چشمان غزه

کشـتار انسانی و فاجعه شرمناک بشری غزه در حالی به بلندای شش ماهگی خود می‌رسد که تا امروز بیش از ۳۲ هزار فلسطینی با اکثریت قاطع غیر نظامی در طی آن شهید شده اند.

در میان آمار‌های هولناک ریزودرشتی که از تخریب ها، وضعیت امداد و بهداشت، کمبود مواد غذایی و فقر هر روز منتشر می‌شود، یک آمار و عدد نقش بسته روی آن خودنمایی می‌کند و فریاد می‌کشد، اما به شکل ترسناکی هرقدر هر روز افزایش می‌یابد به همان نسبت کمتر دیده می‌شود و کمتر شنیده می‌شود. تا به امروز بیش از ۱۳ هزار کودک در غزه به شهادت رسیده اند.

 گویا جانِ جهانِ پرسرعت معاصر و بمباران خبری اش باعث جهشی ژنتیکی شده است که این گونه خنثی و اخته نسبت به این اعداد و آمار واکنش نشان می‌دهد. یا خط کشی‌های جغرافیا و قومیت‌های درونش در دیده شدن رنگ خون تفاوت می‌گذارند. از همین رو این بار عکسی را انتخاب کردم که قرار نیست صحنه‌های پرگو و ژورنالیستی را نشان بدهد.

 زیرا شبکه‌های تلویزیونی یا سایت‌های مختلف خبری پر هستند از این تصاویر که مستقیم و کوتاه حرف خودشان را می‌زنند. قرار هم نیست از چگونگی عکاسی یا شیوه ترکیب بندی عکس در روایت این قاب بگویم. بلکه می‌خواهم مخاطب را دعوت کنم به عمق نگاهی که معصومیت نهفته در آن از چنان مغناطیسی برخوردار است که به سادگی نمی‌توانی از آن جدا شوی. عکس را عبدالکریم حنا عکاس آسوشیتدپرس در بیمارستان الاقصی ثبت کرده است.

 بیمارستانی که بخش مهمی از تاریخ غزه را به دوش می‌کشد. کنزی کودک چهارساله‎‌ای که در بمباران رژیم غاصب صهیونیستی زخمی شده، اما زنده مانده است. او نمی‌داند که والدینش را از دست داده است و هنوز در شوک ناشی از بمباران و آوار و انفجار است. این پیکر نحیف تصویر خود غزه است و آن تک چشم مشکین تلخ‌ترین شاعرانگی برای باریکه غزه است که مرثیه‌ای غم انگیز را بی صدا زمزمه می‌کند.

 آن چشم، نگاه خسته جبر جغرافیاست و امتدادش به آینده‌ای است که خود او هیچ دخل و تصرفی در حال و فردایش نداشته است. پرتره مظلومیت است در سیاه‌ترین جهان ظلمانی برای شرمساری تاریخ و سرافکندگی انسانیت. جهانی که با همه زرق و برق و پیشرفتش وقاحت و زمختی اش را بیشتر از گذشته عریان می‌کند.
عکس آسوشیتدپرس/عبدالکریم حنا