عکس‌های بازداشت، بخشی از یک مجموعه عکاسی گسترده از بایگانی‌های «تاین ور»، ​​خردسالانی را در عصر ادواردیان انگلیس نشان می‌دهد که به اتهام جرم‌های کوچک دستگیر شده‌اند. سن آن‌ها از ۱۲ تا ۲۱ سال است؛ سنی که در آن زمان، سن قانونی بزرگ‌سالی به حساب می‌آمد. این کودکان در شهر نورث شیلدز انگلیس دستگیر شدند.

 

تا زمانی که ادوارد هفتم در سال ۱۹۰۱ به سطنت رسید، ویکتوریا برای مدت ۶۴ سال ملکه انگلیس بود و مردم حتی پادشاه پیش از او را به یاد نمی‌آوردند. نام ویکتوریا مترادف با قدرت بود و نماد یک امپراتوری «که خورشید هرگز در آن غروب نمی‌کند»، اما عصر ادواردیان آن‌طور که برخی آن را تصویر کرده بودند، «بعدازظهری طولانی با نور آفتاب» نبود.

 

سلطنت ادوارد در دوره‌ای از بی‌اعتمادی ملی آغاز شد و ناآرامی‌های مردمی که ریشه در گذشته داشت، رو به افزایش بود. درواقع معضلات اجتماعی مانند تنگ‌دستی و فقر مردم و درآمد‌های ناکافی در مقابل افزایش قیمت‌های بازار در زمان سلطنت ویکتوریا به‌وجود آمده بودند، اما در دوره ادواردیان به اوج خود رسیدند.

 

در این بین، در آغاز قرن بیستم جرائم کوچک، به‌ویژه در میان کودکان به‌شدت افزایش یافته بود. توضیح دلایل این اتفاقات ساده نیست، اما پاسخی کوتاه به آن می‌تواند افزایش فقر شهری درنتیجه رشد صنعتی باشد. سیستم حقوقی انگلیس از دهه ۱۸۵۰ با معرفی مدارس اصلاحی، مجازات‌های متفاوتی را برای مجرمان جوان در نظر گرفت. علاوه بر تعیین اقدامات تنبیهی جدید برای برخورد با جوانان مجرم، قوانینی تصویب شد که کودکان را از برخی مناطق صنعتی دور نگه می‌داشت.

 

همچنین آموزش ابتدایی در سال ۱۸۷۰ برای همه کودکان اجباری شد. در سال ۱۸۸۹ «منشور کودکان»، حمایت‌های قانونی از کودکان را ممکن ساخت و دولت می‌توانست در زندگی خانوادگی آن‌ها مداخله کند. پویش‌هایی در دهه‌های ۱۸۹۰ و ۱۹۰۰ برای محافظت قانونی بیشتر و زیر پوشش قرار‌دادن کودکان و جوانان تلاش‌های بسیاری کردند.

 

این تغییرات بخشی از یک تحول تدریجی درباره مفهوم کودکی بود و اینکه چطور تجربه‌های کودکی و نوجوانی بر بزرگ‌سالی یک فرد اثر می‌گذارند. این قوانین با فراهم‌آوردن فرصت‌های جدید به‌دنبال بهبود وضعیت کودکان بودند. از دهه ۱۸۸۰ به بعد، مبارزان اجتماعی خواستار تشکیل یک دادگاه ویژه برای رسیدگی به پرونده‌های کودکان و نوجوانان شدند. همه این تلاش‌ها سرانجام در قانون کودکان مصوبه ۱۹۰۸ به ثمر نشست و شامل تأمین وعده‌های غذایی در مدرسه، بازرسی‌های پزشکی و حقوق مستمری برای یتیمان بود.

 

هدف از این اصلاحات، ارائه درمان فردی برای کودکان مشکل‌دار و ازبین‌بردن تأثیر منفی والدین بر آن‌ها بود. فعالان حقوق کودکان معتقد بودند که خانواده‌های ناکارآمد دلیل اصلی بزهکاری کودکان هستند. آن‌ها عقیده داشتند که کودکان محلات فقیرنشین قانون را زیر پا می‌گذارند. زیرا والدینشان به شیوه درستی از آن‌ها مراقبت و حمایت نکرده بودند.