زادگاه «خورجین‌بافی ایران» را می‌توان حسن‌آباد جرقویه، شهری در ۱۱۰ کیلومتری استان اصفهان نامید، شهر کوچک و کویری که در بسیاری از خانه‌های آن کارگاه‌های کوچک خورجین‌بافی هنوز فعال است. صنعت خورجین‌بافی، امروزه به دست‌بافته‌ای بدون گره گفته می‌شود که به‌صورت ذهنی و معمولا با نقوش هندسی مختلف و حتی زاویه‌دار بافته می‌شود و به‌طور معمول عرضی بین ۳۰ تا ۹۰ سانتی‌متر دارد که بافت آن در حالت قواره‌ای است و در چهارنوع موتوری، هوندایی، چرخی و الاغی تهیه می‌شود. این بافته در قدیم برای جابه‌جایی بارها روی چهارپایان استفاده می‌شده و در واقع نوعی بالاپوش برای حیوانات بوده که به آن «پالان» هم می‌گفتند، اما بعدها برای موتور و دوچرخه نیز استفاده می‌شد، ضمن اینکه تا مدتی نیز در جهیزیۀ عروس استفاده می‌شده است.

ساعتی با هنرمند محله سیس‌آباد که هنردستی خورجین بافی را احیا کرده است.