چرا سالمندان کُندتر حرکت می‌کنند؟

به گزارش شهرآرانیوز، این افزایش جمعیت متخصصان را بیش از گذشته متوجه وضعیت سلامت افراد مسن و شیوه‌های پیشگیری و درمان بیماری‌های مرتبط با این قشر جمعیتی کرده است. افراد مسن ممکن است تا حدودی کندتر از جوان‌تر‌ها حرکت کنند؛ زیرا افراد این قشر سنی نسبت به بزرگسالان جوان‌تر عضلات بدن‌شان تحلیل رفته و ناگزیر به صرف انرژی بیشتر برای حرکت کردن هستند.

این آگاهی عمومی وجود دارد که با افزایش سن، بدن ما به طور طبیعی در حرکات کندتر می‌شود. برخی از توضیحات بالقوه درباره دلیل کندی حرکت در سنین بالاتر می‌تواند شامل متابولیسم کندتر، از دست دادن توده عضلانی و کم شدن فعالیت در طول زمان باشد.

محققان دانشگاه «کلرادو بولدر» پس از انجام تحقیق خود در این زمینه می‌گویند که افراد مسن ممکن است تا حدی کندتر حرکت کنند، زیرا این کار برای آنها انرژی بیشتری نسبت به بزرگسالان جوان‌تر می‌برد.

دانشمندان معتقدند این تحقیق جدید که اخیرا نتایج آن در نشریه «ژورنال آف نئوروساینس» (The Journal of Neuroscience) منتشر شده ممکن است به ابزار‌های تشخیصی جدیدی برای درمان بیماری‌هایی مانند بیماری پارکینسون و ام اس کمک کند.

برای این مطالعه، محققان ۸۴ شرکت‌کننده سالم، از جمله افراد جوان ۱۸ تا ۳۵ ساله و افراد مسن‌تر ۶۶ تا ۸۷ ساله را انتخاب کردند. در طول این تحقیق، از شرکت کنندگان خواسته شد تا یک بازوی رباتیک را در دست راست خود بگیرند و با آن به هدف مشخص شده روی صفحه نمایشگر دست پیدا کنند. این بازوی رباتیک در واقع شبیه به ماوس کامپیوتر عمل می‌کرد.

از طریق تجزیه و تحلیل الگو‌های نحوه عملکرد شرکت کنندگان در این تحقیق، دانشمندان دریافتند که افراد مسن‌تر حرکات خود را در زمان‌های خاصی تغییر می‌دهند تا به حفظ مقادیر محدودتر انرژی خود در مقایسه با بزرگسالان جوان کمک کنند.

علا احمد، استاد دانشکده مهندسی مکانیک «پل ام رادی» دانشگاه کلرادو بولدر و نویسنده ارشد این مطالعه گفت: با افزایش سن، کارایی سلول‌های ماهیچه‌ای ما در تبدیل انرژی به نیروی عضلانی و در نهایت حرکت، ممکن است کاهش یابد. همچنین کارایی ما در استراتژی‌های حرکتی کمتر می‌شود و احتمالا برای جبران قدرت کمتر ماهیچه‌های بیشتری را به خدمت می‌گیریم. چرا که به انرژی بیشتری برای انجام وظایف مشابه جوانان بزرگسال نیاز داریم.

تاثیر پیری بر مدار پاداش

احمد و تیمش همچنین می‌خواستند ببینند که پیری چگونه می‌تواند بر «مدار پاداش» در مغز تاثیر بگذارد، زیرا بدن با افزایش سن، دوپامین کمتری تولید می‌کند. بار دیگر از شرکت کنندگان خواسته شد تا از بازوی رباتیک برای کار با مکان نما روی صفحه کامپیوتر استفاده کنند. هدف دستیابی به یک هدف خاص روی صفحه بود. اگر آنها به هدف برخورد می‌کردند، با صدای «بینگ» پاداش می‌گرفتند. در نتیجه محققان دریافتند هم بزرگسالان جوان و هم مسن‌تر وقتی می‌دانستند صدای «بینگ» را خواهند شنید، سریع‌تر به اهداف می‌رسند.

با این حال، دانشمندان می‌گویند که آنها به طور متفاوتی به این هدف دست یافتند بزرگسالان جوان فقط بازو‌های خود را سریعتر حرکت می‌دادند در حالی که افراد مسن زمان واکنش خود را بهبود می‌بخشیدند و به طور متوسط حدود ۱۷ میلی ثانیه زودتر کار با بازوی رباتیک برای دسترسی به هدف را آغاز می‌کردند.

علا احمد گفت: این واقعیت که افراد مسن در مطالعه ما همچنان با شروع سریع‌تر حرکات خود به پاداش پاسخ می‌دهند، به ما می‌گوید که مدار پاداش تا حدی با افزایش سن حفظ می‌شود. با این حال، شواهدی از مطالعات دیگر وجود دارد که حساسیت پاداش با افزایش سن کاهش می‌یابد. آنچه که نتایج به ما می‌گوید این است که در حالی که بزرگسالان مسن‌تر هنوز به اندازه بزرگسالان جوان به پاداش حساس بودند، نسبت به هزینه‌های تلاش بسیار حساس‌تر از بزرگسالان جوان بودند، بنابراین به نظر می‌رسد سن تأثیر قوی‌تری بر حساسیت به تلاش دارد تا حساسیت به پاداش.

نشانه‌ای از اختلالات عصبی؟

محققان بر این باورند که یافته‌های آنها ممکن است به ابزار‌های تشخیصی جدید برای بیماری‌های اختلالات مرتبط با حرکت کمک کند. احمد توضیح داد: کاهش حرکت با افزایش سن می‌تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی ما تأثیر بگذارد. این وضعیت نه تنها فعالیت‌های فیزیکی بلکه اجتماعی را محدود می‌کنند. درک علل زمینه‌ای و تعیین اینکه آیا مداخلات بالقوه‌ای وجود دارد که بتواند این عارضه را کم کرده یا به از بین بردن آن کمک کند، مهم است.

او ادامه داد: کند شدن حرکت نه تنها با افزایش سن اتفاق می‌افتد، بلکه نشانه‌ای از تعدادی از اختلالات عصبی است.

به گفته علا احمد، درک بهتر اینکه چرا حرکت در این اختلالات مختلف کند می‌شود، می‌تواند اطلاعات بیشتری در مورد علل زمینه‌ای ارائه دهد که می‌تواند به شناسایی مداخلات بهتر کمک کند. مزیت استفاده از حرکت به عنوان یک نشانگر زیستی این است که یک اقدام به راحتی در دسترس و غیرتهاجمی است؛ بنابراین ردیابی حرکات یک فرد چه در آزمایشگاه یا در طول فعالیت‌های روزانه‌اش ممکن است در مقطعی نشانگر زیستی ارزشمندی از سلامت عصبی او ارائه دهد.

منبع: همشهری

در ادامه حتما بخوانید چگونه شکممان را آب کنیم؟