ویلچررانان شهرمان را دریابیم

بیماران ضایعه نخاعی بخش مهم و بزرگی از جامعه معلولان جسمی‌حرکتی را تشکیل می‌دهند. می‌گوییم مهم، چون بر اثر حادثه یا سانحه‌ای به این مشکل مبتلا شده‌اند و تجربه سختی را باید پشت‌سر بگذارند تا به مرحله پذیرش وضعیت جدید خود برسند؛ بنابراین طبیعی است که با مشکلات بیشتری هم روبه‌رو باشند. البته تعداد کمی از این بیماران هم هستند که بر اثر بیماری خاصی به این مشکل مبتلا شده‌اند.

سالیانه ۳۰۰هزار تصادف در کشورمان اتفاق می‌افتد که در آن ۱۷هزار نفر فوت می‌کنند، ۴۰تا۶۰ هزار نفر معلول و ۲هزارو۵۰۰ تا ۲هزارو۶۰۰نفر نیز دچار ضایعه نخاعی می‌شوند. با این توصیف باید گفت نه‌تن‌ها بیماران ضایعه نخاعی تعدادشان کم نیست، بلکه هرسال بر تعدادشان افزوده می‌شود.

همچنین هرلحظه ممکن است که یکی از ما در این فهرست قرار بگیریم؛ بنابراین ضروری است که برای حذف‌نشدن این گروه بزرگ از جامعه، افزون‌بر مناسب‌سازی فیزیکی، نیازمند مناسب‌سازی فرهنگی هم باشیم. یعنی آمادگی لازم برای برخورد و تعامل درست با این گروه از بیماران را در خودمان ایجاد کنیم.

معلولان ضایعه نخاعی شاید پس از مدتی با بیماری و وضعیتشان کنار بیایند، ولی هیچ‌گاه نمی‌توانند با حرف‌ها و نگاه‌های ما کنار بیایند؛ بنابراین در برخورد با این افراد حواستان به کار‌ها و حرف‌هایتان بیشتر باشد.

از دعاکردن برای آن‌ها، آه‌کشیدن و نچ‌نچ‌کردن یا رفتار‌هایی مشابه که احساس ترحم و دل‌سوزی را به آن‌ها منتقل می‌کند، بپرهیزید.

همان رفتاری را که با افراد عادی دارید، با این افراد در پیش بگیرید. توجه اضافی ممنوع!

از واژه‌هایی ناشایست مانند علیل در برخورد با این قشر از معلولان استفاده نکنید. حساسیت و آسیب‌پذیری این افراد و خانواده‌هایشان بیشتر از افراد عادی است.

وسایل کمک‌توان‌بخشی مانند عصا و ویلچر جای عضو نداشته معلولان است. با آن‌ها با احتیاط برخورد کنید و از دست‌زدن بدون اجازه هم بپرهیزید. توهین و شوخی هم ممنوع!

پیش از هرکمکی از آن‌ها مؤدبانه بپرسید که آیا دوست دارند به آن‌ها کمک کنید، یا چگونه می‌توانید کمکشان کنید؟

همه معلولیت‌ها ژنتیکی نیستند. با این نگاه، هنگام ازدواج با آن‌ها یا یکی از بستگانشان، سبب قضاوت‌ها و واکنش‌های بیجا نشوید.

اگر یکی از این افراد را در بین نزدیکانتان دارید، امکان حضور او در خانه‌تان و دسترس‌پذیربودن امکانات را برایش فراهم کنید تا مستقل عمل کند.

در برخورد با این افراد درباره گذشته و اتفاقی که برایشان افتاده‌است، کنجکاوی نکنید. همچنین از نسخه‌پیچی برای آن‌ها به‌ویژه درصورتی که تخصصی ندارید، بپرهیزید.

هنگام هل‌دادن صندلی‌چرخ‌دار این عزیزان حواستان به شتاب این وسیله باشد. گاهی حتی یک حرکت و فشار کم سبب پرت‌شدن فرد معلول خواهد شد.

معلولیت ضایعه نخاعی در بیشتر وقت‌ها حاصل حادثه یا سانحه است، نه عقوبت کار اشتباه؛ بنابراین با چنین قضاوت‌هایی سبب آزار و رنجش معلولان نشوید.

در خیابان و مکان‌های عمومی مراقب فضا‌ها یا امکاناتی باشید که اختصاصی برای افراد معلول و ویلچری در نظر گرفته شده‌است، مانند محل پارک یا عبور صندلی‌چرخ‌دار.

حضور افراد معلول در جامعه یک نیاز اجتماعی است. پس حضور آن‌ها را در جامعه آسان کنید و دسترسی‌شان را به امکانات راحت‌تر.

ازدواج انگیزه خوبی برای کار و تلاش و ادامه زندگی است. اگر معلولی امکان ازدواج را دارد، برای تشکیل خانواده کمکش کنید.

در استفاده از امکانات عمومی مانند اتوبوس، وضعیت آن‌ها را در نظر بگیرید و صبورانه با آن‌ها مدارا کنید.

نیاز به کار یک نیاز اساسی در این افراد است. درصورت امکان، مقدمات حضور آن‌ها و برگشتشان به حرفه‌هایی را که تا پیش از معلولیت داشته‌اند، فراهم کنید.

نیاز‌های افراد معلول همیشه مالی نیست و این افراد هم متکدی نیستند. برخی به اشتباه در برخورد با آنان به نخستین چیزی که فکر می‌کنند، این مسئله است.

سخنی با خانواده این عزیزان

اتفاقاتی مانند حوادث و سوانح رانندگی که یک‌باره زندگی ما را دستخوش تغییرات زیادی می‌کنند، موضوع‌هایی نیستند که بتوان به‌سادگی با آن‌ها کنار آمد و آن‌ها را پذیرفت. ازاین‌رو باید در کوتاه‌ترین زمان ممکن از وقتی که این اتفاق می‌افتد، با مشاور و روان‌شناسی مجرب تماس بگیرید؛ کسی که بتواند فرد گرفتار معلولیت را به مرحله پذیرش بیماری برساند و برای ادامه زندگی آماده‌اش کند. همچنین به شما برای تعامل و چگونگی برخورد با او و وضعیت جدید خانواده‌تان اطلاعات لازم را بدهد.

درضمن، آشنایی فرد معلول با افرادی مانند خودش و خانواده‌هایی با مشکلات یکسان کمک می‌کند این افراد با معلولیتشان راحت‌تر کنار بیایند و همچنین به راهکار‌های بهتر برای حل مشکلاتشان برسند.