آیت‌الله علم‌الهدی: شب قدر، فرصتی برای خدایی ‎شدن است

به گزارش شهرآرانیوز، به گزارش شهرآرانیوز، مراسم احیای شب نوزدهم ماه مبارک رمضان با حضور پرشور زائران و مجاوران از ساعت ۲۰:۱۵ امروز در صحن پیامبر اعظم (ص) حرم مطهر رضوی برگزار شد و پس از قرائت قرآن کریم، هم خوانی دسته جمعی دعای جوشن کبیر، مرثیه سرایی حاج احمد واعظی و حاج امیر عارف، آیت‌الله سید احمد علم‌الهدی نماینده، ولی فقیه در استان خراسان رضوی به سخنرانی پرداخت.

وی گفت: آیین بزرگداشت شب‌های قدر صرفاً محدود به یک مراسم آیینی و دینی نیست بلکه به‌عنوان جدی‌ترین برنامه در طول زندگی هر فرد، باید در رأس همه امور باشد، زیرا شب قدر را خود خدا برای بنده‌اش قرار داده تا فرصتی باشد برای اینکه بازگردد، از اوقاتی که دل از پروردگار بریده جدا شود و دل به ریسمان الهی ببندد.

انسان، نیازمند اتصال به پروردگار است

امام جمعه مشهد افزود: هر انسان در طول زندگی خود با توده‌ای از ندانم‌کاری‌های بی‌پایان مواجه است. زندگی برای هر فرد به معنای یک دریای قیر است؛ به این معنا که پیش‌بینی آینده کاملاً بی‌معناست و انسان همواره در این اضطراب و نگرانی به سر می‌برد که در برابر فجایع و مسائل گوناگون، چه انجام بدهد که رستگار شود. اینجاست که وابسته بودن انسان به یک جریان قدرتمند ضرورت پیدا می‌کند تا فرد یقین پیدا کند که با مبدأ همه توانمندی‌ها و سرچشمه همه امورات زندگی هماهنگ است.

نماینده، ولی فقیه در استان خراسان رضوی خاطرنشان کرد: در این دنیا اگر انسان به پول یا قدرت و مقام وابسته باشد، نه‌تن‌ها نگرانی‌های او برطرف نمی‌شود بلکه بر شدت این تلاطمات فکری افزوده خواهد شد. در این شرایط، منبع قدرتی که انسان در جستجوی آن است، باید دائم باشد، باقی باشد و قوی‌تر از هر وجود دیگری در عالم، بر همه امور فرمانروایی کند.

وی ادامه داد: در این شرایط، تنها وجود قابل‌اتکا خداوند عالم است؛ همان خدایی که در طول زندگی، ممکن است انسان رابطه خود را با او به هم بزند و در مقاطع گوناگون برخلاف خط رضایت او گام برداشته و پرونده زندگی‌اش مملو از نافرمانی‌های ریز و درشت باشد.

نزدیک‌تر از علی (ع) به خدا وجود ندارد

آیت‌الله علم‌الهدی با اشاره به آیه ۳۵ سوره مبارکه مائده تصریح کرد: با وجود همه گنه‌کاری‌های ما، خود خدا در قرآن کریم می‌فرماید «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ وَجَاهِدُوا فِی سَبِیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ» یعنی اگر انسان مسیر زندگی خود را براساس حلال و حرام الهی تنظیم کند، برای توسل به او واسطه‌هایی در نظر بگیرد و با تمام توان در راه حق کوشش نماید، رستگار خواهد شد.
وی با بیان اینکه معتبرترین واسطه بنده با خدا، ذات اقدس و برتری است که نزدیک‌تر از او به خدا وجود نداشته باشد، تأکید کرد: نبی مکرم اسلام (ص) فرمود «اَنَا وَ عَلیٌ مِن نَفسِ الواحد» یعنی من و علی از یک وجود هستیم و بر این اساس، از علی بن ابی‌طالب (ع) کسی نزدیک‌تر به خدا وجود ندارد.

عضو مجلس خبرگان رهبری گفت: می‌خواهید بدانید جایگاه علی (ع) کجاست؟ این را زمانی می‌توان بهتر درک کرد که وجود اقدس نبی مکرم اسلام (ص) خطاب به امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمود‌ای علی (ع) نزد من بیا و خدا را بخوان تا من به همراه تو خدا را صدا بزنم. این رسول همان پیامبری است که می‌فرمود «لی مَعَ اللّٰه وَقت لا یَسعَنی فیه مَلِکٍ مُقَرَّب وَ لا نَبیّ مُرسَل» یعنی من در ارتباطم با خدا به جایی رسیده‌ام که هیچ فرشته مقرب یا پیامبری به آن دست نیافته است، اما همین پیامبر زمانی که مشغول عبادت بود، دوست داشت در ستایش پروردگار با علی (ع) همراه شود.
فرازی از کرامات، جایگاه و فضائل امام علی (ع)

وی ابراز کرد: همه وجود علی (ع) وقف خدا بود. در جنگ اُحُد که خالد ابن ولید با سوارکاران خود دماغه کوه را دور زد و از پشت، مسلمانان را در محاصره قرار داد، علی بن ابی‌طالب (ع) تنها کسی بود که در برابر حمله سه هزار کافر قریشی ایستادگی کرد و حتی لحظه‌ای وجود اقدس نبی مکرم اسلام (ص) را تنها نگذاشت تا جایی که گفته شده بدن مطهرش از ۹۰ نقطه دچار جراحت شده بود.

آیت‌الله علم‌الهدی در انتها بیان کرد: علی ابن ابی‌طالب (ع) تا پیش از سحرگاه نوزدهم رمضان که در محراب عبادت مورد ضربت شمشیر قرار گرفت، دو رؤیا دید. یکی سه شب قبل از شب ضربت که در رؤیا رسول اکرم (ص) را در خواب دید درحالی که حضرتش گرد و غبار را از چهره علی (ع) پاک می‌کرد و به او بشارت شهادت می‌داد. رؤیای دوم نیز در همان شب ضربت اتفاق افتاد که در میانه خواب و بیداری و پیش از اذان صبح، رسول خدا (ص) را در خواب دید و از بدرفتاری‌های مردم گلایه کرد، اما وقتی نبی مکرم اسلام (ص) از علی بن ابی‌طالب (ع) خواست تا امت را نفرین کند، وجود نازنین امیرالمؤمنین (ع) از نفرین سر باز زد و اکتفا کرد که از خدا بخواهد «خدایا بعد از من، کسانی را نصیب این مردم کن که قدر مرا بدانند»؛ دعایی که تاریخ، تحقق آن را به ما ثابت می‌کند.