چرا از شنیدن صدای خودمان بیزاریم؟
یکی از اولین چیزهایی که با شنیدن صدای ضبط‌شده خودمان ممکن است به ذهنمان خطور کند این است که آیا من واقعا چنین صدایی دارم؟ یک توضیح فیزیولوژیکی برای این احساس این است که ما هرگز هنگام صحبت صدای واقعی خودمان را نمی‌شنویم؛ دست‌کم نه به آن شکلی که دیگران می‌شنوند.
به گزارش شهرآرانیوز، ما صدای خودمان را به دو صورت می‌شنویم: در درون و از طریق استخوان‌های سرمان که ارتعاشات عمیق‌تر با فرکانس پایین‌تر ایجاد می‌کنند و در بیرون سرمان با گسترش امواج صوتی و رسیدن آن‌ها به پرده گوش.
ایندیپندنت نوشت: هنگام گوش دادن به صدای ضبط شده خودمان هدایت آن استخوانی را که مسئول ارائه فرکانس‌های پایین‌تر و عمیق‌تر است، از معادله حذف می‌کنیم. همین باعث می‌شود صدای خودمان را بسیار بلندتر از آنچه حرف می‌زنیم، بشنویم که باعث تعجب می‌شود.
احساس تنفر توام با شرم که با شنیدن صدای خودمان به وجود می‌آید، پدیده عصر حاضر است.
گوش دادن به صدای ضبط‌شده خود گاهی‌اوقات مانند تجربه تماشای خود خارج از بدن و از زاویه بیرونی است؛ همان‌طور که دیدن تصویر یا ویدیویی از خودمان که تصویر آینه‌‌ای نیست، گاهی حس شوک و ترس ایجاد می‌کند.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
