گدایی

تا‌ می‌فهمد که چیزی عایدش نمی‌شود، به سراغ خودرو بعدی می‌رود. از بین آن همه خودرو، ال ۹۰ سفید را انتخاب می‌کند. راننده که انگار ماشینش را تازه شسته است، سریع شیشه را پایین می‌کشد، اسکناس پنج هزارتومانی را کف دست کودک می‌گذارد و از او می‌خواهد به شیشه‌های ماشینش دست نزند.

شگفتانه‌های متکدیان شهرمان یکی دو تا نیست؛ همین‌ها که پشت چراغ قرمز چهارراه‌ها یا در پیاده رو‌ها به سراغ رانندگان و عابران می‌آیند، با ترفند‌های گوناگون دلی را‌ می‌لرزانند و مبلغی را به جیب می‌زنند. از  پول‌های گزاف برخی از این فقیرنما‌ها هنگام دستگیری که بگذریم، از هزینه‌های هنگفتی که جمع آوری شان به شهر تحمیل می‌کند، نمی‌شود گذشت.

تکدیگری یا همان « گدایی » از معضلات شهر‌های بزرگ محسوب می‌شود.

کمک کنندگان به گدا از وضعیت معیشتی واقعی او در محل سکونتش آگاهی ندارند و او می‌تواند درآمد بالایی از این طریق به دست آورد. یک برآورد سرانگشتی نشان می‌دهد که گدایانی که سر چهارراه‌های نسبتا شلوغ تکدیگری می‌کنند به طور متوسط ساعتی ۵۰ هزار تومان درآمد دارند.

تکدی‌گری معضلی است که به امروز مربوط نیست، بلکه در قرن‌های گذشته هم ریشه داشته است؛ اما افزایش آن در هر جامعه رابطه مستقیمی با وضع اقتصادی جامعه و هزینه‌های زندگی دارد. اینکه «به متکدیان کمک نقدی کنیم یا نه» سؤالی است که برای همه ما پیش آمده است. بیشتر ما شهروندان در روبه‌روشدن با متکدی‌ها بر سر چهارراه‌ها و خیابان‌ها دلمان به رحم می‌آید و به آن‌ها کمک می‌کنیم.

روایت شهرآرانیوز از گسترش پدیده ضداجتماعی « گدایی » که کویید ۱۹ و فناوری، آن را پیچیده و به‌روزتر کرده است.