هوشنگ چالنگی، شاعر پیشکسوت، درگذشت + علت مرگ

او همچنین گفته است: «این خبر قطعی است؛ یکی از نزدیکان چالنگی که همسایه‌اش نیز بود و دائما همراهی‌اش می‌کرد امروز (یکشنبه، دوم آبان‌ماه) این خبر را به من داد.» 

هوشنگ چالنگی، شاعر متولد  ۲۹ مرداد سال ۱۳۲۰ در مسجدسلیمان بود. او که فعالیت هنری خود را از دهه ۱۳۴۰ آغاز کرد، از پایه‌گذاران شعر موج نو و شعر دیگر شناخته می‌شود. از آثار هوشنگ چالنگی می‌توان به «آن‌جا که می‌ایستی»، «نزدیک با ستاره مهجور»، «زنگوله تنبل»، «آبی ملحوظ»، «گزینه اشعار» و... اشاره کرد. (منبع: ایسنا)

چالنگی را مهم‌ترین شاعر جریان «شعر ناب» که منوچهر آتشی بنیان‌گذار آن بود، می‌دانند. البته چالنگی معتقد بود شاملو مهم‌ترین شاعر تاریخ ادبیات ایران است و به‌تنهایی نوعی مشروطه در شعر فارسی است. با تمام این‌ها چالنگی مدرنیسم «شعر دیگر» (از مشتقات سبک موج نو) را بیشتر دوست داشت. احمد شاملو نیز هوشنگ چالنگی را آبروی شعر فارسی می‌دانست. «آن‌جا که می‌ایستی» (۱۳۸۰)، «نزدیک با ستاره مهجور» (۱۳۸۱)، «زنگوله تنبل» (۱۳۸۳)، «آبی ملحوظ» (۱۳۸۷) از مجموعه‌شعر‌های چالنگی است.

شعر «میراث» (از مجموعه  «زنگوله تنبل») هوشنگ چالنگی با صدای خودش 

شعر «اکنون دیگر» از هوشنگ چالنگی

اکنون دیگر بیرقی بر آبم.
چشم بر هم می‌نهم
و با گردنم رعشه هایم را
هنجار میکنم
آیا روح به علف رسیده است؟
پس برگردم و ببینم
که میان گوش‌های باد ایستاده ام
تا این ماهی بغلتد و پلک‌های من ذوب شوند
□
آه میدانم!
فرورفتن یال‌های من در سنگ
آیندگان را دیوانه خواهدکرد
و از ریشه‌ی این یال‌های تاریک
روزی دوست فرود می‌آید و تسلیت دوست را می‌پذیرد
□
اکنون چشم بر هم گذارم و کشف کنم
ستاره‌ای را که اندوهگینم می‌کند.

 

شهرآرانیوز درگذشت این شاعر را به جامعه ادبی ایران تسلیت می‌گوید

روحش در سپیدی و آرامش