پرچم عباس (ع) و سیرت جانباز

سیادت به حسین علیه‌السلام می‌آید و شهادت هم. ترکیب «سیدالشهدا» برای تجزیه جهان بر مدار حق و باطل، کافی است. چه در عالم هرچیز یا حسینی است، یا باطل است. حق همان است که در نماز خوف حسین (ع) در کربلا اقامه می‌شود. حق همان است که سیادت می‌شود و به حسین می‌آید، چنان‌که پرچم‌داری به عباس. چه پرچم اطاعت، چه پرچم نبرد، چه پرچم وفا. عالم، همان‌که محضر خداست، گواه این «آمدن» و آراستگی است.

 

مدینه، مکه، کربلا و همه منازلی که در میانشان است، شاهدند و فرات گواه همیشه‌جاری این حقیقت است، به هر قطره‌اش و بر هر لبی که بنشیند. در رگ هر مجاهدی که به غیرت برخیزد، باز تحریر آزادانه این است که پرچم‌داری به عباس (ع) می‌آید. جانبازان هماره شهید که به روزگاران می‌آیند هم انگشتشان سرخ است بر برگه شهادت، به اینکه «پرچم‌داری به عباس (ع) می‌آید». صبوری‌شان، دردخواهی‌شان و بلاکشیدنشان، همه نیز به برکت همان امضاست. ببینید جانبازان ما را و تفاوتشان را با دیگر مجروحان جنگی جهان.

 

بسنجید تا بفهمید قصه عباس (ع) چیست و راز مانایی فرزندان زخم‌خورده و شهیدزیسته این دیار را چگونه باید فهمید. هرکس می‌خواهد جانبازان ما را بشناسد، حضرت عباس (ع) را زندگی‌خوانی کند و هرکه می‌خواهد سطور روشن حیات ابوالفضلی را فهم کند، در مکتب جانبازان ما به دانش‌آموزی بنشیند تا به فهمی کمال‌یافته برخیزد و قامت رشید کند که رسیدن به رشادت بی‌درک شهادت میسر نیست. آری، سیادت به حسین (ع) می‌آید و پرچم‌داری به عباس (ع) و باید این دوگانه را چنین به سه‌گانه رساند که قافله‌سالاری هم به سجاد (ع) می‌آید.

 

چه سالاری کاروان کربلا تا طلوع صبح از شام و چه قافله کلماتی آسمانی که در شکوه دعا کنار هم می‌نشینند تا انسان را به معرفت مبعوث کنند. به‌راستی که اگر نبود حضرت سجاد (ع)، اگر نبود کلمات نورانی و خطبه‌های «شام‌شکن» و سخنان «بنیان‌کن» ایشان، می‌خواستند کربلا را در همان کربلا دفن کنند و پرچم را در کنار دستان قطع‌شده پرچم‌دار به غبار فراموشی بسپارند و «باطل آشکار» خود را «حق مبین» جلوه دهند، اما سجاد (ع)، اما «ان ابن مکه و منا»، اما «ان ابن زمزم و صفا» و... راه را دوباره به کربلا برگرداند تا امروز هم بدان حقیقت آشکار، مسیر خود را تنظیم کنیم و در کربلایی که به وسعت جبهه‌ها برپا شد، هرکداممان برای خود الگویی تام و اسوه‌ای رشید داشته باشیم و حسرت نشستن را در دل دشمن بگذاریم.

 

شهیدانمان به نام حسین (ع) ایستادند و جانبازان ما هرروز به نام عباس (ع) شهادت را اقامه می‌کنند و آزادگان ما در شکوه قافله‌ای که رفتن را سرشار آمدن داشتند، اسارت را به درک معنای آزادگی اعتلا بخشیدند. این همه روشنایی که در جان داریم، به برکت این فرزندان رشید ایران است که با حسین و عباس و سجاد علیهم‌السلام حرکت کردند و قرار است بر همین صراط مستقیم بمانند.