به گزارش شهرآرانیوز؛ در زیارت بر شبیه شدن زائر به مزور (زیارتشونده) تأکید شده است؛ یعنی ببینیم مزور چه میکند، ما هم همان کار را انجام دهیم. این همان کاری است که میتوان در چهارشنبههای امامرضایی که فرصت برای انس و الفت با حضرت ثامنالائمه (ع) مهیاتر است، انجام داد. در اینباره با حجتالاسلاموالمسلمین محمدکاظم راشدیزدی، کارشناس مذهبی و خطیب آستانقدسرضوی، گفتوگو کردهایم.
از امامرضا (ع) احادیثی بر جای مانده است که تأمل در آنها و عملی کردنشان، میتواند زندگی ما را تغییر دهد؛ مثل اینکه حضرت ثامنالحجج (ع) میفرمایند: «رحمت خدا بر بندهاى که امر ما را زنده کند، دانشهاى ما را فراگیرد و به مردم بیاموزد. اگر مردم، زیبایىهاى سخنان ما را مىدانستند، از ما پیروى مىکردند». «امری» که امامرضا (ع) از آن سخن میگویند، ولایت اهلبیت (ع) است؛ یعنی تبلیغ و ترویج آن؛ چون امامت و ولایت ائمه (ع) استمرار راه پیامبران است.
وظیفه پیامبران این بود که آنچه خدا امر کرده است، به مردم برسانند. آنها که امام را در این مسیر یاری کنند و اوامر و نواهی خدا را به مردم برسانند و برای آنها تبیین کنند، مشمول دعای امام قرار میگیرند و این سخن حضرت ثامنالحجج (ع) تأییدی بر این مهم است؛ یعنی آنها که به فرموده قرآن «یَدْعُونَ إِلَی الْخَیْرِ وَ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ؛ دعوت به نیکى، و امر به معروف و نهى از منکر کنند» (آلعمران، ۱۰۴) همانهایند که دعای امام شامل حالشان میشود.
برای احیای امر اهلبیت (ع) باید هم از تبلیغ و تبیین و هم عمل کمک گرفت. بهترین راه رساندن امر امام، آن است که از خانه و خانواده شروع کنیم؛ برای مثال نمازمان را اول وقت بخوانیم. انسان برای اثرگذاری بر دیگران و نقشآفرینی در مسیر احیای امر اهلبیت (ع)، ابتدا باید بر خود مدیریت داشته باشد؛ یعنی خود عامل به معروف و ترککننده نواهی باشد و در فکر، اندیشه، زبان و عمل، جز آنچه در دایره دین و ولایت اهل بیت (ع) است، انجام ندهد.
در روایات اهل بیت (ع) است که دیگران را به غیر زبانتان بهسمت ما دعوت کنید؛ یعنی اینطور نباشد که دیگران را با باید و نباید و بکن و نکن بخواهیم بهسمت دین و ولایت بیاوریم، بلکه خود عامل به آموزهها باشیم که همین برای جذب و همراه کردن مردم کافی است. وقتی ما به ولایت اهلبیت (ع) معتقد باشیم، اوامر آنها را نیز گردن گرفته، از آنها اطاعت میکنیم. دیگران هم این تجلی و تبلور را که در رفتار و سبک زندگی ما ببینند، جذب و همراه میشوند و همین یعنی احیای امر اهلبیت (ع).
امام رضا (ع) در انتهای این حدیث میفرمایند: «اگر مردم زیبایی کلام ما را میفهمیدند، بدان عمل میکردند»؛ این یعنی ما باید خوبی ذاتی در اوامر اهل بیت (ع) را با عمل خود نشان دهیم. هرکه از این زیبایی مطلع شود، بنابر گرایش و خواست فطری و باطنی، جذب و عامل میشود؛ بهعبارت دیگر، اگر ارزشهای اخلاقی در کلام اهلبیت (ع) همچون جود و سخا، مهربانی و رأفت، راستگویی و... را در عمل اجرا کنیم و مردم از این ارزشها بهرهمند شوند، دیگر نیازی نیست بهزبان آنها را فرابخوانیم؛ چون خود شیفته و همراه میشوند.
نقل است فردی از امام رضا (ع) سؤال کرد: آیا احکام تکلیفیه (واجب، حرام، مکروه، مباح و مستحب) فلهای معین شده یا روی حسابوکتاب بوده است؟ حضرت فرمودند: «خیر، فلهای نیست و با حسابوکتاب وحی تعیین شده است»؛ بنابراین در آن هیچ خطا و سهوی وجود ندارد. در حدیثی آمده است خداوند هیچ چیزی را حلال و مباح نکرده است؛ مگر آنکه در آن منفعت باشد و هیچ چیزی را حرام نکرده است؛ مگر آنکه در آن یا فسادی برای جامعه یا ضرری برای عامه وجود داشته است.
بنابراین اگر ما شیعیان امامرضا (ع) و اهلبیت (ع)، خود را عامل به احکام تکلیفیه کنیم و پایبند ارزشها و فضایل اخلاقی باشیم و از رفتارهای منفی و ضدارزش بپرهیزیم، زیبایی کلام اهلبیت (ع) را با عمل خود جلوهگر کردهایم؛ برای مثال وقتی ما را بهعنوان شیعه و محب اهلبیت (ع) فردی راستگو، خوشاخلاق، کریم و بخشنده و امثال آن بشناسند، در جذب قلوب به راهورسم اهلبیت (ع) منشأ اثر میشویم.
جلوهگری زیباییها در سیره اهلبیت (ع) باعث شده است بسیاری از غیرمسلمانان با خواندن کتابهایی درباره ائمه (ع) و آشنایی با سیره آن حضرات، اسلام بیاورند و شیعه شوند و به اهلبیت (ع) ابراز ارادت و مودت کنند. این همان دعوت به ولایت به غیر زبان است که بیشترین تأثیر را دارد، پس باید برای شناساندن این زیباییها به شیوه مدنظر اهلبیت (ع) برنامه داشته باشیم.
ریشه بسیاری از مشکلات آن است که ما به زیباییهای کلام اهلبیت (ع) عمل نمیکنیم و عامل بدان نیستیم. در تعریفی از معنای شیعه آمده است: «شیعه کسی است که قدم در جای پای امیرالمؤمنین (ع) بگذارد». اما متأسفانه ما در عمل به آموزههای اهل بیتی، ناقص هستیم و حریف خود نمیشویم؛ برای همین روزی نیست که ما در خیابان شاهد جروبحث، دعوا و جدل نباشیم. همه اینها برای آن است که ما به زیباییهای کلام اهلبیت (ع) عمل نکردهایم و عاجز از آن هستیم.