دوری ملی‌پوش پیشین تکواندوی بانوان از شیاپ‌چانگ

مژده رنگیان/شهرآرانیوز، قهرمان آسیایی تکواندوی دختران تصمیم دارد این روز‌ها از مبارزه در شیاپ‌چانگ دور شود تا دختران مشهدی بیشتری را برای قهرمانی در این رشته ورزشی آماده کند. هر‌چند او می‌گوید از رقابت‌های تکواندو خداحافظی نکرده و ممکن است بازهم برای جدال راهی میدان شود.
در تکواندو مشهد تعداد قهرمانان بین‌المللی به تعداد انگشتان دست است، به‌ویژه در بخش دختران که کار سختی در پیش دارند؛ اما در این سال‌ها نفیسه رنگرززاده توانسته است یک‌تنه جای خالی مشهدی‌ها را در اردو‌های تیم ملی پر کند.

نفیسه رنگرززاده با‌وجود اینکه در بیست‌وپنج‌سالگی به سر می‌برد، بیش از ۱۰ سال است که تکواندو را آغاز کرده است که در‌این‌بین ۸ سال را در اردوی تیم ملی و با پوشیدن لباس تیم ملی پشت‌سر گذاشت. این تکواندوکار مشهدی هم‌دوره و هم‌تیمی کیمیا علیزاده اولین بانوی مدال‌آور ایرانی در المپیک نیز بوده است. این تکواندوکار مشهدی در سال‌۹۵ همراه تیم ملی تکواندوی بانوان در مسابقات قهرمانی باشگاه‌های آسیا در کشور امارات مدال طلا را کسب کرد و در مسابقات بین‌المللی‌۲۰۱۹ که به میزبانی کیش برگزار شد، مدال برنز را به دست آورد.

این ملی‌پوش سابق در یک سال اخیر که شیوع ویروس در سراسر دنیا ورزش را نیز تحت‌تأثیر قرار داده بود، ترجیح داد با گذراندن دوره‌های مربیگری پا در مسیر دیگری بگذارد. رنگرززاده تصریح کرد: سال‌۹۸ به رقابت‌های انتخابی تیم ملی تکواندوی بانوان دعوت شدم، اما برای ادامه کمی دلسرد شدم. ترجیح دادم در مسابقات شرکت نکنم و کمی از دنیای رقابت فاصله بگیرم. اکنون هدفم مربیگری و تربیت تکواندوکاران قهرمان بیشتری برای شهرم است. اولویت من استان خودم است و می‌خواهم کمبود‌هایی را که در سال‌های شروع تکواندو با آن‌ها روبه‌رو بودم، برای دختران با‌استعداد خراسانی جبران کنم. برای داشتن ورزشکار و قهرمان بزرگ، نیاز به مربی بزرگ و سالن بزرگ و امکانات خوب داریم.

او با اشاره به وضعیت خوب ورزشکاران ایرانی گفت: در ایران استعداد‌های بسیار زیادی در بخش دختران وجود دارد که همگی می‌توانند به بزرگ‌ترین موفقیت‌ها برسند و روی سکو‌های جهانی بایستند. قطعا در صورت توجه بیشتر و حمایت، شاهد کیمیا‌های بیشتری خواهیم بود. اکنون در تیم ملی مهلا مؤمن‌زاده بازیکن بسیار خوبی است که از تاکتیک بالایی برخوردار است و امید زیادی داریم که بتواند به مدال برسد.

ملی‌پوش سابق تکواندو با بیان اینکه در سال‌های گذشته شرایط در مشهد با تهران کاملا متفاوت بود، ادامه داد: از نظر امکانات و سالن با محدودیت‌هایی روبه‌رو بودیم. شاید جالب باشد، اما من در مشهد حریف تمرینی نداشتم. بازیکنی که بتواند من را به چالش بکشد و برای تیم ملی آماده کند، نبود و من به‌صورت ذهنی و در مقابل آینه و ستون تمرین می‌کردم و این تصویرسازی‌ها بسیار به من کمک کرد و در رقابت واقعی نیز می‌توانستم آن‌ها را اجرا کنم. البته این محدودیت‌ها باعث آسیب‌دیدگی نیز شد.

 

در آن سال‌ها، سالن ما فقط قسمت کوچکی تاتامی داشت و مجبور بودم روی موکت تمرین کنم و همین موضوع باعث شد مچ پایم دچار آسیب‌دیدگی شود. او افزود: در دوران حرفه‌ای ورزشی به حق خودم نرسیدم، به المپیک فکر می‌کردم و تا‌جایی‌که در توانم بود، تلاش کردم؛ اما به‌هر‌حال همه‌چیز آن‌طور که می‌خواستیم، پیش نرفت. با‌وجود کسب مدال‌های مختلف در طول این سالیان، متأسفانه به‌دلیل مصدومیت‌های طولانی‌مدت در بیشتر مواقع از حضور در مسابقات برون‌مرزی محروم شدم و بسیاری از موقعیت‌ها را به‌دلیل این بدشانسی‌ها از دست دادم.