اعیاد ذو ابعاد را دریابیم

اعیاد دینی بزرگ ما از دو نظر اصلی قابل توجه و تحلیل هستند، بعد اجتماعی و بعد تعلیمی؛ اول آنکه، انسان‌ها در زندگی خود نیاز به جشن گرفتن و شادی دارند و این روزها، روز‌هایی است که خدای مهربان از ما خواسته است که در آن‌ها جشن بگیریم و شاد باشیم و همین جشن‌ها و شادی‌ها به خاطر دستور خداوند عبادت او و موجب قرب به رب العالمین است، در کنار آن مناسک اجتماعی زیادی در اعیاد ما از زبان اولیاء الهی بیان شده است که جشن و شادی را به بهانه‌ای برای شاد کردن دیگران و اصلاح زندگی‌ها و ارتباطات ما و فضای جامعه ما بدل می‌کند، همین که می‌گویند در روز عید به هم سر بزنید و به دید و بازدید هم بروید، همین که می‌گویند، در روز عید دنبال شاد کردن دیگران و رفع کدورت‌ها باشید، همین که می‌گویند در روز عید دعوتی بگیرید و اطعام کنید و تقسیم کردن گوشت قربانی، بین محرومان جامعه و...، این رفتارها، دل‌ها را به هم نزدیک می‌کند، پس تمام این عید و شادی مقدمه و بهانه‌ای می‌شود برای اینکه ما با هم مهربان‌تر باشیم و بتوانیم زندگی هایمان را اصلاح کنیم.

بعد دیگر در اعیاد دینی ما بُعد تعلیمی این اعیاد بزرگ است که خود دو بخش است، مثلا این روز‌ها بین دو عید بزرگ قربان و غدیر قرار گرفته ایم که به عنوان دهه ولایت و امامت نام گذاری شده است، نبوت و امامت دو رکن از اصول دین و مذهب ما هستند که در این ایام برای تمام مسلمانان و شیعیان یادآوری می‌شوند، غدیر که عیدا... الاکبر نامیده شده یادآور بزرگ‌ترین دلیل شیعه برای خلافت و امامت بلافصل حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) است، همین بُعد تعلیمی اعیاد ما خود دو بخش است بخش اعتقادی که به آن اشاره شد و بخش اخلاقی و عرفانی که می‌خواهد به ما درس بندگی بدهد و عید قربان برای اهل سلوک، بندگی و عرفان سرشار از درس و الهام است، می‌گویند سر دستور خداوند به قربانی اسماعیل علاقه زیاد ابراهیم به وى بوده است، اینکه باید آماده باشی و بتوانی که از علاقه ات به خاطر خداوند دست بکشی و از دل بستگی هایت در طریق خداوند دل بکنی و فقط رضایت او را در نظر بگیری؛ اینکه باید آماده امتحان‌های الهی باشی و بدانی طبق آیات شریفه قرآن، این طور نیست که ادعای ایمان کنی و این ادعای تو مورد آزمایش و عیارسنجی قرار نگیرد.

البته باید به نحوه برگزاری این اعیاد بزرگ در کشور خودمان گله‌مند باشیم، عید قربان در کنار عید فطر یکی از دو عید بزرگ مسلمان‌های دنیاست که در تمام دنیا گاهی تا چهار روز بعد از دهم ذی الحجه که روز عید قربان است، جشن می‌گیرند و شادی می‌کنند، چیزی که متأسفانه در کشور ما کم رنگ است، از جشن
به این بزرگی در کشور ما جز به اندازه یک روز تعطیل و چند لوگو در گوشه تلویزیون و چند جشن خصوصی در گوشه و کنار که آن هم معلوم نیست چقدر در آن به این عید بزرگ پرداخته می‌شود، خبری نیست.

از آن ناراحت کننده تر، آنکه برای غدیر که بزرگ‌ترین عید ما شیعیان و روز بزرگی برای تمام مسلمانان است هم کم می‌گذاریم و برای جشنی که باید یک دهه شادی و لااقل یک هفته شادی را به همراه داشته باشد، به یک روز بسنده می‌کنیم.
امیدوارم که همه ما با هر نیتی که داریم در شکوه این ایام و این جشن‌های بزرگ و اعیاد ذو ابعاد، کمر همت ببندیم و از هر کاری که می‌توانیم در این مسیر فروگذار نکنیم.