شهرآرانیوز - در سالی که سینما‌های دنیا به دلیل شیوع ویروس کرونا تعطیل شدند و هنوز هم کاملا سرپا نشده‌اند، اکران خیلی از فیلم‌های مهم به تعویق افتاد، خیلی از جشنواره‌ها تعطیل شدند و تولید بسیاری از فیلم‌ها به بن‌بست خورد؛ اما فیلم‌هایی هم بودند که اولین نمایششان یا در جشنواره‌های اینترنتی بود یا در شبکه‌های نمایش خانگی. امسال فرصتی بود که ما در ایران در مقایسه با سال‌های پیش، زودتر از موعد به تماشای فیلم‌های دنیا بنشینیم. در سالی که فیلم‌های ابرقهرمانی و بلاک‌باستر‌های پرخرج از ترس شکست مالی کنج استودیوهایشان خزیده بودند، فیلم‌هایی که سال‌های پیش کمتر دیده می‌شدند و فروش چندان برایشان اهمیت نداشت شانس دیده‌شدن پیدا کردند. این دهمین و آخرین قسمت از معرفی ۵۰ فیلم برتر سال ۲۰۲۰ است. قسمت‌های دیگر را می‌توانید پایین همین پست پیدا کنید.

 

 

 

«نخستین گاو» اگرچه اثر یک کارگردان زن است، ولی شما را به یک جهان کاملا مردانه می‌برد؛ جهان شکارچیان پوست، اربابان و طبیعتی دست‌نخورده. کلی رایکارد همان سبک داستان‌گویی فیلم‌های قبلی‌اش را پیش گرفته است؛ آرام و ظریف. یک آشپز تنها، کم‌حرف و البته ماهر با یک مهاجر چینی می‌خواهند یک تجارت موفق بنا کنند. کریس کلیمک، درباره فیلم گفته است: «به احتمال زیاد باید برای هماهنگ‌شدن با سرعت و ریتم فیلم ریتم تنفستان را کاهش دهید، اما رایکارد با یک تجربه عمیق که در حافظه می‌ماند، به صبر شما پاداش می‌دهد.» جو مورگنسترن، منتقد وال استریت جورنال، هم در توصیف فیلم آورده است: «برخی فیلم‌ها از اولین‌نما، حس مرگ دارند. نخستین گاو در ابتدایش کاملا زنده است و درپایان به یک افسون ناب تبدیل می‌شود.»

 

 

 

دیوید فینچر با فیلم «منک» به «همشهری کین» (Citizen Kane)، دردانه سینمای هالیوود قدیم، نزدیک شده است. روایت داستان عجیب ساخت این فیلم در دهه ۳۰ و اختلافات و جنگ و دعوا‌هایی که فیلم اورسن ولز به وجود آورد. او روی نقطه‌ای حساس از تاریخ هالیوود و بزرگان و قدرتمندانی دست‌نیافتنی انگشت گذاشته؛ اورسن ولز و هرمن جی منکیویچ و ویلیام راندولف هرست و ماریون دیویس و یک‌دوجین استودیو غول‌پیکر. استیو واینتراب، منتقد کلایدر درباره فیلم گفته است: «منک دیوید فینچر یک پدیده است. همه چیزش -از طراحی صدای درخشان تا بازی‌های شگفت‌انگیز- آن را به یکی از بهترین فیلم‌های سال ۲۰۲۰ تبدیل می‌کند. سینه‌فیل‌ها عاشق این فیلم خواهند شد.» اریک دیویس فیلم را این گونه توصیف کرده است: «نما‌های منک چنان با دقت گرفته شده‌اند که بیننده می‌خواهد فیلم را متوقف کند و به آن‌ها خیره بماند. ادای دینی شورانگیز و قابل‌استناد است که شیفتگان فیلم‌های کلاسیک ستایشش خواهند کرد.»

 

 

 

فیلم «سرزمین آواره‌ها»، اثر کلوئی ژائو، درباره زنی است که ثروتش را در رکود بزرگ اقتصادی از دست داده و پس از آن با یک ماشین ون به غرب آمریکا سفر می‌کند و در همان ون هم زندگی‌اش را می‌گذراند. اریک کوهن، منتقد ایندی وایر، درباره فیلم گفته است: «فیلم سرزمین آواره‌ها از آن دست آثاری است که می‌توانست فیلم بدی از کار دربیاید. با وجود فرانسیس مک‌دورمند در نقش اصلی و استفاده از خانه‌به‌دوش‌های واقعی در اطراف او فیلم می‌توانست به ارضای فانتزی‌های سطح‌پایین بپردازد یا اسیر فخرفروشی‌هایی غیرضروری شود. اما به‌جای این‌ها کلویی ژائو با بازیگر اصلی و اطرافیان او یک ترکیب جادویی تولید کرده که قادر است اندیشه‌هایی عمیق را در رابطه با رهاکردن جامعه به حال خود بازتاب دهد.» پیتر بردشاو، منتقد گاردین، فیلم را اثری بسیار برجسته توصیف کرده که باید آن را یک ترکیب مستند-داستانی نامید؛ یک فیلم لطیف، دلسوزانه و همراه با پرسشگری درباره روح آمریکایی.

 

جورج سی ولف، فیلم را براساس نمایش‌نامه‌ای به همین نام از آگوست ویلسون ساخته است. چادویک بوزمن که چندی پیش از دنیا رفت، آخرین -و از قضا بهترین- نقش‌آفرینی‌اش را در این فیلم به نمایش گذاشته است؛ یک پایان درجه‌یک و درخشان برای یک بازیگر سیاه‌پوست. در سال ۱۹۲۷، ما رینی، مادر سبک بلوز، قرار است چند تا از مشهورترین آهنگ‌هایش را در استودیویی در جنوب شیکاگو ضبط کند، مدیر برنامه‌های او و تهیه‌کننده آلبوم، -دو مرد سفیدپوست- به دلهره افتاده‌اند که آیا او به موقع خودش را به استودیو خواهد رساند یا نه. نوازنده شیپور (جادویک بوزمن) هم در استودیو حاضر است تا در آلبوم ما رینی ساز بزند ولی او فکر‌ می‌کند ارزشش بیش از این‌هاست و باید آهنگ‌های خودش را بسازد. داستان از زمانی که ماری به استودیو می‌رسد جان می‌گیرد و تبدیل به یک بلبشوی تمام‌عیار می‌شود. رابرت دنیلز، درباره فیلم گفته است: «با اینکه این فیلم بازیگران بسیار قدرتمندی دارد که هرکدام از آن‌ها هم اجرای شگفت‌انگیزی را به نمایش گذاشته‌اند، خصوصا دیویس، اما باز هم فیلم Ma Rainey’s Black Bottom از ابتدا تا انتها، متعلق به بوزمن است. او تمام خودش را در این اثر در معرض نمایش گذاشته است. همه ویژگی‌ها، از جذابیت او گرفته تا بخش‌هایی که در آن عصبانی می‌شود، همگی باعث شدند تا او درست مانند یک ستاره بدرخشد.»

بنجامین ری، در مستند «نقاش و دزد» موقعیت عجیب و نادری را به تصویر کشیده است: یک هنرمند با دزدی که نقاشی‌هایش را دزدیده دوست می‌شود. دزد در یک حادثه رانندگی آسیب دیده و نیازمند مراقبت شبانه‌روزی است. این اتفاق هنرمند را به نزدیکترین یار این دزد تبدیل می‌کند. مننتقد سایت راجر ایبرت درباره فیلم گفته است: «فیلم نقاش و دزد، درواقع مفهوم تعبیر و تفسیر را می‌کاود و به این موضوع اشاره می‌کند که چگونه نظر دیگران درباره ما، بر تصویری که از خودمان در ذهن می‌سازیم، تأثیرگذار است.»

 

۵۰ فیلم برتر سال ۲۰۲۰ | بخش اول