بدن ما در طبیعت چگونه رفتار می‌کند؟

تصور کنید در طبیعت دچار حادثه شدید، به عنوان مثال حیوان درنده‌ای دنبالتان می‌کند یا گم شدید و مسیر بازگشت را پیدا نمی‌کنید.
حال بیایید از نگاه سلول‌های بدنمان به این مشکل بنگریم. در این مواقع بدن با تغییراتی هورمونی، ما را برای دفاع طولانی مدت از خودمان آماده می‌کند.
لوزالمعده ما گلوکاگون ترشح می‌کند که سطح قند خون ما را بالا می‌برد و تولید انسولین را کاهش می‌دهد تا انرژی ما ذخیره شود.

پرولاکتین که تولیدمثل را کند یا غیرفعال می‌کند، آزاد می‌شود. تولید پروژسترون و تستوسترون متوقف می‌شود تا انرژی زیادی که لازمه تداوم توانایی تولیدمثل ماست، برای دفاع از خودمان به کار گرفته شود.
تولید هورمون‌های رشد متوقف می‌شود تا مواد مغذی و انرژی که به طور عادی در سیستم‌های مختلف بدن مصرف می‌شود، در جهت جنگ یا گریز هدایت شود.
وازوپرسین که یکی از هورمون‌های ضدادرار است، شروع به ترشح می‌کند و مواد زائد مرده را دفع می‌کند تا بهتر بتوانیم در جنگل و دشت بدویم یا درگیر جنگ شویم.
اندروفین‌ها و دیگر مواد مخدر طبیعی مغز تولید می‌شوند تا درد را کاهش دهند.
کورتیزول، یکی از هورمون‌های استرس، تولید می‌شود تا به ترمیم بافت‌های آسیب دیده در جریان جراحت فیزیکی کمک کند.

این‌ها برخی از تغییرات هورمونی هستند که به واسطه واکنش بدنی ما به بحران‌ها ایجاد می‌شوند.
به خاطر داشته باشیم که بدن ما سازوکار‌های برقراری توازن خودش را دارد و ما مواد بیوشیمیایی مرتبط با سلامت را به طور طبیعی تولید می‌کنیم.
«کاندیس پرت»، مؤلف کتاب «مولکول‌های عاطفه»، می‌نویسد: «هر یک از ما فهرست دارو‌های طبیعی خودمان را داریم تا ذهن و بدنمان را همان گونه که طراحی شده است، اداره کنیم.»
جریان دارو‌های درونی ما تحت تأثیر کار‌هایی که انجام می‌دهیم و همچنین رابطه ما با طبیعت و انسان‌ها و به طور کل کیفیت روابطمان هست.

بر همین اساس تغییرات مثبت هم موجب پارادایم بیوشیمیایی و هورمونی در ما می‌شود. یعنی بیایید این بار تصور کنیم در محیطی طبیعی برای نمونه در جنگلی کنار آتش نشسته ایم و گوشمان صدای جرقه هیزم را می‌شنود و چشممان انبوه درختان سبز را می‌بیند. یا در کنار دریا نشسته ایم و چشممان تا دوردست‌ها شنا می‌کند و گوشمان به صدای امواج آب و پرندگان دریایی خو گرفته است.

 

این بار بدنمان به لذت بردن از محیط طبیعی و حس آرامش در طبیعت واکنش نشان می‌دهد و باعث تغییرات مثبت می‌شود؛ بنابراین سیستم عصبی سمپاتیک ما نه تنها در زمان تهدید، بلکه وقتی به واسطه کار‌هایی که نیازمند انرژی زیاد است، همچون بازی والیبال، تنیس یا شنا در دریا و بالارفتن از صخره به چالش کشیده می‌شود،  واکنش نشان می‌دهد. این‌ها به جای اینکه تهدیدآمیز یا استرس زا باشد، برای سلامتی ذهنی و فیزیکی ما مفید است. ما می‌توانیم از این حالت آماده باش استفاده کنیم تا به موفقیت‌های بزرگی در زندگی و سفر دست پیدا کنیم یا برای چالش‌های بزرگ‌تر در زندگی آماده باشیم.