پرسپولیس – الهلال و تفاوت مدیریت کارا و ناکارا

وقتی پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا ۲۰۲۴ مقابل الهلال با نتیجه ۴-۱ شکست خورد، تفاوت فوتبال ایران و عربستان بار دیگر به نمایش گذاشته شد. اما این تفاوت فقط در کیفیت بازیکنان و مربیان خارجی خلاصه نمی‌شود؛ بلکه ورزشگاه‌ها و زیرساخت‌های حرفه‌ای فوتبال عربستان نیز نقشی کلیدی در این اختلاف فاحش دارند.

عربستان در سال‌های اخیر سرمایه‌گذاری هنگفتی در فوتبال انجام داده است. ورزشگاه‌هایی مدرن مانند ملک فهد، ملک عبدالله و مرسول پارک با استاندارد‌های جهانی ساخته یا بازسازی شده‌اند. چمن‌های باکیفیت، نورپردازی عالی، سیستم‌های تهویه مناسب و امکانات رفاهی برای هواداران، این استادیوم‌ها را به مراکزی پیشرفته برای برگزاری مسابقات بین‌المللی تبدیل کرده است. در مقابل، در ایران هنوز هم بسیاری از تیم‌ها در استادیوم‌هایی مانند آزادی، یادگار امام و فولادشهر بازی می‌کنند که سال‌هاست رنگ بازسازی به خود ندیده‌اند. چمن نامناسب، صندلی‌های فرسوده و امکانات ضعیف، شرایط را برای بازیکنان و هواداران دشوار کرده است.

در حالی که باشگاه‌های عربستانی مانند الهلال، النصر، الاتحاد و الاهلی با جذب بازیکنان بزرگی مانند نیمار، رونالدو، بنزما و مالکام فوتبال خود را جهانی کرده‌اند، باشگاه‌های ایرانی به‌دلیل مشکلات اقتصادی و محدودیت‌های ارزی، حتی در جذب مربیان خارجی معمولی نیز دچار مشکل هستند. حضور بازیکنان بزرگ در لیگ عربستان نه‌تنها کیفیت لیگ را بالا برده، بلکه باعث افزایش تماشاگران و رشد فوتبال این کشور شده است. در مقابل، تیم‌های ایرانی به دلیل فقدان منابع مالی، با مشکلات مدیریتی و نداشتن چشم‌انداز توسعه‌ای، از همین رقابت عقب مانده‌اند.

شکست ۴-۱ پرسپولیس مقابل الهلال تنها یک نتیجه نبود، بلکه نمادی از فاصله فوتبال ایران و عربستان در همه جنبه‌ها بود؛ فاصله‌ای که اگر چاره‌ای برای آن اندیشیده نشود، روزبه‌روز بیشتر خواهد شد. زیرساخت‌های مناسب، سرمایه‌گذاری روی استعداد‌ها و ورود سرمایه‌گذاران خصوصی، حداقل اقداماتی است که فوتبال ایران برای جلوگیری از این عقب‌ماندگی باید انجام دهد. اما تا زمانی که مدیریت فوتبال ایران همچنان درگیر روزمرگی و بی‌برنامگی باشد، این فاصله به شکلی جبران‌ناپذیر ادامه خواهد یافت.

امروز دیگر تفاوت فوتبال ایران و عربستان فقط در نتیجه‌ی یک مسابقه خلاصه نمی‌شود، بلکه در استادیوم‌ها، امکانات، سرمایه‌گذاری و تفکر حرفه‌ای کاملاً مشهود است. آیا ایران برای جبران این فاصله راهی پیدا خواهد کرد؟