جا به جایی معروف با منکر در بی توجهی به زمان!

نظم، گمشده اصلی توسعه و پیشرفت ماست. من به این مومنم که اگر در بر همین پاشنه بچرخد، افق موفقیت به رویمان در نخواهد گشود. هرگز به جایگاهی که بایسته مومنان و شایسته نام ایران بزرگ است نخواهیم رسید.

راه موفقیت همان است که مولا علی(ع) به وصیت خویش سرمشقی ماندگار فرموده است؛ «اوصیکما بتقوی الله و نظمِ امرکم.» هر ملت و جامعه و کشوری که از این سرمشق، مشق بنویسند، به موفقیت خواهند رسید.

سُنتِ الهی هم موفقیت مردمی است که برنامه‌مند تلاش می‌کنند و حساب دقایق و حتی ثانیه‌ها را هم دارند. ما، اما از این مهم نه غافل که فراموش کنندگان این خط موفقیت هستیم. نمونه‌های این منکرِ آشکار و معروف سوز را همه ما‌ تجربه کرده‌ایم. من این گزاره را سه دفعه در یک روز عذاب کشیدم.

اولی اختتامیه جشنواره مفلحون بود که ستاد محترم احیای امر به معروف و نهی از منکر برگزار می‌کرد. هیئت اجرایی، زحمات فراوان کشیده و همه چیز را برای همان دقیقه اول که دعوتنامه‌ها نوشته بودند فراهم کرده بود، اما برگزاری مراسم، به رغم اعلام ساعت ۸ صبح پنجشنبه ۲۷ مهر ۱۴۰۲، شاهد بسم الله مجری محترم در ساعت ۹:۱۲ دقیقه بود. یعنی یک ساعت و ۱۲ دقیقه تاخیر. یعنی صد‌ها نفر ساعت، خاکستر شد از وقت اداری صد‌ها شرکت کننده این مراسم. به همین راحتی بیت المالِ زمانی جامعه هدر رفت.

مُنکرِ بی توجهی به زمان، جای معروفِ زمان مندی را گرفت در جشن تجلیل از برگزیدگان امر به معروف و نهی از منکر! جلسه دوم هم قرار ساعت ۱۴:۳۰ بود در استانداری برای هم اندیشی با جناب دکتر خلجی، رئیس محترم شورای اطلاع رسانی دولت گرامی. شروع جلسه، اما با ۳۸ دقیقه تاخیر بود. همان جا هم از این رویه انتقاد کردم. هم ناظر به برنامه صبح و هم آن برنامه. آرزو کردم جلسه سومی که در پیش داشتم سر وقت باشد، اما انگار زمان برای ما بی معنی است.

با اشتیاق خود را به محفل یادگاران دفاع مقدس رساندم برای برگزاری یادواره شهیدان عملیات عاشورا در فرهنگسرای شهید خادم الشریعه اما... این بار یک ساعت و ۷ دقیقه تاخیر بود در آغاز مراسم. این بار گفتند مجری محترم دیر رسیده است! من دو ساعت و ۵۷ دقیقه مجازات شدم، چون در هر سه جلسه راس ساعت حضور داشتم. دیگرانی هم که سر وقت آمده بودند مجازات شدند تا بی نظم‌ها تشویق شده باشند و بی نظمی به عنوان یک مُنکر جای امر معروفِ احترام به زمان و دعوت شدگان را بگیرد.

متاسفانه ما با پدیده جا به جایی معروف با منکر مواجهیم در برگزاری جلسات. تا اصلح نشود این فرایند نادرست کاری بسامان نخواهد شد. کار‌ها در سرزمین‌ها و مردمی سامان می‌گیرد که حساب ثانیه‌ها را دارند. ما، اما وصیت امام علی(ع) را می‌خوانیم، آیات قرآن در محاسبه خیر و شر به ذرات را می‌خوانیم، اما نه ساعات برای ما مهم است و نه کوه‌ها. ثانیه و ذره که جای خود دارد.