یادی از شادروان حسین مقدم، پیش‌کسوت هنر‌های نمایشی مشهد

زردکانلو- افخمی | شهرآرانیوز - او در نوبت بود تا برایش مراسم بزرگداشت بگیرند. اما مرگ مهلتش نداد و حسین مقدم برای همیشه رفت. مرحوم حسین مقدم معروف بود به مهربانی و محبوبیت و شهره بود به صمیمیت با جوان تر‌ها که او را «عمو حسین» صدا می‌کردند.

با همکاران و دوستانش که درباره اش صحبت می‌کنیم نمی‌توانند جلوی بغضشان را بگیرند و از اندوه فراق یار و دوست قدیمی شان بریده بریده سخن می‌گویند و تمامشان بر یک ویژگی مرحوم مقدم اتفاق نظر دارند: «جوانمردی».

مقدم که کار هنری اش را با تئاتر و از سال ۶۹ آغاز کرد، سابقه بازیگری در نمایش‌های متعددی را در کارنامه داشت و همچنین در آثاری همچون «سبیل مردونه»، «گنج روان»، «مردی شبیه باران»، «گرگ‌های گرسنه»، «حلقه‌های ازدواج» به عنوان «بازیگر» و «دستیار صدابردار» حضور داشته است. این هنرمند فقید مشهدی دیروز بر اثر عوارض ناشی از بیماری کبد بدرود حیات گفت و امروز ساعت ۹ صبح در زادگاهش روستای «کاهو» به خاک سپرده می‌شود.

در ادامه، گفتار‌هایی از رضا حسینی، هادی نوری و علیرضا سوزنچی سه پیشکسوت و هنرمند تئاتر مشهد را در سوگ شادروان حسین مقدم می‌خوانید.

حسین مقدم در فیلم سینمایی «مردی شبیه باران» به کارگردانی سعید سهیلی

به حسین مدیون هستیم

رضا حسینی، کارگردان تئاتر که در شوک خبر درگذشت رفیق قدیمی‌اش است با بغض می‌گوید: حسین را از سال‌ها پیش می‌شناختم و به رفاقتمان افتخار می‌کردم، با اینکه سخت مریض بود و کبدش نیاز به پیوند داشت، خبر درگذشتش بازهم برای من و جامعه تئاتر مشهد شوک بزرگی بود.

او درباره ویژگی‌های کاری مرحوم مقدم یادآور می‌شود: ما در دنیای بازیگری به دنبال پدیده‌هایی هستیم که بیان و صدای خوبی دارند و خوش‌قامت و خوش‌قواره هستند که این ویژگی‌ها را حسین داشت. او بازیگری توانمند، ورزشکار، خواننده و نوازنده بود. ویژگی‌های منحصر‌به‌فردی که در کمتر بازیگری می‌توان پیدا کرد.
به گفته این کارگردان، حسین مقدم، فردی شاد بوده که با حضورش در تمرین هر نمایشی به گروه انرژی می‌داده و همچنین دل‌گرمی برای کارگردان بوده‌است.

حسین مقدم در نقش رستم به همراه تعدادی از بازیگران تئاتر مشهد، نمایش «بازی نامه باستان»

حسینی، درباره نمایش‌هایی که مقدم در آن‌ها به ایفای نقش پرداخته نیز توضیح می‌دهد. او در بیشتر آثار رضا صابری حضور داشت. در آثار مرحوم انوشیروان ارجمند هم بازی کرده بود. به نظرم اوج بازی‌اش در نمایش «شگرد آخر» بود، نمایشی که بیشترین اجرا‌های عمومی را از میان تئاتر مشهد در تهران و در دیگر مکان‌ها داشت.

به گفته او نمایش «شگردآخر» بر شانه‌های حسین مقدم استوار بود. به طوری که کارگردان شاید برای هرکدام از بازیگران، می‌توانست جایگزین بگذارد، اما برای حسین مقدم نمی‌توانست.

حسینی، از اینکه نتوانسته برای رفیق قدیمی‌اش مراسم بزرگداشتی برگزار کند غمگین است و می‌گوید: ما همیشه در جشنواره‌های استانی از تعدادی از پیشکسوتانمان تجلیل می‌کردیم، خداراشکر برای حسین زاهدی که چند روز پیش درگذشت، این اتفاق افتاد، ولی برای حسین مقدم این اتفاق نیفتاد که افسوسی برای من و تئاتر خراسان است و از این بابت واقعا خودم را نمی‌بخشم.

این کارگردان همچنین یادآور می‌شود: مرحوم مقدم حتی یک‌بار از من گله کرد و من به او گفتم «حسین جان صدرصد جشنواره بعد ما این کار را انجام می‌دهیم»، اما متأسفانه کرونا آمد و جشنواره بعدی برگزار نشد. این موضوع من را اذیت می‌کند و احساس می‌کنم ما به حسین مدیون هستیم که نتوانستیم در حد پاسداشت برای او مراسمی برگزار کنیم.
او ابراز امیدواری می‌کند با پایان کرونا، فرصتی پیش بیاید که بتوان مراسمی زیبنده حسین مقدم برگزار کرد.

شرمندگی برای بازی در نقش اشقیا

علیرضا سوزنچی پیشکسوت تئاتر مشهد نیز در غم از دست دادن رفیق و همکار قدیمی‌اش اندوهگین است. وقتی با او تماس می‌گیریم مشغول تدریس است، اما وقتی از او می‌خواهیم درباره حسین مقدم صحبت کند با کمال میل می‌پذیرد.

به گفته سوزنچی شادروان حسین مقدم فعالیتش را در هنر تئاتر از سال ۱۳۶۹‌و با بازی در نمایش «نقل تلخ» آغاز کرد، پله پله در حرفه بازیگری پیشرفت کرد و جزو بهترین بازیگران تئاتر مشهد و ایران شد. این مدرس هنر‌های نمایشی می‌گوید: ما ۱۷ سال در نمایش «خورشید کاروان» با یکدیگر هم‌بازی و هردومان ایفاگر نقش اشقیا بودیم. به خاطر دارم که در صحنه نمایش گریه‌مان می‌گرفت و ناخواسته شرمنده امام حسین (ع) می‌شدیم.

او یادی از نمایش «دلبسته» می‌کند که مرحوم مقدم در آن تئاتر نقش اصلی را بازی می‌کرد: حسین مقدم در سریال «روایت عشق» نیز بسیار خوش درخشید و به‌واقع در تمام نقش‌هایی که بازی می‌کرد موفق ظاهر می‌شد: او در نقالی نیز زبردست بود، ما یکی از بازیگران و هنرمندان خوب و مهربان مشهدی را از دست دادیم.

حسین مقدم در حال نقالی

هنرمندی کامل

هادی نوری پیشکسوت تئاتر مشهد که در دهه شصت با حسین مقدم آشنا شده با یادآوری اجرایی که این هنرمند فقید در تهران داشته می‌گوید: حسین مقدم تئاتری به نام «حسنی نگو یه دسته گل» را در موزه هنر‌های معاصر اجرا کرد که مورد استقبال مخاطبان قرار گرفت. مردم هم نمایش را دوست داشتند و هم تیپ و صدای خاص این هنرمند را.

نوری با اشاره به سفر‌های مشترکی که باهم برای حضور در جشنواره‌های گوناگون داشتند خاطرنشان می‌کند: او به لحاظ اخلاقی فردی، مهربان، متواضع، جوانمرد ودل‌سوز بود و هرچند در ظاهر چهره‌اش خشن بود، ولی به‌واقع دلی رئوف و مهربان داشت. کافی بود یک نفر مشکلی داشته باشد تا او درصدد رفع آن بربیاید. حتی در بستر بیماری هم نگران دیگران بود و حال بقیه را می‌پرسید.

حسین مقدم در تئاتر «ما همه اهل یه محله ایم»

او درباره دیگر ویژگی‌های حسین مقدم می‌گوید: صدای بسیار خوبی داشت، مرشد خوبی بود. موسیقی و دستگاه‌های مختلف را بسیار خوب می‌شناخت. در یک کلام هم در صحنه و هم جلوی دوربین هنرمند کاملی بود.

نوری با اشاره به برخی از آثار مقدم، چون «شگرد آخر»، «روغن نهنگ» و «رستم و سهراب» خاطره‌ای از او را نقل می‌کند: در جشنواره‌هایی که شرکت می‌کردیم دوست داشت مقام اول را به‌دست آورد و به شوخی می‌گفت ما مشهدی هستیم و باید این تهرانی‌ها را سرجایشان بنشانیم و اول شویم.

این هنرمند که از درگذشت دوست و همکارش متأثر است خاطرنشان می‌کند: با اینکه می‌دانستم بیماری سختی دارد اصلا انتظار نداشتم که این‌قدر زود از میان ما برود.