آمار فروش نمایش‌های روی صحنه تئاتر در مشهد طی هفته گذشته (۲۳ فروردین ۱۴۰۴) «تد کاچف» خالق فیلم رمبو: اولین خون درگذشت شیرمحمد احمدی، استاد قیچک‌نواز کرمانی درگذشت راهیابی «ملوپینک» در بخش لفابریک جشنواره کن ماه آسمان ادب | یادی از قمر آریان، نویسنده و پژوهشگر فقید خراسانی آمار فروش سینما‌های خراسان‌رضوی در هفته گذشته (۲۳ فروردین ۱۴۰۴) مروری بر سه کتاب از جلیل عرفان‌منش که با تمرکز بر هجرت امام‌رضا(ع) نوشته شده‌اند ۲ جایزه جشنواره مستند نیون به سینماگران ایرانی رسید صفحه نخست روزنامه‌های کشور - شنبه ۲۳ فروردین ۱۴۰۴ بازیگران سریال استخوان‌سوز معرفی شدند مستند «اپوش» در راه روسیه جایزه جشنواره هلندی به فیلم شوتی از ایران رسید آخرین آمار فروش سینمای ایران | «دایناسور» همچنان در صدر علت لغو کنسرت عرفان طهماسبی در اهواز چه بود؟ بدلکاران هم صاحب اسکار شدند برنامه‌های هفته هنر انقلاب اسلامی خراسان رضوی آغاز شد مهراب قاسم‌خانی همکاری‌اش با مهران مدیری برای ساخت سریال تلویزیونی را تکذیب کرد عطار نیشابوری از نگاه نوجوانان مشهدی | روایت منطق‌الطیر در قاب تصویر و داستان یادی از نورالدین رضوی سروستانی، خواننده و مدرس فقید آواز ایرانی | نسیمی از سوی سروستان
سرخط خبرها

شهادت باباعلی

  • کد خبر: ۱۳۱۷۹۷
  • ۰۷ آبان ۱۴۰۱ - ۱۵:۱۳
شهادت باباعلی
زندگی مان را وقف هنر کردیم. از اول ابتدایی رفتیم توی گروه سرود و درحالی که معنی و حتی تلفظ درست خیلی از سرود‌ها را نمی‌دانستیم، آن‌ها را می‌خواندیم.
قاسم رفیعا
نویسنده قاسم رفیعا

ما چه می‌دانستیم نمایش چیست. میان آن شور و هیجان انقلاب، بچه‌های کوچه آسیا نمایشی را در مسجد موسی بن جعفر (ع) به صحنه بردند که اسمش «شهادت باباعلی» بود؛ از این نمایش‌هایی که خان ورعیتی بود و با پنبه برای باباعلی که برادرم بود، ریش درست کرده بودند.

شب اول، آخر نمایش هماهنگ کرده بودند از بسیج تفنگ آورده بودند و مثلا باباعلی را با شلیک واقعی کشتند. حدودا نصف جمعیت مسجد ریختند توی کوچه و باباعلی تقریبا به طور واقعی شهید شد.

شب‌های بعد فقط تفنگ را نشانه گرفتند و باباعلی شهید شد. شب آخر تفنگ را هم ندادند. یکی با ته کانادا درای به ته سینی زد و باباعلی شهید شد. آن زمان‌ها ما افکت چه می‌دانستیم چیست.

ما قبل از آن، فیلم‌های سینمایی را در مساجد می‌دیدیم. مرتب «توبه نصوح» را به ما نشان می‌دادند و ما از هرچه تاریکی و مرگ بود، وحشت داشتیم. شب‌ها از ترس خوابمان نمی‌برد. چند شب بعد می‌گفتند فیلم امشب «عقاب هاست» به کارگردانی ساموئل خاچیکیان. بعد که ما را می‌نشاندند پای پرده، باز به ما «توبه نصوح» نشان می‌دادند. به زور می‌خواستند ما را توبه بدهند، درحالی که ما هنوز گناهی مرتکب نشده بودیم.

کم کم ما فهمیدیم نمایش فقط برای ترسیدن و کشته شدن نیست؛ چون چند نفر از بچه‌های بااستعداد طرقبه در سالن اداره آموزش وپرورش، نمایش کمدی «یک تخت و دو نفر» را اجرا کردند و ما از فردا همه رفتیم دنبال بازیگری.

مردم چنان استقبالی از نمایش کردند که نزدیک یک ماه هرشب اجرا داشتند، به طوری که من خودم چندبار نمایش را دیدم و تقریبا همه متن را حفظ بودم و زمانی که با اقوام به ته شخکو می‌رفتیم، جلوی آن‌ها یک تخت و دو نفر را اجرا می‌کردیم.

هنر خودش آمد داخل زندگی ما و نگذاشت ما مهندس و دکتر و بنگاه دار و صاحب مکنت و دارایی شویم و ما ناچار شدیم به ناداری عادت کنیم.

زندگی مان را وقف هنر کردیم. از اول ابتدایی رفتیم توی گروه سرود و درحالی که معنی و حتی تلفظ درست خیلی از سرود‌ها را نمی‌دانستیم، آن‌ها را می‌خواندیم. به جایی رسیدیم که گروه سرود طرقبه، رتبه دوم کشور را کسب کرد.

درحالی که گروه سرود آباده در کشور سوم شد. همان گروهی که سرود «دیشب خواب بابامو دیدم دوباره» را می‌خواند؛ و چقدر آدم اعصابش به هم می‌ریزد که ببیند هر شب در تلویزیون، گروه رقیبش را نشان می‌دهند و مردم شهرش حتی نمی‌دانند بچه‌های خودشان خیلی از این گروه بهترند.

سرود، خودش قصه‌های بسیاری دارد که به وقتش خواهم گفت.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->