از شبِ آرام، روزت روشن است

ما معمولا آغاز یک شبانه‌روز را از ابتدای صبح درنظر می‌گیریم، درحالی‌که آیات قرآن و تعالیم دینی ابتدای یک شبانه‌روز را از ساعات آغازین شب محاسبه می‌کنند. تأمین ضرورت‌ها و نیازهای اولیه شب است که باعث می‌شود روز هرکسی درست و مطلوب باشد. به عبارت دیگر تأمین آرامش و امنیت شب، زمینه‌ساز سلامت و قدرت روز است و درواقع کسی می‌تواند در طول روز با انرژی زیاد و روحیه مناسب کار کند که شب قبل، درست خوابیده و استراحت کرده باشد. نسبت میان شادی و غم یا جشن و سوگواری در آیین‌ها و مناسک مذهبی نیز چنین است.
اکنون که دو ماه محرم و صفر را پشت‌سر گذاشته‌ایم و در آستانه ماه ربیع و ایام شادی خاندان رسالت هستیم، باید به این نکته توجه کنیم که اگر شادی و خوشی مناسب در ایام جشن و سرور به‌درستی تأمین شود، در ماه‌های محرم و صفر سال آینده، می‌توان به سوگواری شایسته برای پیامبر اکرم(ص) و اهل‌بیت بزرگوار آن حضرت رسید.
همان‌گونه که سلامت جسم انسان به اعتدال اخلاط و طبایع گوناگون وابسته است، سلامت روان جامعه نیز به اعتدال احوال معنوی و عاطفی گوناگون بستگی دارد؛ به همین دلیل در احادیث ما تأکید شده است که دوستداران و پیروان اهل‌بیت(ع) در هر دو موقعیتِ شادی و غم به پیشوایان خود اقتدا می‌کنند و همان‌طور که در سوگ خاندان پیامبر سوگوارند، در ایام سرور و مناسبت‌های خوشی آنان نیز شاد و خوشحالند.
توجه به ظهور و بروز علنی و مشهود ایام شادی و سرور، مخصوصا از این نظر اهمیت بیشتری دارد که جامعه مذهبی ما متهم به غم‌پروری و توجه افزون‌تر به اندوه است و مظاهر و نشانه‌های سوگواری و عزاداری مثل لباس مشکی و پرچم‌های سیاه، بیشتر به چشم می‌آید و دیده می‌شود. این ملاحظه به‌طور خاص برای نسل جوان و فرزندان کودک و نوجوان خانواده‌ها دارای اهمیت بیشتری است.
اگر فرزندان ما در ایام سرور و شادی، لحظات خوش و فرحناکی را تجربه کنند و خاطرات شیرین و دلپذیری از مجالس مذهبی در ذهن و جان و دل و فکر خود بیندوزند، در ایام سوگواری با انگیزه بیشتر و آگاهی عمیق‌تری، قدم به میدان ولایت خواهند نهاد. هرچه دل‌بستگی و تعلق عاطفی ما در محبت به کسی که دوستش داریم بیشتر باشد، به‌طور طبیعی اندوهمان در سوگواری و فقدان او عمیق‌تر خواهد بود.
ایام شادی و سرور میلاد رسول خدا و فرزندان او فرصتی است تا این دل‌بستگی و محبت در مجالس، پرشور باشد و فضای عاطفی جشن و سرور تحکیم یابد و ریشه تعلق قلبی افراد به اولیای خدا، محکم‌تر شود.
باشد که از این فرصت‌ها غافل نشویم و برای ابراز و اظهار محسوس و ملموس فرارسیدن این مناسبت‌ها به هر شکل ممکن بکوشیم.