بازخوانی اشعار صحن وسرای حرم رضوی(۴)

صورت کامل آن قصیده اوحد مستوفی این است که در ادامه خواهید خواند، البته دراین باره نکته‌هایی مهم هست که آن‌ها را در یادداشت بعد خواهم گفت؛ آنچه اینجا گفتنش ضرورت دارد این است که ابیات داخل قلاب را، بنابه فضای محدود، روی در‌های حرم نیاورده اند.
گردون فَراشت رایتِ بیضای آفتاب/ وز پرده‌های دیدۀ شب شُست کُحلِ خواب//

صبحِ سَمَن عِذار چو خوبانِ شوخ چشم/ پرده ز رخ فکند و برون آمد از حجاب//

نَظّارگی ز منظرِ این کاخِ زرنگار/ صد لُعبتِ سمن سَلَبِ سیمگون ثِیاب//

مصباحِ صبح چهره فروز از ظَلامِ شام/، چون نورِ شَیب شعله زنان در شبِ شَباب//

سیمین طراز گشت چو خرگاهِ خسروان/ پرده سرای چرخ که بود عنبرین طناب//

هر کوکبی نمونۀ صِفری است فی المثل/ حیران شده مُحاسِبِ عقل اندر این حساب//

جوی مَجَرّه بین چو به فردوس جوی شیر/ طفلانِ چرخ از او شده قانع به شیرِ ناب//

کیوان که گوی بُرد به رفعت ز همسران/ میلِ غروب کرد به آهنگِ اِغتِراب//

[بِرجیس را زده غمِ رامی رهِ شکیب/ آری چگونه صبر کند رعد بی رَباب؟! //

رفته به غرب بیرقِ براقِ تُرکِ چرخ/، چون تیغِ تَهمتَن به نهانخانۀ قُراب]//

یوسف رخی چو مهر گرفتارِ چاهِ دَلو/ یونس وشی چو تیر ز ماهی در اضطراب//

از بزمِ زهره تا به ثریا همی رسید/ افغانِ عود و بانگِ نی و ناله رَباب//

ناچیده مه ز گلشنِ نیلوفری گلی/ ناگه سپر فکند چو نیلوفرش در آب//

کفّ الخَضیب رایتِ نصرت فَراشته/ بر اوجِ آسمان چو دعا‌های مستجاب//

عِقدِ پَرَن ز ثور چنان می‌نمود راست/ کاندر میانِ سِلکِ گهر لؤلؤِ خوشاب//

عَیّوق از آن عِنانِ عزیمت بر اوج تافت/ کاندر طلوع هست ثریاش هم رکاب//

هم سِلک با هم از پی آن اند شِعریان/ کاین سیمِ ناب باشد و آن گوهرِ مذاب//

قلب الأسد گره زده بر جبهه خشمناک/ با طَرفه هر دم از طرفی دیگرش عِتاب//

ببریده غَفر رشته پیوند از بَدان/ زآن رو درست گشته به نیکانش انتساب//

رامی کمان گشا شده بر کرکسانِ چرخ/ وز بهرِ دامِ حوت رِشا گشته رشته تاب//

طفلِ سُها چشیده لَبَن از بَناتِ نعش/ کرده شهاب پهلوی شیرِ ژیان کباب//

گر با ذَنَب قرین نشود رأس دور نیست/ واجب بُوَد ز صحبتِ نااهل اجتناب//

ظلمِ ظَلام تا کند از روی شام دفع/ هر گوشه گشته برق زنان بیرقِ شهاب//

در پردهٔ سَحر نگر اجرامِْ مُستَنیر/، چون شاهدان که جلوه نمایند در نقاب//

گشته فلک ز خوشۀ پروین گهرفشان/ بر روضۀ مقدسِ سلطانِ دین مَآب//

سَرخیلِ اَصفیای مکرّم که ذاتِ او/ ایزد ز خاندانِ کرم کرده انتخاب//

[شاهنشهی کلیم کلام و خلیل خلق/ مکّیِ طالبی سِیرِ هاشمی خطاب//

سلطانِ جعفری نسبِ موسوی گهر/ کاو بود بر سرانِ جهان مالکُ الرِّقاب]//

عَلّامِ علمِ دینِ علی موسیٖ الرّضا/ خضرِ سِکندرآیت و شاهِ مَلَِک جناب//

در راهِ شرع قافله سالارِ جنّ و اِنس/ در بابِ علم مسئله آموزِ شیخ و شاب//

[افعالِ کاملش همه بی عیب و اختلال/ واقوالِ صادقش همه بی شکّ و اِرتیاب]//

بر باد داده خاکِ درش آبروی بحر/ وآتش فکنده خاکِ رهش در دلِ سَحاب//

[گردون به طوعْ چاکری اش کرده اختیار/ اختر به طبعْ بندگی اش کرده ارتکاب//

آب از حیای ابرِ نَوالَش در ارتعاش/ وآتش ز شوقِ دشمنِ جاهش در التهاب]//

با حِلمِ او زمین نزند لاف از درنگ/ با عزمِ او زمان نکند دعویِ شتاب//

یابد از او نسیمِ ولایت دِماغِ جان/ آری دمد هرآینه بوی گل از گلاب//

[سِلکِ سخا ز گوهرِ او یافت انتظام/ بحرِ کرم ز فیضِ کَفَش دید انشعاب//

شاهان نهند روی اِنابت چو بر درش/ خیزد ز عرش نعرهٔ «طوبیٰ لِمَن أناب» //

از تابِ قهرش اطلسِ نُه توی چرخ را/ حاصل همین بُوَد که قَصَب را ز ماهتاب//

پیرِ دبیر، چون ز فَصاحت کند سؤال/ مُفتیِّ کِلکِ او «أنا أفصَح» دهد جواب]//

بر امر و نهیِ اوست مدارِ جهانِ شرع/ زین خوب‌تر چگونه توان کرد احتساب؟ //

[هر سِفله نیست درخورِ آدابِ حضرتش/ نَبْوَد نعیمِ باغِ جِنان لایقِ دَواب//

خواهد دلم ثنا به طریقِ خطاب گفت/ بشنو به گوشِ جان که خطابی است مُستَطاب]//‌

ای قهرمانِ کشورِ عصمت به اصل و نسل/‌ای والیِ جهانِ ولایت چو جدّ و باب//

[حرفِ محبتِ تو هم از ابتدای کوْن/ کِلکِ قضا رقم زده بر تختۀ تراب//

ایزد به دستِ لطف رساندت به پایه ای/ کآنجا نمی‌رسد قدمِ سعی و اکتساب//

ملکِ کمال و کشورِ قدر تو ایمن است/ از دستبردِ حادثه و پای انقلاب//

در علمِ انبیاء و در اسرارِ اولیاء/ هم وافرالنّصیبی و هم کامل النِّصاب]//

لعل از حیای گوهرِ ذاتِ مبارکت/ هر دم به خونِ دیده کند چهره را خِضاب//

گاه از نسیمِ خلقِ تو گوهر دهد صدف/ گاه از سَمومِ قهرِ تو دریا شود سراب//

[صافی دلان ز مهرِ تو در عینِ اِنتباه/ سرگشتگان ز کینِ تو در تیهِ التهاب//

گو خصمت از معالجه رنجِ حادثه/ غافل مشو که مادّه هست اندر اِنصِباب]//

گشته عُقابِ عنفِ تو، چون تیرِ چارپر/ بدکیش را عقوبت و بدخواه را عِقاب//

[نُمرودوار پشّۀ کینِ تو خصم را/ بر سر ز غصه دست زنان ساخت، چون ذُباب//

رنجِ حسد هلاک کند حاسدِ تو را/ آری پرِ عقاب بُوَد آفتِ عقاب//

در جنبِ روضۀ تو چه باشد ریاضِ خُلد؟ / پهلوی شاخ سِدره چه جولان کند سُداب؟]//

با شیرمردیِ تو چه تاب آوَرَد کسی/ کز بیمِ شیرِ نرّه شود زو توان و تاب؟ //

[در دین کسی که غیرِ تو دانست پیشوا/ گویی گناه بازنمی داند از ثواب]//

افلاک را مدار از آن شد زمین که هست/ یک مشتِْ خاک در کفِ اولادِ بوتراب//

[گاهِ شدن جنابِ رسالت پناه را/ بود آخرین سخن سخنِ عترت و کتاب//

دریادلا سپهرجنابا تویی که هست/ بحرِ محیط با کفِ جودت کفی خَلاب]//

ما بنده ضعیف و تو سلطانِ کامران/ ما خادمِ کمین و تو مخدومِ کامیاب//

اوحَد که تافت از همه عالم رخِ امید/ زین آستانه روی نتابد به هیچ باب//

مَپْسند کآسمان کندش خستۀ ستم/ واختر به جای شربتِ عَذبَش دهد عذاب//

این خاک را ز جامِ رضا بخش جرعه ای/ آن دم که دستِ ساقیِ لطفت دهد شراب//