سازمان سنجش یا مایه رنجش؟

رئیس سازمان سنجش در اعتراض به برخی مسائل استعفا داده است. به میان چند داوطلب رفتیم و نظرشان را در مورد این استعفا پرسیدیم:

داوطلبی که بعد از ۱۰ سال هنوز قبول نشده است: ایشون رئیس سازمان سنجش بود یا مایه رنجش؟ اتفاقا خوب کاری کرد استعفا داد، چون رئیس سازمان سنجش باید دست ودلباز باشه و به جای اینکه به هر داوطلب فقط یک کیک و آب میوه کوچولو بده، باید یک سبد کالا به هر داوطلب اختصاص بده. این طوری دیگه هیچ داوطلبی دست خالی از سرجلسه کنکور خارج نمیشه.

داوطلب خواب آلود: به نظر من عدالت در کنکور وجود نداره. چرا کسی که ساعت ۶ صبح بیدار شده می‌تونه توی کنکور شرکت کنه، ولی من که ساعت ۱۱ ظهر بیدار شدم، در‌های حوزه امتحانی به رویم بسته بود. عدالت آموزشی که می‌گفتید این بود؟

یک داوطلب محترم: روی پاسخنامه کنکور یک کادر بود که نوشته بود داخل این کادر چیزی ننویسید. من هم به خاطر گل روی رئیس سازمان سنجش و احترام به سن و سالشون توی کادر چیزی ننوشتم، اما با اینکه من به خواسته سازمان سنجش احترام گذاشتم، ولی سازمان سنجش به خواسته من یعنی قبولی در رشته پزشکی احترام نگذاشت. امیدوارم رئیس جدید، این احترام را برایم قائل شود وگرنه من سال بعد کنکور شرکت می‌کنم و توی اون کادر یک عالمه چیزی می‌نویسم.

یک داوطلب با جعبه مدادرنگی: رئیس سازمان سنجش باید از مواضع خودش کوتاه می‌آمد. چرا هر سال باید با مداد مشکی نرم پررنگ شرکت کنیم؟ چرا نمیشه سر جلسه جعبه مدادرنگی مون رو ببریم؟ چرا باید داوطلبی که به رنگ صورتی علاقه دارد باید با مداد مشکی نرم پررنگ در محل آزمون حاضر شود؟ چرا هنوز وارد دانشگاه نشده، قصد دارید استعداد‌های شکوفای ما رو کور کنید؟ من که می‌خوام کنکور هنر شرکت کنم چطوری بدون مدادرنگی هنرم رو نشون بدم؟