آزادی‌های خیالی یا  انتخاب درست؟

آزادی از آن مفاهیمی است که انسان آن را به درستی حق خویش می‌داند؛ حقی فردی و اجتماعی که فقط و فقط قوانین روشن و مصرح می‌تواند آن را در قاب قرار دهد و قالب‌مند کند.   

آزادی مقدس است و عزیز، اما در جایگاه خود. نیاز است برای همه، اما اجازه بدهید این مفهوم متعالی را در جامعه خودمان نگاهی متفاوت داشته باشیم. از این زاویه که  آزادی، مسئله امروز جامعه ما هم هست و هم نیست؛ هست وقتی در تعریف درست آن، پی رهایی از قید و بند‌های شیطانی باشیم؛ نیست وقتی شیطان بخواهد برای ما آزادی را تعریف کند؛ چیزی که این روز‌ها حرفش را زیاد می‌شنویم.

شنیده‌ها را که کالبد می‌شکافیم، مواجه می‌شویم با گونه‌های رفتاری که‌ می‌توان عنوان آزادی‌های خالی، آزادی‌های خیالی برایش برگزید. به راستی هم جز این چه عنوانی می‌توان پیدا کرد برای رفتار‌های ستیزنده برخی‌ها با اخلاق؟

فرهنگ واژگانی شان، با فرهنگ کلمات ایرانی، هزار فرسنگ فاصله دارد. آزادی به معنای ایرانی خود، رها شدگی از بند‌ها و بردگی‌ها و استعمار را معنا می‌دهد. آنچه، اما از این آزادی‌های بدلی می‌شود یافت، شوریدن بر قانون و هنجار‌های پذیرفته شده اجتماعی است؛ چیزی که فضا را برای زندگی سلامت، نا امن می‌کند. دست‌های چدنی دشمن، زیر دستکش مخملی آزادی‌های خیالی، با توسعه ابتذال می‌خواهد یقه آزادی انسانی را بگیرد.   

قطعا کسانی که  در  بندگی خدا ناکام باشند به بردگی شیطان گرفتار خواهند شد. چیزی که زیر خیمه آزادی‌های خیالی برای آدم برنامه ریزی می‌شود، به اسارت گرفتن انسان است؛ خیلی فراتر از اینکه به موی سرِ آفتاب خورده دخترکانی مربوط باشد که قاب‌های اجتماعی را‌ می‌شکنند؛ فراتر از رفتارشان که به سر در آوردن از «سانروف» خودرو می‌ماند به گاه بازیگوشی، خیمه آزادی‌های خیالی که در ذهن برخی‌ها زیبا نشسته است.   

در حقیقت، اتاق جنگ بیگانه ساخته‌ای است که باور‌های امروز و سرنوشت فردای جامعه را هدف گرفته است. خشاب گلوله‌های تصویری و کلمه‌ای خود را هم برای شکار همین اهالی آزادی‌های خیالی، خالی می‌کنند. کشتار هم می‌گیرند از این ها. آدم را فقط با تیر و تیغ نمی‌کشند. گاهی کلمات و تصاویر، مرداب‌های هولناکی می‌شوند که جز جنازه نمی‌توان از آن بیرون کشید. خیلی باید مراقب باشیم؛ مراقب دشمن‌های دور که نزدیک شده اند، آن هم در غیاب دوستان نزدیک که آنان را به دوردست‌ها تارانده ایم.

ما در  خطریم، ایمان ما در خطر است. ایران ما هم در خطر است. همت کنیم برای دور کردن خطرات. نقش آفرینی اجتماعی ناظر به منافع ملی می‌تواند آزادی را به معنای متعالی روزی مان کند. آزادی در انتخاب یکی از این جمله بایستگی هاست. آیا با شایستگی از این بایستگی بهره می‌گیریم؟ آیا آزادی را به ظرفیتی ارتقا می‌بخشیم که دشمن شکن باشد؟ تأمل کنیم در این مفاهیم و این روزها.