شهروند، مهم‌تر

شهر متعلق به همه شهروندان است، پس خدمات مختلف فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، عمرانی، زیست محیطی و هر خدمت دیگری که در حوزه عملکرد و وظایف مدیریت شهری قرار دارد، باید به گونه‌ای باشد که امکان بهره برداری از آن برای همه شهروندان فراهم شود.

به عنوان مثال خیلی دور نیست و همه ما به یاد می‌آوریم که در طراحی‌ها و برنامه‌های مربوط به ساخت وساز‌ها و مسائل عمران و توسعه شهری هیچ گاه به معلولان توجه جدی نشده است، اما اکنون دست کم این ذهنیت وجود دارد که سازه‌های شهری و ترافیکی باید به گونه‌ای باشند که معلولان هم بتوانند به راحتی از آن‌ها استفاده کنند؛

به خصوص در شهر‌های توسعه یافته‌تر کشور این مسئله بیشتر مورد توجه قرار گرفته است؛ البته تا رسیدن به نقطه مطلوب، فاصله بسیاری داریم، اما همین که نسبت به گذشته دربرابر این موضوع بی توجه نیستیم، قانون گذاری شده و در برخی زمینه‌ها اقداماتی هم انجام گرفته است، خود می‌تواند سرآغاز خوبی برای اتفاقات مطلوب باشد. این درست است که آمار معلولان شهر‌ها نسبت به کل جمعیت شهر ناچیز است، اما در توسعه شهری بی شک این گونه محاسبات صحیح نیست.

این امر درمورد مسائل دیگر هم وجود دارد؛ به عنوان مثال چند سالی است که «مفهوم توسعه متوازن و زیست پذیری در تمام نقاط شهر» مطرح شده است؛ امری که غفلت از آن در سال‌های قبل، سبب شد مناطق کم برخوردار شهری ایجاد شوند؛ مناطقی که از امکانات عمومی ازقبیل پارک ها، مال ها، نوسازی معابر و حتی خدمات عمومی همچون نظافت نسبت به مراکز شهری یا مناطق بالانشین، بهره کمتری برده اند.

علاوه بر این، آنجا که قرار است به دیدگاه‌های عموم مردم در شناخت نیاز‌ها و اولویت‌های خدمت رسانی توجه شود، نیز باید نگاه عدالت محور برقرار باشد؛ بدین معنا که ما «شهروند مهم تر» نداریم و آحاد مردم برای مدیریت شهری محترم هستند و نظرها، علاقه مندی ها، خلاقیت و ابتکار، آیین‌ها و سنت‌ها و نیاز‌های همه آن‌ها اهمیت دارد.

از طرف دیگر امتیاز ویژه قائل شدن برای ساخت وسازها، پرداخت عوارض شهری، پارکینگ‌ها و هرگونه خدمت فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و خدمت دیگر هرگز معنایی ندارد و رویکرد «عدالت محور» حکم می‌کند همه بتوانند از فرصت‌ها و امکانات موجود به صورت عادلانه بهره‌مند باشند.

پیشرفت و توسعه مفهومی، فراتر از رشد فردی دارد. بر همین اساس اگر قرار است همه شهروندان عوارض شهری را بپردازند و در اداره شهر احساس تکلیف و مشارکت کنند، باید از تمام مواهب ناشی از آن نیز بهره‌مند باشند و حقوق خود را به صورت کامل استیفا کنند.