کلاب هاوس، صدایی که شنیده نشده است!

شهرآرانیوز - چندی است که تنور کلاب‌ هاوس گرم شده و این فرصت جدید بازاری پررونق یافته و مجالی برای شنیده‌شدن صدا‌های تازه و گفتگو فراهم کرده است.

 

در طول این مدت دوستانم هرروز (بی‌اغراق) از چپ و راست امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر می‌کنند که باید به کلاب‌هاوس بیایی و نباید بی‌توجه باشی و... من، اما به گرفتاری‌های اینستاگرام و توئیتر و مخلفات مشغولم و از ترس دردسر‌های جدید و مشغله‌های نو همچنان در مقابل وسوسه پیوستن به کلاب‌هاوس مقاومت می‌کنم.

در همین حال از گشوده‌شدن این فضای جدید، بسیار خشنود و به آینده آن امیدوارم. زیرا هم فرصتی برای گفتگو و ترویج تعامل انسانی و دیالوگ فراهم می‌کند و هم مجالی است تا صدا‌هایی شنیده شود. صدا‌هایی که پیش از این و در جا‌های دیگر شنیده نشده است.

 

شاید اگر سخت‌گیری‌های ما در محیط‌های عمومی و تنگ‌نظری‌های ما در مراکز آموزشی نبود و شاید اگر این مخاطب عمومی تشنه گفتن و حرف‌زدن می‌توانست به‌طور طبیعی در جا‌های دیگر حرفش را بزند، این‌قدر عطش و شوق برای حضور در کلاب‌هاوس نداشت.

از سویی رسانه‌های رسمی مانند صداوسیما سینه گشاده‌ای برای پذیرش مشارکت و همراهی ندارند و از سوی دیگر برای این مخاطب گفتن ساده‌تر از نوشتن است.

همیشه در کلاس‌های آیین نگارش و فن نویسندگی برای شکستن گارد بچه‌ها و آب‌شدن یخشان می‌گفتم اول موضوع را شفاهی تعریف کنید و بعد از آن‌ها می‌خواستم همان‌ها را بنویسند و بسیاری از آن‌ها تازه می‌دیدند که نوشتن آن‌قدر هم که فکر می‌کردند، ترس ندارد!

مردم ما فرهنگ شفاهی دارند. یعنی مهارتشان در گفتن و حرف‌زدن بیشتر است و به دلایل گوناگون (ازجمله نقص آموزش‌های مهارتی در دوره پیش‌دبستانی و دبستان) با حرف‌زدن راحت‌تر هستند.

حالا اگر این ملت فرصتی برای شنیده‌شدن نداشته باشند، اندوه‌ها و درد‌ها و شکایت‌ها و گلایه‌هایشان را چه کنند؟

 

روزنامه السفیر لبنان که یکی از روزنامه‌های مهم عربی بود، با این شعار منتشر می‌شد؛ «صوت الذین لاصوت لهم». یعنی صدای کسانی که صدا ندارند و صدایشان شنیده نمی‌شود.

هر جا فرصت و مجالی پیدا شود که بی‌صدایان بتوانند خواسته‌ها و حرف‌هایشان را بیان کنند، با استقبال و رغبت روبه‌رو خواهد شد.

 

شاید اگر کرسی‌های آزاداندیشی (چنان که توصیه رهبر انقلاب بود) به راه می‌افتاد یا اجازه مناظره‌ها و گفتگو‌های کارشناسان در حوزه‌های مختلف داده می‌شد و در هر جایی مردم به‌خصوص جوانان می‌توانستند صدای خود را بشنوند، شاهد این اندازه استقبال از کلاب‌هاوس هم نبودیم.

تفاوت معنادار میزان جست‌وجوی برخی موضوع‌های خاص در اینترنت از سوی کاربران ایرانی و اختلاف معنادار دنبال‌کنندگان صفحات بعضی رسانه‌های بیگانه با نمونه‌های مشابه در کشور‌های دیگر این احتمال را تأیید می‌کند.

امروز که جامعه ما بیش از هر زمان دیگر به گفتگو نیازمند است و فقط با سپر خودبسندگی در تعامل انسانی و اقناع می‌تواند مقابل تهدید‌ها ایمن بماند، شاید کلاب‌هاوس کلاس درسی باشد که آداب گفتگو را به ما بیاموزد و فرصت شنیده‌شدن را برای همه ما فراهم کند.