برای ایران از جان می گذریم، اختلاف که چیزی نیست!

فوتبال، یک ورزش است، اما این یک یادداشتِ ورزشی نیست. فوتبال نمادِ خانه پدری و زبانِ مادری ما شده بود در بازی با ژاپن. همه حرف هم را می‌فهمیدیم. هم اشارت‌های هم را یک جور فهم می‌کردیم.

دوباره، از یک حسِ مشترک، تازه جان و جوان شدیه به نام خوش آوای ایران. یادمان آمد دوباره که ایرانی هستیم. نام ایران برای ما حرمت و عظمت ایران برای مان موضوعیت دارد. پای این نام از خود می‌گذریم چه رسد به منافع خود. این را شنبه با همه وجود حس می‌کردیم. بسیاری در مسابقه نظر سنجی، بر اساسِ محاسبه فوتبالی و ناظر به مسابقات پیشین، ژاپن را پیروز میدان پیشبینی کرده بودند. به نفع شان بود که نتیجه همانی باشد که نوشته بودند، اما بازی که شروع شد، حکایت به کلی فرق کرد. همه خواهان پیروزی ایران بودند.

اضطراب‌های حین بازی آنان از کسانی که ایران را پیروز میدان پیشبینی کرده بودند اگر بیشتر نبود کمتر هم قطعا نبود. با هر رویدا صدایشان به آسمان می‌رفت. ناخن‌جویدن‌های شان پای تلوزیون دیدنی بود. صدای فریاد که از عمق جان برمی خواست، شنیدنی بود. بوی ذکر می‌داد لب‌هایی که هنگام زدنِ ضربه پنالتی تکان می‌خورد. اشک‌های شوق راوی صادق وطن دوستی همگان بود.

کلیپ‌هایی که بعد از بازی در فضای مجازی بارگزاری شد نشان از مشترک بودن این شوق داشت. حتی نوجوان معلولی که توان ایستادن نداشت، در خانه به شادی می‌غلطید. حتی مادربزرگ‌ها و پدر بزرگ‌هایی که از فوتبال چیزی نمی‌دانند با نوه‌های خود به هوا می‌پریدند.

الله اکبر از عشق به ایران الله اکبر از جادوی توپ گرد. سرود‌های حماسی بعد از بازی، عمیق‌تر از همیشه در عمق وجود همه می‌نشست و پروازشان می‌داد.

عزیزی زیبا نوشته بود در این باره که؛ این همان رگ ایرانی ماست که هنوز از پس هزار‌ها سال می‌تپد؛ و شراری است خاموش شدنی نیست. رگی که از قلب ستارخان و رئیسعلی و میرزاکوچک تا گردن بچه‌های خردسال و نوجوان ما نبض دارد.

رگی که از اضطراب‌های تنگه‌ی تکاب تا استرس‌های پشت خاکریز‌های طلاییه، از دلشوره‌های دی‌ماه ۹۸ تا دل‌آشوبه‌های امروز پای تلوزیون زنده ماند. رگ غیرت ایرانی‌گری. می‌بینید حالا سه‌رنگ پرچم قشنگ‌مان چقدر جذاب‌تر و غرورآفرین‌تر شده! این شادی و غرور نشان وطن دوستی بی بدیل است؛ و من تا چشم کار می‌کند، در این حوالی وطن‌پرست می‌بینم.

اینجا هنوز ایران ماست؛ با همه اختلاف‌هامان. " و من اضافه می‌کنم اینجا تا همیشه ایرانِ ماست. اختلاف هامان خیلی کوچکتر از آن است که هموطن بودن مان را از یاد ببرد. ما هنوز دست هامان هُرمِ برادری دارد. برای عظمت ایران، برای استمرار انقلاب از جان می‌گذریم. گذشتن از اختلاف‌ها به احترامِ امروز و فردای وطن که چیزی نیست.

این همدلی می‌تواند عطر ۲۲ بهمن را تا ۱۱ اسفند امتداد دهد. با این شور، با این شوق که فوتبال خلق کرد، من به فردا‌های همدلی امیدوارم...