نگاهی به فیلم «پول وپارتی»، ساخته سعید سهیلی، فیلم ساز مشهدی

به گزارش شهرآرانیوز؛ فیلم «پول وپارتی» ساخته سعید سهیلی، مدتی است که روی پرده‌های سینمای کشور رفته و واکنش‌هایی کاملا پیش بینی پذیر را برانگیخته است. سهیلی، کارگردان شناخته شده و باسابقه سینمای ایران که با آثار قبلی خود نظیر «گشت ارشاد» توانسته بود مخاطبان زیادی را جلب کند، این بار حتی در زمینه جلب نظر عموم مخاطبان نیز، نسبت به گذشته، ناموفق‌تر بوده است، با این حال، «پول وپارتی» فیلمی نیست که بتوانیم آن را شکست خورده در گیشه قلمداد کنیم.

سردرگم در روایت

سعید سهیلی در سال‌های اخیر سعی کرده است با ساخت کمدی‌هایی که در وهله اول به گیشه توجه می‌کنند و سپس نیم نگاهی انتقادی هم به موضوعات اجتماعی می‌اندازند، راه خود را در سینمای ایران هموار کند. با این حال، «پول وپارتی» در این زمینه کاملا ناموفق است و نگاه اجتماعی فیلم به مقوله فقر، نه تنها کاریکاتوری و ناموثق از آب درآمده است، بلکه نقض غرض آشکاری را هم در خود می‌پروراند و به نوعی قشر فرودست را به سخره می‌گیرد. 

کمی دقت در عنوان بندی، لوگو و تیزر‌های فیلم نشان می‌دهد که این اثر مطلقا ارتباطی به مقوله «پارتی» ندارد و از ابتدا بنا داشته است با بهره گرفتن از یک تعبیر دوکلمه‌ای انگلیسی و استفاده از تصاویر امیر جعفری و مهدی هاشمی در استخر، روی خطوط قرمز بندبازی کند، اما درنهایت مجبور شده است نام فیلم را به این شکل تغییر دهد. 

علاوه بر این، تدوین این اثر بسیار گنگ است و به نظر می‌رسد که فیلم ساز ابتدا، بدون توجه به قواعد ساخت فیلم در ایران، هرچه دلش خواسته، جلوی دوربین برده است و در مرحله بعد، نهایت همکاری را با مسئولان نظارتی کرده است که حاصل کار یک فیلم شلخته از لحاظ ترتیب سکانس‌ها و سردرگم در روایت است.

قصه «پول وپارتی» درباره دختر و پسری از طبقه پایین جامعه است که سعی می‌کنند خودشان را افرادی مرفه و ثروتمند معرفی کنند، اما در این میان، عاشق هم می‌شوند. این پی رنگ اولیه، در زمره فیلم فارسی‌ترین آثار سینمای ایران قابل دسته بندی است و حتی اگر قرار بود در سینمای پیش از انقلاب ساخته شود نیز، کمی واپس گرایانه به نظر می‌رسد، با این حال سعید سهیلی توانسته است با استفاده از ترفند‌های بصری و انتخاب مناسب بازیگران، اثر ساده خودش را تا سطح متوسط بالا بکشد.

انتخاب مناسب زوج اصلی

ساعد سهیلی و پردیس احمدیه که نقش‌های اصلی فیلم را بازی می‌کنند، در زمره کارآمدترین بازیگران ایران برای تولید چنین آثاری و جزو محبوب‌ترین هنرپیشه‌های کشور برای نسل جوان قرار می‌گیرند. در سینمای ایران که به وضوح از ستاره جوان و محبوب خالی است، ساعد سهیلی که چند سال دیگر به چهل سالگی می‌رسد، به دلیل فیزیک و چهره اش، هنوز انتخاب مناسبی برای نقش یک جوان عاشق پیشه محسوب می‌شود؛ چیزی شبیه نقشش در فیلم طنز «پنجاه کیلو آلبالو» یا حضور دراماتیکش در فیلم تلخ «لاتاری». علاوه بر این، ساعد سهیلی از نشستن پدرش روی صندلی کارگردانی نهایت بهره را برده است و مونولوگ‌هایی را که آرزوی هر بازیگری هستند، در فاصله مناسب از دوربین، طوری ادا می‌کند که مشخصا برای مخاطب نوجوان دلنشین هستند.

در کنار او، پردیس احمدیه نیز، پس از کسب شهرت و محبوبیت فراوان به واسطه بازی در نقش «ساحل مولایی» سریال «پوست شیر»، حالا در سینمای ایران که اغلب نقش‌های زن جوانش را بازیگران حوالی چهل سال بازی می‌کنند، یکی از چهره‌های محبوب برای نسل جوان است و در «پول وپارتی» هم به خوبی از این موقعیت منحصربه فرد بهره می‌گیرد.

در ادامه حتما بخوانید قصه بانوی خودساخته | نگاهی به سریال «طوبی»، ساخته سعید سلطانی

غلظت ملودرام

علاوه بر این، سعید سهیلی که کارگردانی باتجربه در سینمای ایران محسوب می‌شود، به خوبی می‌داند که چگونه باید درجه ملودرام را غلیظ کرد. او با نزدیک شدن به فضایی شبیه آثار سینمای هند، توانسته است نقاط عطفی را در «پول وپارتی» تعبیه کند که هنوز در سینمای ایران کار می‌کنند و در بدترین حالت، می‌توانند بازگشت سرمایه یک اثر سینمایی را تضمین کنند. فارغ از قصه عامه پسندی که فیلم بر روی آن بنا شده است، شوخی‌های رایج در سینمای ایران، در این اثر هم تا حدی کار می‌کنند و تیپ‌هایی که امیر جعفری و هادی کاظمی جلوی دوربین می‌برند، برای مخاطب ایرانی شیرین است.

برای گرم‌تر شدن فضای اثر، شوخی‌هایی به متن اضافه شده است که اغلب از سنخ ترفند‌های سینمای بدنه ایران هستند، اما بدبختانه، شوخی با فقر یا به عبارت دیگر تمسخر فقرا که از آسیب‌های جدی سینمای کمدی ایران در سال‌های اخیر بوده، در «پول وپارتی» هم پررنگ است. بازخوانی یک ترانه قدیمی در فضایی جوان پسند، تنوع لوکیشن ها، سکانس پله‌ها و باران، استفاده از یک شخصیت منفی تیپیکال با بازی داریوش فرهنگ و البته مشتی کنایه و شعار درباره اختلاف طبقاتی و موضوعات روز جامعه، کشکول این فیلم ضعیف را پر می‌کنند تا بتواند خودش را، از منظر فروش، تا حد یک فیلم متوسط، بالا بکشد.