مصطفی باقرزاده: مردم کاری را که خلاف غیرتشان باشد اجازه نمی‌دهند
تجمع بزرگ «اجازه نمی‌دهیم» یکی از اتفاقات اثرگذار در جریان‌های سیاسی و انقلابی است که سال ۱۳۹۴ در میدان شهدای مشهد و درهنگامه مذاکرات هسته‌ای برگزار شد و اکنون با گذشت بیش از ۶ سال از این تاریخ می‌توان زوایای آن را بیشتر نقد و بررسی کرد.
مهدی سالاری | شهرآرانیوز؛ دکتر مصطفی باقرزاده به‌عنوان سخنگوی کمیته صیانت از حقوق هسته‌ای مردم ایران و یکی از دست‌اندرکاران این مراسم که بیانیه پایانی تجمع را قرائت کرد، درباره منشأ برگزاری این مراسم و اتفاقاتی که به تبع آن در کشور رخ داد، گفتگو کردیم.
منشأ برگزاری تجمع «اجازه نمی‌دهیم» را در کجا دنبال کنیم؟
رهبر معظم انقلاب پیش از مذاکرات هسته‌ای مطالبی تأکید کرده بودند، ازجمله اینکه اجازه مذاکرات را می‌دهند، اما خوش‌بین نیستند و مخالف مذاکره هم نیستند، اما مذاکره‌کنندگان باید حقوق ملت ایران و خطوط قرمز را رعایت کنند.
اما اوضاع دولت اول آقای روحانی و فضای کشور به گونه‌ای بود که نوعی کشمکش و فضای سنگینی پیرامون مذاکرات شکل گرفته بود و دولت به امید اینکه هم چرخ سانتریفیوژ‌ها و هم چرخ اقتصاد بچرخد، امید داشت که مذاکرات به نتیجه برسد و مردم هم به‌تبع آن‌ها این امیدواری را داشتند. به همین منظور بر این قائل بودند که هر امتیازی که طرف مقابل می‌خواهد، بدهند، اما به توافق برسند و هر توافقی بهتر از بی‌توافقی است و در این فضا لازم بود که نخبگان ضمن حمایت از دولت، واکنش مناسبی نشان دهند و با نقدهایشان به‌ویژه اینکه رهبر معظم انقلاب فرموده بودند که مذاکره‌کنندگان انقلابی و فرزندان ملت هستند، به موفقیت در مذاکرات کمک کنند.
در این راستا در دانشگاه‌ها که جلسات نقد و بررسی فنی و اطلاع‌رسانی روند مذاکرات دنبال می‌شد، احساس کردیم نیازمند یک حرکت مردمی هستیم که نشان دهیم در عین اینکه با کلیات مذاکرات موافقیم، به روند آن نقد داریم و این نقد ما هم فنی بود. نخبگان و خواص شهر مشهد با محوریت چندمجموعه مردمی مثل جبهه فرهنگی انقلاب، حسینیه قرآن و عترت، خیمةالانتظار و چندمجموعه بزرگ تشکل مردمی به برگزاری این اجتماع با عنوان «اجازه نمی‌دهیم» در راستای پشتیبانی از فرمان رهبر معظم انقلاب که فرموده بودند اجازه نمی‌دهند با دانشمندان هسته‌ای مصاحبه و از مراکز نظامی بازدید شود، اقدام کردیم.
این اجتماع با چه هدفی برگزار شد؟
هدف از برگزاری این برنامه کمک به دولت بود، به این معنا که ملت پشتیبان مذاکره‌ای خواهد بود که بخواهد حقوق مردم را احصا کند و درنتیجه شعار‌ها نیز در نقد دولت نبود و علیه زیاده‌خواهی طرف‌های مقابل بود و ۲۰هزار تا ۳۰هزار نفر در این مراسم شرکت کردند.
این برنامه در کمال آرامش و با کیفیتی مثال‌زدنی با حضور سخنرانان کشوری ازجمله آقایان رائفی‌پور، بذرپاش، مداحی و رجزخوانی حاج‌احمد واعظی و دیگر برنامه‌های فرهنگی برگزار شد و در پایان این برنامه بنده حقیر بیانیه پایانی را قرائت کردم.
علت همراهی مردم مشهد در این اجتماع را چه می‌دانید؟
علت همراهی پرشور مردم این بود که اساتید و نخبگان، جلسات متعددی را در مساجد و محلات برگزار کرده بودند و بر اساس مستندات، مردم را به اوضاع کشور و روند مذاکرات توجیه کرده بودند و در شهر مشهد افراد زیادی بودند که با اصل توافق موافق بودند، اما به روند مذاکرات و جزئیات بین ۲ طرف انتقاد داشتند.
در سراسرکشور هم فقط مشهد توانست این تجمع را برگزار کند که از طرف دولت نیز با عوامل فرمانداری برخورد شد.
زیرا برای دولت هرنوع نقدی خط قرمز بود و برنمی‌تابیدند این اجتماع ناظر به فرمان رهبر معظم انقلاب درباره «اجازه نمی‌دهیم» بود و موضع معظم له به مطالبه مردمی به گوش دولت رسانده شد و به دلیل تلاش افرادی بود که بر اساس بصیرت می‌دانستند درون جامعه چه می‌گذرد و دشمن از این خواسته مصاحبه با دانشمندان هسته‌ای و بازدید از مراکز نظامی چه دستاوردی را دنبال می‌کند و فارغ از رویه دولت که نقد داشته باشد یا تأییدشده باشد، باوجود اینکه دولت علیه منتقدان همیشه فحاشی می‌کرد، اما ارتباطی به رویه دولت نداشت و سخنرانی‌ها و شعرهایش نیز به سمت مذاکرات و زیاده‌خواهی مذاکره‌کنندگان طرف غربی و آمریکا بود.
ما می‌خواستیم در کنار دولت باشیم و برای پرکردن دست دولت این اجتماع را برگزار کردیم که دولتی‌ها در مذاکرات بیان کنند که مردم ما نمی‌خواهند که شما از مراکز نظامی بازدید داشته باشید و با دانشمندان هسته‌ای مصاحبه کنید، ولی متأسفانه دولت این نقد‌ها و این حمایت‌ها را برنتابید.
برای برگزاری این مراسم چه مسیری دنبال شد؟
کمتر از یک هفته بعد از سخنرانی رهبر معظم انقلاب که نگرانی‌ها را اعلام کردند و ۳ روز بعد، آن اجتماع به قید فوریت برنامه‌ریزی شد و تا صبح روز آخر نیز کسی نمی‌دانست که مجوز را می‌دهند یا خیر و وضعیت مشخص نبود که درواقع اقدام نهایی در صبح روز مراسم اتفاق افتاد و مجوز صادر شد.
البته مشهد اولین و آخرین جایی بود که توانست این مراسم را برگزار کند و مدیران وقت فرمانداری مشهد نیز که مجوز را صادر کرده بودند، بازخواست شدند و در جا‌های دیگر دولت این مجوز را نداد و به‌شدت با آن‌ها برخورد کرد. در تهران و اصفهان هم باوجود تلاش برای برگزاری مراسم مشابه، نتوانستند مجوز لازم را بگیرند. البته دولت قصد داشت این نوای «اجازه نمی‌دهیم از مراکز نظامی بازدید کنید» به گوش ۱+۵ نرسد و می‌خواستند هرگونه شده است به توافقی برسند که نتیجه آن یک فاجعه بزرگ را رقم زد.
به نظر می‌آمد مردم و مسئولان دولت در اینکه توافق باید صورت بگیرد، یک‌صدا شده بودند. نظر شما چیست؟
به‌عنوان فردی که در دل مردم و در کف میدان از همان ابتدا حضور داشتم و تاکنون در اجتماعات دانشجویی مختلفی شرکت کرده‌ام، دیده‌ام که مردم با این موضوع با حالت عصبانیت برخورد می‌کنند و همان موقع هم در مشهد که از نتایجی که درحال اتفاق‌افتادن بود، آگاه می‌شدند، انزجارشان را نشان می‌دادند و به نظرم اگر دست‌های تبلیغاتی کشور هم به همین اندازه اطلاع‌رسانی کرده و توجیه اقشار مردم را در دستورکار خود قرار داده بودند، متوجه می‌شدند که مردم کاری را که خلاف غیرتشان باشد، اجازه نمی‌دهند. یعنی مردم اطلاع کافی نداشتند و با گوش‌دادن به شعار «هم چرخ سانتریفیوژ‌ها بچرخد هم چرخه اقتصاد» اجازه دادند که دولت مذاکرات را پیش ببرد و همراهی کردند، اما متأسفانه برجام بی‌فرجام و فاجعه‌بار اتفاق افتاد.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
