تئوری محافظت از ساق‌ها در بی‌آزارترین تیم ملی فوتبال

به گزارش شهرآرانیوز، در دعوا بر سر نسل طلایی فوتبال ایران، تیم ملی ۲۰۲۴ یکی از ضعیف‌ترین نمایش‌ها را در چند سال اخیر به روی پرده برده است. تیم قلعه نویی که با اکثریت لژیونر‌ها آرایش داده می‌شود بی‌آزارترین تیم گروه است و تنها دو بار توانسته دروازه حریفان را فتح کند. در این گروه قطر ۶ گل، ازبکستان و امارات ۴ گل و کره شمالی و قرقیزستان ۳ گل زده‌اند و ایران با دو گل زده ضعیف‌ترین خط حمله را دارد. این در حالی است که از حیث داشتن مهاجمان نامدار تیم ایران قطعا بالاتر از سایر تیم‌های این گروه است. طارمی در اینتر می‌جنگد و آزمون تازه از ایتالیا به حوزه خلیج همیشه فارس رفته و جهانبخش در راه جنواست و مغانلو و قایدی در تیم عربی خود در بهترین فرم خود قرار دارند. این‌ها همه، اما زمانی که ردای پر افتخار تیم ملی را به تن می‌کنند انگار در رخوتی عمیق فرو می‌روند و گلزنی یادشان می‌شود.

مهدی طارمی با تمام کری خوانی که برای نسل ۹۸ دارد و با تمام گرد و خاکی که در ایتالیا به پا کرده است در تیم ملی نشانی از آن مهاجم با انگیزه و تیغ دار ندارد (دارد؟). بهترین بازی طارمی برای تیم ملی به کدام تاریخ اخیر بر می‌گردد؟ بعید است به راحتی بتوانید به یاد آورید که مهاجم اینتر چه زمانی دل از ما در تیم ملی برده است.

در ادامه حتما بخوانید از باقری تا فکری؛ چگونه محبوب زندگی کنیم

بدبینانه است که بگوییم و بنویسیم لژیونر‌های ما وقتی به تیم ملی می‌رسند بیش از سربلندی تیم ملی به فکر ساق‌های میلیاردی خود هستند، اما چه می‌شود کرد که عملکرد طارمی و آزمون و جهانبخش این تئوری خاکستری را در ذهن ما پر رنگ می‌کند. به خصوص در مورد طارمی که یک مصدومیت هنگام هجوم‌بردن برای گلزنی و گرفتن پنالتی برای تیم ملی می‌تواند کاخ آرزو‌های او در اردوگاه اینتزاگی را ویران کند. به هر حال او تازه توانسته اعتماد ایتالیایی‌ها را در میان آن همه مهاجمان سرشناس جلب کند و مصدومیت بدموقع می‌تواند وی را از دایره بازی در چمپیونزلیگ و کالچو خارج کند. در مورد جهانبخش هم البته همین فرضیه هست که او در آستانه پیوستن به جنوا ترجیح می‌دهد از ساق‌هایش محافظت کند تا قراردادش روی هوا نرود.‌

نمی‌خواهیم این داستان‌ها را باور کنیم، اما آمار دو گل زده در گروهی ساده در مقدماتی جام جهانی این بدبینی لعنتی را در وجودمان بارورتر می‌کند. تنها امیدواری این است که در بازی‌های پیش رو لژیونر‌ها با گلزنی بتوانند اعتماد از دست رفته عمومی را دوباره جلب کنند و نشان دهند که سرباز وطن‌بودن افتخاری است که به هیچ قیمت حاضر به فروش آن نیستند.