امیری | به گزارش شهرآرانیوز - قفلهای بزرگ بر روی در ورودی سالن اصلی تئاتر شهر زار میزنند. انگار صورتک خندان تئاتر را از آن طرفش آویزان کرده باشند. لایه ضخمی از سکوت اطراف سالن را گرفته است. چند لایه ضخیم که از هر کدام عبور میکنی سکوت سنگینتر میشود. تنها چیزی که شاید به گوش برسد، صدای تحلیل رفتن اجزای سالن در ترکیب عجیب سکوت و بلاتکلیفی این روزهای آن است. چیزی است شبیه به جلز و ولز کردن موجودی زنده روی آتش. اهالی آشنا به این سالن فرسوده، گویی صدای جلز و ولز کردن خودشان را هم از پشت درهای سالن میشنوند برای همین است که این روزها اسم «سالن اصلی تئاتر شهر» مشهد پیش از هر چیز چهره تئاتریها را به شکل عجیبی در هم میکشد.
سالن اصلی تئاتر شهر با همه فرسودگیاش با همه تصویری بدی که از باز و بسته شدن پردههای وصلهدارش هنگام آغاز یا پایان نمایش از آن به چشم میخورد، با وجود سقف آسیبدیده و سیمکشیهای خطرناکش و با وجود غبار بیتوجهی که بر در و دیوار آن نشسته است، تنها سالن تئاتر نزدیک به استانداردهای لازم برای اجرای تئاتر در مشهد است. اگر حرف از واگذاری این سالن به بخش خصوصی در میان نبود، هنوز تئاتریها آن را تنها سالن مناسب برای اجراهای تئاتر میدانستند. به گفته هنرمندان واگذاری سالن به بخش خصوصی میتواند آخرین ضربه را برای نابودی تئاتر شهر مشهد.
بر اساس قانونی در وزارت ارشاد مبنی بر واگذاری مکانهای فرهنگی زیر نظر ارشاد به بخش خصوصی، قرار شده است سالن اصلی تئاتر شهر هم به بخش خصوصی واگذار شود.
واگذاری به بخش خصوصی زمانی که به بار فرهنگی تئاتر را کم نکند، اتفاق خوبی است و اتفاقا میتواند با منافع مالی و سود اقتصادی به رشد تئاتر کمک کند. اما چیزی که این روزها رنگ و روی اهالی تئاتر مشهد را پرانده است، تصور سلاخی شدن فرهنگ نمایشی این شهر زیر ساتورهای منافع اقتصادی است.
اهالی تئاتر و فعالان تئاتر از پول بدشان نمیآید و اگر پای حرف هر کدامشان بنشینی نظرهای حساب شده علمی و تجربی زیادی برای رونق اقتصادی تئاتر این شهر دارند. هر کدام برای خودشان کارشناس شدهاند. اما نگران این هستند که پول زیر دندان سرمایهداران به حدی مزه کند که اجرای تئاترها به سمت آثاری برود که فقط قرار است سود اقتصادی داشته باشد. این مسئله تئاتر مشهد را از شکل واقعی خود خارج خواهد کرد و به اجراهایی با هزینه اندک و متنهایی سخیف برای جلب تماشاگر عام منتهی خواهد کرد.
ظاهرا اسمهایی برای به دست گرفتن سالن اصلی تئاتر شهر مطرح شده که تن اهالی تئاتر را لرزانده است. هنرمندان میگویند اگر سالن اصلی تئاتر شهر دست این افراد بیفتد تئاتر مشهد نابود خواهد شد زیرا دیگر تئاتر عمیقی تولید نمیشود و کارها به سمت کمدیهای و موزیکالهایی میرود که عامه مردم را پای سالنها بکشاند.
عباس جانقدا خیلی دلش از مسئولان پر است. میگوید:«هیچ کاری برای تئاتر این شهر نمیکنند، تئاتر این شهر خوابیده است، هفت ماه است بیکاریم، انگار مسئولان دوست دارند با واگذاری سالن اصلی تئاترشهر، آخرین ضربه را برای نابودی تئاتر این شهر بزنند و خیالشان راحت شود»
جانفدا میگوید: سالن اصلی تئاتر بر اساس قانون وزارت ارشاد باید به بخش خصوصی واگذار شود اما اگر مسئولان به فکر تئاتر این شهر هستند، چرا سالن را به خود انجمن نمایش که یک نهاد مستقل از دولت است واگذار نمیکنند؟ یا چرا یک مزایده عمومی نمیگذارند تا افراد با صلاحیت هم در آن شرکت کنند؟
به گفته این هنرمند تئاتر واگذاری سالن اصلی تئاتر شهر به به افراد بدون صلاحیت میتواند تئاتر مشهد را به سمت نابودی بکشاند. او ادامه میدهد: در آینده ممکن است فقط نمایشهایی روی صحنه بروند که قشر عامه مردم را میخندانند. این به معنای تولید کارهای سطحی و سخیف هم هست. حتی ممکن است این سالن بیشتر محل برگزاری جنگ شادی باشد تا اجرای تئاتر.
به گفته او بالارفتن اجارهها اولین و مهمترین معضل حاصل از واگذاری سالن اصلی به بخش خصوصی خواهد بود. «طبیعی است که خیلی از گروههای تئاتر شاید کارشان در این حد فروش نداشته باشد که بتوانند مثلا شبی ۳ میلیون تومان اجاره بدهند بنابراین سالن دراختیار گروههایی قرار میگیرد که بتوانند مردم را برای خنداندن روی صندلی بنشانند. گرچه مسئولان اسم «تئاتر مردمی» را روی این ماجرا گذاشتهاند که به نظر من به این نمیشود گفت تئاتر مردمی، این به معنای از بین رفتن تئاتر این شهر است.»
او میگوید: باعث تعجب است اما اگر دقت کنید میبینید در چند سال اخیر اتفاقاتی که برای تئاتر شهر افتاده است برنامه ریزی شده بوده برای نابودی تئاتر این شهر و واگذاری سالن اصلی به بخش خصوصی میتواند آخرین پازل باشد برا اجرایی شدن این برنامه.
پیگری وضعیت سالن اصلی تئاتر شهر و چگونگی واگذاری آن به بخش خصوصی هنوز شفاف نیست. مسئولان به هیچ وجه پاسخگو نیستند. نه در انجمن نمایش کسی میتواند اظهار نظر قطعی کند و نه مسئولان ارشاد پاسخ میدهند! مدت زیادی است برای گرفتن پاسخ با مسئولان ارتباط گرفتهایم اما ظاهرا طفره رفتن از پاسخ دادن راه حل گزیدهای است برای فرار از توضیح شرایط موجود.
امیدواریم مسئولانی که به هر نحوی از پاسخ دادن امتناع میکنند دستکم پاسخی مکتوب برای ما بفرستند شاید مسئله کمی روشن شود.