در روزگاران قدیم، در اواسط راه ابریشم کاروان سرایی وجود داشت که کاروان‌های تجارتی و زیارتی و سیاحتی و غیره، در آنجا به استراحت می‌پرداختند و متناسب با وضعیت مالی و روحی مسافران، اتاق‌های پنج ستاره و چهارستاره و سه ستاره و دوستاره و تک ستاره و بی ستاره داشت. روزی دو جوان که به تنهایی سفر می‌کردند در هنگام غروب به کاروان سرا رسیدند و از آنجا که همان روز سه کاروان سیاحتی و زیارتی و تجارتی در کاروان سرا اتراق کرده بودند و در کاروان سرا فقط یک اتاق دونفره بی ستاره باقی مانده بود، به ناچار با هم هم اتاق شدند.
پس از آنکه ساعتی استراحت کردند و گرد راه از تن ستردند، جوان اول مبلغی پول از جیب خود درآورد و به جوان دوم داد و گفت: برو از صاحب کاروان سرا مقداری گوشت بخر تا آبگوشتی درست کنیم و بر بدن بزنیم. جوان دوم گفت: من خیلی خسته ام، بهتر است خودت بروی.
جوان اول نزد صاحب کاروان سرا رفت و سیصد گرم گوشت خرید و به اتاق آورد و به جوان دوم گفت: برو مقداری آب بیاور و در داخل دیگ بریز و گوشت را به همراه افزودنی‌های مجاز در آن بگذار تا بپزد. جوان دوم گفت: من از آشپزی سررشته ندارم و می‌ترسم خراب شود، بهتر است خودت غذا را بپزی. جوان اول آب آورد و به همره افزودنی‌های مجاز در دیگ ریخت و زیرش را روشن کرد و به استراحت مشغول شد.
ساعتی بعد وقتی آبگوشت حاضر شد، جوان اول به جوان دوم گفت: بلند شو سفره را بینداز و بشقاب و قاشق و لیوان و دوغ بیاور تا شام بخوریم. جوان دوم گفت: می‌ترسم بشقاب‌ها و لیوان از دستم بیفتد و بشکند، بهتر است خودت زحمتش را بکشی. جوان اول خودش سفره را انداخت و آبگوشت را بر سر سفره آورد و به جوان دوم گفت: بفرما بخور. جوان دوم از جا برخاست و سر سفره نشست و گفت: واقعا می‌ترسم اگر این دفعه هم اطاعت امر نکنم از دستم مکدر بشوی. سپس برای خود آبگوشت ریخت و همچون گاو خورد و سپس گوشت کوبیده ریخت و آن را هم همچون گاو خورد.
پس از پایان شام، جوان اول رو به جوان دوم کرد و گفت: آقازاده‌ای چیزی هستی؟ جوان دوم که ناراحت شده بود گفت: من شخصی خودساخته و دانش بنیانم و به هرجا رسیدم به خاطر همت و تلاش خودم رسیدم و هیچ گاه از نام پدرم خرج نکردم. تو از کجا فهمیدی؟ جوان اول گفت: هیچی. بگیر بخواب. بدین ترتیب جوان اول و جوان دوم خوابیدند، تا فردا صبح برخیزند و به ادامه سفر خود بپردازند.