کوله سنگین آرزو‌ها بر دوش!

صورتش از فرط گرما کوره آتش است و چشم‌های درشتش خیس آب. دست پدرش را گرفته است و همین طور که گام‌های بزرگ‌تر از سن وسالش برمی دارد، از پاس گلی که هم تیمی اش به او نداده و همین باعث باختشان شده است، می‌گوید.

یکی دیگرشان مدعی است دو گل زده و تیمشان برنده شده است. شادی کودکانه اش غنج به دل مادرش می‌اندازد و قربان صدقه‌ای هم نصیبش می‌شود. یکی دیگرشان آن طرف‌تر روی جدول کنار خیابان منتظر والدینش نشسته است تا بیایند و او را به خانه ببرند. لندکروز شیکی جلو پایش ترمز می‌زند و پسربچه غرغرکنان سوار ماشین می‌شود و می‌رود. یکی شان هم بی هیچ کلامی کوله اش را روی شانه اش انداخته است و کج کج، چنان که گویی سنگینی می‌کند، با لباس‌های مندرس راه خانه و رفتن تا مقصد با خط ۱۱ در پیش گرفته است!

در ادامه حتما بخوانید مدارس فوتبال مشهد؛ ازآنچه هست تا آنچه باید باشد!

رؤیای کودکانه همه بچه‌های میدان تختی مشهد که از ورزشگاه پیر و فرتوت شهر خارج می‌شوند تا خودشان را بعد از یک کلاس تابستانه مدرسه فوتبال به خانه برسانند، یک چیز است؛ فوتبالیست شدن. یکی شان می‌خواهد مسی باشد و دیگری سودای رونالدوشدن در سر دارد. همه شان فکر می‌کنند خداداد درونشان فعال است و به عزیزی شدن نزد مردم عزیز می‌اندیشند.

این بهترین فرصت برای آن‌هایی است که به باور خودشان فکر اقتصادی دارند و می‌خواهند از کنار این اشتیاق برای خودشان درآمدی کسب کنند. غافل از اینکه چه رؤیا‌های کودکانه که این وسط نابود می‌شود و چه خانواده‌ها که دل خوش به آینده میلیاردی فرزندشان فریب این سودجویی و منفعت طلبی شخصی را می‌خورند. شاید به همین دلیل است که نهاد فوتبال شهر با دریافت مختصر مبلغی مجوز مدرسه فوتبال می‌دهد و از ننگ زمان بد، مکان بد و میزان بد آموزش هم چشم می‌پوشد!

مکان بد آموزش فوتبال به کودکان که چمن صدپاره مصنوعی تختی و امثال این ورزشگاه است، زمان بدی که ظل گرمای تابستان و هرم آفتاب ساعت ۲ ظهر است و میزان نامناسبی که گاه نه تنها اثر آموزشی ندارد، بلکه تأثیر سوء می‌گذارد. تابستان ۱۴۰۲ آغاز شده است و بسیاری از کودکان فوتبال دوست کوله بار سنگین آرزوهایشان را به دوش می‌کشند.