سکوت آزادی شکست

به یاد می‌آوریم روز‌هایی را که تماشاگران در ورزشگاه پیر آزادی موج ایتالیایی می‌زدند، روز‌هایی را که چه در عرصه ملی، چه در میدان‌های داخلی و خارجی روبه‌رو آماده باش می‌گفتند و با تک شعار‌های رنگی و ملی هماهنگی خود را به رخ رسانه‌ها می‌کشیدند.

ورزشگاه آزادی یادآور روز‌هایی است که تماشاگران همه احساس خود را نسبت به تیم‌های محبوب‌شان فریاد می‌زدند و به بازی فوتبال معنای دیگری می‌بخشیدند.

فوتبال بی‌هیچ تعارفی هویت سمعی و بصری خود را مدیون هواداران است. مردان و زنانی که در خانه و ورزشگاه‌ها لحظه‌ای چشم از تیم‌های محبوب خود برنمی‌دارند و تمام احساس خود را از طریق امواج به روح و تن بازیکنان می‌فرستند.

اما قریب به دو سال بود که هواداران به دلیل شیوع ویروس کرونا قادر به حضور در ورزشگاه نبودند و نمی‌توانستند تماشاگر نمایش تیم‌های‌شان باشند. جمعه شبی که گذشت، اما بار دیگر فوتبال دوستان توانستند سکو‌های سرد ورزشگاه آزادی را با هرم خود گرم کنند و به ورزشگاه بروند.

روبه‌روی جایگاه ویژه محل تجمع هوادارانی بود که از ساعت‌ها قبل به ورزشگاه رسیده بودند.

غالب فضایی که برای تماشای این بازی تدارک دیده شده بود را آبی‌دلان پر کرده بودند. استقلالی‌هایی که این بار آمده‌اند با همیاری خود، شاید سال‌ها ناکامی را با قهرمانی لیگ بیست و یکم از یاد ببرند.

باید چهره‌شان را از نمای نزدیک رویت می‌کردی تا پی به خوشحالی‌شان ببری. شاید نتیجه این بازی آنقدر برای‌شان اهمیت نداشت که این چنین بعد از دو سال دوری از ورود به ورزشگاه احساس شور و شعف می‌کردند. همین آزادی دوباره برای‌شان یک پیروزی بزرگ است. دوربینت را که می‌دیدند، دست تکان می‌دادند و پرچم‌های‌شان را در آسمان می‌چرخاندند.

در سوی دیگر، جایی که همواره پرسپولیسی‌های قدیمی جلوس می‌کنند، اندک تماشاگران نساجی نیز خودنمایی می‌کردند. حضور آنها، اما چندان خوشایند استقلالی‌هایی نبود که دائم فریاد می‌زدند: استقلال ما گل می‌خواهیم...
۲۲ دقیقه از جریان بازی گذشته، اما تماشاگران روبه‌روی جایگاه خیال نشستن ندارند.

آن‌ها نام منصور پورحیدری را زمزمه می‌کنند. مردی که سال‌های متمادی برای استقلال جام‌آور بود، آیا این بار مجیدی می‌تواند سنت‌شکنی کند؟ پاسخش دشوار است...

سکوت بعد از دو سال شکسته است. این یک خوش خبری بزرگ است برای فوتبال ایران. نه فقط استقلالی‌هایی که آغازگر این راه بوده‌اند. هفته‌های آتی این صدا مهیب‌تر هم خواهد بود.

سکو‌ها که مملو‌تر از تماشاگر شود، این داغی بیشتر تن را نوازش خواهد داد. هر موقعیت، یک واکنش از سوی تماشاگران و هر اتفاق یک ری‌اکشن.

فوتبال ایران تازه جذاب شده است و در هفته‌های آتی بیش از پیش این امواج مجذوب‌مان خواهد کرد. در دربی چه حال و هوایی را تجربه خواهیم کرد؟

این یک تولد تازه است برای فوتبال ایران. لیگ بیست و یکم تازه شروع شده است!