تیرانداز خراسانی تیم ملی گفت: عضو تیم‌ملی بودم، اما به‌علت نداشتن سلاح مناسب نتوانستم به هانگژو بروم.
به گزارش شهرآرانیوز، تیرانداز مشهدی در کمال ناباوری با رکورد‌های فصلش قهرمان المپیک را جا می‌گذارد و حالا به‌تن‌هایی رنکینگ یک کشور را در اختیار دارد. حسین ظفرجعفرزاده همین چند روز پیش با عملکرد درخشانش در مسابقات تپانچه قهرمانی کشور به‌عنوان یکی از سه ورزشکار برتر انتخاب شد و حالا شانس بزرگ استان برای کسب سهمیه المپیک پاریس است. ظفرجعفرزاده از مسیری که طی کرده است و رؤیا‌های آینده‌اش گفت. او در روایتی دردناک می‌گوید به‌علت نداشتن سلاح مناسب از تیم‌ملی خط خورده است!
حسین ظفرجعفرزاده، فرزند سرمربی تیم‌ملی، احمد ظفرجعفرزاده...
بله. من متولد مهرماه سال ۱۳۶۷ هستم و در خانواده‌ای کاملا ورزشی بزرگ شد. پدرم همان‌طور که گفتید، در مسابقات آسیایی هانگژو مربی تیم‌ملی بود و توانست با این تیم برنز بازی‌های آسیایی را هم برای کشورمان به ارمغان بیاورد. البته الان دیگر پدرم از مربیگری تیم‌ملی کنار رفته است.
پدر هم از ابتدا تیرانداز بودند؟
نه. پدرم در دوومیدانی و شنای استقامت مدال‌آور استان و کشور بود. بعد‌ها به سراغ تیراندازی رفت و اولین ایرانی در رشته تیراندازی است که توانست با وایت‌کارت به المپیک آتلانتا برود.
و شما چطور و از کی وارد عرصه ورزش شدید؟
من تیراندازی را خیلی دیر و از سال ۱۳۹۶ آغاز کردم.
چرا؟
من هم مثل پدر ابتدا در رشته‌های دیگر ورزش می‌کردم. در رشته کونگ‌فو مقام قهرمانی استان و در ایروبیک و اسکیت در بخش تیمی عنوان کشوری داشتم. بعد که کم‌کم سنم بالا رفت، به‌دلیل علاقه‌ای که داشتم، به رشته تیراندازی گرایش پیدا کردم و اتفاقا در اولین مسابقه‌ای که دادم، توانستم به مقام دوم استان برسم.
و همین برای شما عامل انگیزشی شد تا در این رشته فعالیت بیشتری داشته باشید.
دقیقا. یک عشق درونی به تیراندازی دارم و بدون اینکه بدانم، در این رشته استعداد داشتم. این بود که یک روز تصمیم گرفتم دیگر عمرم را در رشته‌های دیگر تلف نکنم و به تیراندازی بیایم.
چرا تپانچه را انتخاب کردید؟
چون فکر می‌کنم سخت‌ترین رشته در تیراندازی دنیا تپانچه پنجاه‌متر است. این سختی را دوست دارم. دوست داشتم چالشی سخت را امتحان کنم.
از سال ۱۳۹۶ که وارد این رشته شدید، چه عناوین و افتخاراتی به دست آوردید؟
تا یکی‌دو سال در استان رکورددار بودم، اما در کشور رکورد چندانی نداشتم. بعد به تیم باشگاه فرمان رفتم و در لیگ دسته‌اول با این تیم مدال انفرادی قهرمانی کشور را به دست آوردم و در بخش تیمی هم سوم شدیم. سال ۱۴۰۱ در اوج آمادگی به‌علت مشکلات کرونا از مسابقات دور ماندم و رفته‌رفته انگیزه‌ام را از دست داده بودم، اما دوباره به میادین برگشتم و امسال هم در تیم خراسان‌رضوی در لیگ‌برتر در بخش انفرادی تا به اینجای فصل یک اولی و دو عنوان سومی را کسب کرده‌ام. به‌تازگی هم رنکینگ یک کشور را تصاحب کرده‌ام.
محاسبه رنکینگ به چه شکل است؟
میانگین نتایج فصل را برای هر ورزشکار محاسبه می‌کنند و بر اساس امتیازی که کسب کرده است، در رنکینگ برترین‌ها قرار می‌گیرد. من هم با امتیاز ۳/۵۷۸ در صدر رنکینگ کشور هستم و بعد از من حمید جوهری‌پور با ۶/۵۷۶ دوم و جواد فروغی با ۲/۵۷۶ سوم است.
پس شما اکنون بالاتر از جواد فروغی، قهرمان المپیک، هستید؟
بله.
پس چرا در عضویت تیم‌ملی نیستید و در مسابقات آسیایی هانگژو غایب بودید؟
حقیقت آن است که عضو تیم‌ملی بودم، اما به‌علت نداشتن سلاح مناسب نتوانستم به هانگژو بروم. برای تیرانداختن در مسابقات بین‌المللی باید سلاح خوبی داشته باشید و سلاح من استاندارد‌های لازم را ندارد.
مگر ورزشکاران باید خودشان سلاحشان را تهیه کنند؟
همین‌طور است. در تیراندازی باید هر کسی خودش سلاح داشته باشد و قیمت سلاح مناسب برای حضور در مسابقات بین‌المللی حدود ۲۰۰ میلیون تومان است.
فدراسیون و مسئولان ورزش هیچ حمایتی در این زمینه نکرده‌اند؟
متأسفانه خیر. حمایت‌ها از ورزشکاران در ورزش ما متأسفانه در حد صفر است. من زن و بچه دارم و وضعیت حمایتی از من اسفناک است. باور کنید پیشنهاد خارجی داشتم تا از یک کشور دیگر تیر بیندازم، اما من دوست دارم زیر پرچم کشور خودم مسابقه بدهم و برای کشور خودم افتخارآفرینی کنم. چه چیزی بهتر از آن است که مسئولان از ورزشکارشان حمایت کنند تا با موفقیت او هم خودشان به آن افتخار کنند و هم ورزشکار؟
فکر می‌کنید یک روز مثل پدرتان بتوانید به المپیک برسید؟
اصلا دور از دسترس نیست. آدمی نیستم که عمرم را بی‌دلیل حرام کنم. اگر از من حمایت شود و تلاش کنم، مطمئنم این اتفاق شدنی است.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
