مروری بر زندگی شخصی و حرفه‌ای هرکول معلولان جهان

به گزارش شهرآرانیوز، سیامند از همان نوجوانی دارای اندامی ورزیده و درشت بود و همین مسئله باعث شد تا به پیشنهاد دوستان خود، رشته بدنسازی را انتخاب کند و پس از چندی، به پیشنهاد دوستان به اردوی تیم ملی وزنه برداری رفت تا از او تست گرفته شود و سیامند که تا آن روز در رشته وزنه برداری فعالیت نکرده بود، موفق شد وزنه ۱۲۰ کیلوگرمی را بالای سرببرد و توجه مربیان را به خود جلب کند و این‌گونه شد که سیامند جوان در بیست سالگی (سال ۱۳۸۷)  به اردوی تیم ملی راه یافت.

به سوی افتخار

اگر توانستید در هر رشته ورزشی‌ای پس از ۱۵ روز تمرین، به مسابقات جهانی اعزام شوید و با حداقل آمادگی، طلا بگیرید، شما نابغه ورزشی هستید. این مسئله در مورد سیامند رحمان اتفاق افتاد. سیامند در سال ۲۰۰۸ برای آغاز راهی پر افتخار و تکرار نشدنی، همراه تیم ملی پاراوزنه برداری ایران عازم نیوجرسی آمریکا شد و در حالی نشان طلا را به دست آورد که ضمن شکستن رکورد جوانان جهان به میزان ۷۲.۵ کیلوگرم، لقب قوی‌ترین وزنه بردار جوان دارای معلولیت را نیز از آن خود کرد. این نشان طلا آغاز راهی پرافتخار بود که جوانی گمنام و بی نام و نشان را به ستاره‌ای بی بدیل در آسمان ورزش ایران و جهان تبدیل کرد.

بیست طلا، یک نقره، یک برنز

مسابقات جهانی مالزی، پاراآسیایی گوانگجو و بین المللی لیبی، سال طلایی ۲۰۱۰ سیامند را به وجود آورد. سیامند کلکسیون رنگارنگ افتخارات با کسب نشان‌های نقره و برنز مالزی و لیبی تکمیل کرد تا در عرض یک سال، هر سه سکوی مسابقات مختلف جهانی را تجربه کند. تدوام افتخارات این پدیده دنیای پارا پاور لیفتینگ و وزنه برداری در سال ۲۰۱۱ نیز ادامه داشت و منجر به کسب دو نشان طلا در مسابقات جهانی امارات و مسابقات بین المللی اردن شد.

 

پارا المپیک، رویای دست یافتنی

قهرمان جهان آماده می‌شد تا برای اولین بار در مهم‌ترین رویداد ورزشی افراد دارای معلولیت شرکت کند و این بار پارالمپیک لندن در انتظار افتخار آفرینی او بود و سال ۲۰۱۲ که می‌گفتند دنیا تمام می‌شود، برای او آغازی شگفت انگیزتر از هر وقت دیگر بود.

مهار وزنه‌های ۲۷۰ و ۲۸۰ کیلوگرمی و با اختلاف ۳۰ تا ۴۰ کیلوگرم از حریفان، اولین نشان طلای پارالمپیک را برای سیامند به ارمغان آورد و قلب ایران را شاد کرد. سیامند آماده رکوردشکنی بود، اما رقیب کره‌ای با اعتراض عمدی خود، بدن او را سرد کرد و از زدن وزنه ۳۰۱ کیلوگرمی انصراف داد. اما قلبش گرم بود از شادی مردم کشورش و کاروان ایران در لندن. قلب شاد سیامند و لبخند اطمینان بخش او، همه را به ادامه راه خوش‌بین‌تر کرده بود.

بازی‌های ۲۰۱۴ اینچئون کره جنوبی آغاز شد و سیامند آن‌قدر قوی بود که همه انتظار طلا داشتند و او نیز این انتظار را برآورده کرد و دومین نشان طلای مسابقات پاراآسیایی را نیز بدست آورد و در همین سال در مسابقات جهانی امارات نیز به نشان طلا دست یافت. قطار موفقیت‌های هرکول ایران متوقف نمی‌شد و سال ۲۰۱۵ هم برای او و ایران، طلایی بود. سیامند در مسابقات قزاقستان به دو نشان طلا هم در بخش آزاد و هم در بخش منطقه آسیا دست یافت و با کسب نشان طلای مسابقات جهانی ۲۰۱۶ فزاغ امارات، خود را برای دومین تجربه پارالمپیکی اش آماده می‌کرد.

 

ریو، به احترامش ایستاد

پس از آن‌که در المپیک لندن نتوانست رکورد جهان را بشکند، المپیک ۲۰۱۶ ریو می‌توانست سکویی باشد که قهرمان همیشه خندان ایران، رکورد سنگین وزن‌های دارای معلولیت جهان را بشکند و نام خود را در گینس به ثبت رساند. حالا فقط مدال طلا برایش مهم نبود و می‌خواست رکورد رویایی‌اش را به ثبت برساند و سرانجام موفق شد با ثبت رکورد ۳۱۰ کیلوگرم، ضمن دست یابی به نشان طلای ارزشمند پارالمپیک، این رکورد تاریخی را در کتاب گینس به ثبت برساند. سیامند آن‌قدر این رکورد را ساده و با لبانی خندان به ثبت رساند که وقتی از روی تخته پایین نمی‌آمد، گزارشگر تلویزیون به شوخی گفت: سیامند احتمالا بازهم منتظر وزنه‌ای سنگین‌تر است. اما دیگر وزنه‌ای باقی نمانده تا او رکوردش را بشکند.

سیامند ریکاوری پس از پارا المپیک ریو را در سال ۲۰۱۷ با ثبت یک مدال طلای دیگر انجام داد. او توانست مدال طلای مسابقات جهانی مکزیک را بر گردن آویزد و تداوم افتخاراتش در مسابقات منطقه آسیا که به میزبانی ژاپن در سال ۲۰۱۸ برگزار شد نیز ادامه یافت و باز هم طلایی شد.

 

ایستگاه پایانی آقای لبخند

سومین و آخرین حضور سیامند رحمان در بازی‌های پاراآسیایی نیز در سال ۲۰۱۸ اتفاق افتاد و این بار جاکارتا میزبان قوی‌ترین پارالمپین دنیا بود. در این مسابقات نیز که با حضور پر شور طرفداران این این قهرمان نام آور همراه بود، سیامند با ثبت رکورد ۲۹۵ کیلوگرم توانست سومین نشان طلای خود را از بازی‌های پاراآسیایی بدست آورد و هت تریک کند.

قزاقستان ۲۰۱۹، آخرین صحنه از هنرنمایی سیامند رحمان در عرصه وزنه برداری بود و مطابق همیشه،  با کسب نشان طلا، به ایران بازگشت و تمامی ورزش دوستان و طرفدارانش بی‌صبرانه منتظر تابستان ۲۰۲۰ بودند تا از قدرت بازوان و گشاده‌رویی لبخندش لذت ببرند که عفریت مرگ، لبخند هرکول ایران به خوابی جاودانه تبدیل کرد. سیامند رحمان، ۱۱ اسفند ۱۳۹۸ و در ۳۱ سالگی ایران را تنها گذاشت و غمی بزرگ بر دل‌های ما نشست. انگار همین دیروز بود که راضیه شیرمحمدی، تیرانداز مشهدی و تازه پاراالمپیکی شده ایران نیز قلبش از حرکت ایستاد و تنهایمان گذاشت. اما ایستادن قلب سیامند...

بدون هیچ تردیدی، سیامند رحمان یک اعجوبه در ورزش معلولان بود و مدت‌های زیادی زمان می‌برد تا شبیه او، روی تخته وزنه برداری دراز بکشد و آهن سرد را با قدرت بی پایان خود به سخره بگیرد. پایان پاراالمپیک ریو با درگذشت بهمن گلبارنژاد، دوچرخه سوار فقید ایران برای ما تلخ شد و امروز، هیچ شوقی برای توکیو نداریم. چون سکو خالی شد.