فرشته رضایی- فعال حقوق معلولان مهاجر
این اولین بار در ۴۰ سال اخیر است که همدلی خیلی از مشاغل با شیوع ویروس کرونا تعطیل و مردم زیادی متحمل ضرر و زیان اقتصادی شدند.
تأثیر کرونا جهانی است و نمی‌شود آن را نادیده گرفت، اما بیشتر از دیگران زندگی معلولان را تحت‌شعاع خود قرار داده است.
با شروع محدودیت‌های رفت‌و‌آمد یا منع رفت‌و‌آمد و تعطیلی اماکن تفریحی، مراکز خرید و رستوران‌ها علاوه بر صاحبان مراکز که دچار ضرر اقتصادی شدند، مردم هم به نوعی خود را زندانی و حبس شده می‌دیدند. خانه نشینی و خرید نکردن و تفریح نکردن در نظر مردم امکان‌پذیر نبود یا حداقل به سختی همراه بود، اما ما معلولان کما بیش، قبل از شیوع کرونا هم در قرنطینه بوده‌ایم و به نوعی به آن عادت داریم.
قرنطینه‌ای که بر اثر مناسب‌سازی نشدن مراکز تفریحی، اداری، گردشگری و ... به‌وجود آمده بود. قرنطینه‌ای که به دلیل مناسب‌سازی نشدن خطوط اتوبوس‌های داخل شهری ایجاد شده بود. قرنطینه‌ای که به دلیل وابستگی فیزیکی یک فرد معلول به خانواده یا مراقب ایجاد می‌شود، مراقبی که همیشه وجود ندارد یا حتی قرنطینه‌ای که افسردگی و میل به انزوا به دلیل نبود شغل مناسب و شرایط متفاوت معلولان ایجاد شده است.
پس متأسفانه معلولان بیشتر و راحت‌تر از دیگران با قرنطینه اجباری حاصل از کرونا کنار آمده‌اند و چه دردناک که کرونا همان تفریح‌های گاه و بیگاه و دورهمی‌های جمع دوستانه را هم از ما گرفت. از این پس نه تنها معلولان بلکه خانواده‌هایشان هم با احتیاط و ترس بیشتری نسبت به دیگران به زندگی ادامه می‌دهند.
تصورکنید یک فرد دارای معلولیت، دچار بیماری‌های ناشی از معلولیت باشد پس به‌طور طبیعی ابتلای به کرونا شرایط عمومی وی را وخیم‌تر می‌کند. والدین و اعضای خانواده فرد معلول حتما شاغل هستند و هر روز با این نگرانی و استرس به عزیزِ خود نزدیک می‌شوند که آیا امروز من ناقل هستم یا خیر؟
فرد دارای معلولیت همیشه نیازمند مراقبت فیزیکی از سوی والدین یا مراقب خود است و این نیاز به ارتباط، در عمل قرنطینه را بی‌معنی می‌کند، اما افراد سالم جامعه این‌طور نیستند و در صورت نگرانی از ناقل بودن، ارتباط و فاصله خود را با اعضای خانواده حفظ می‌کنند.
فصل دیگر زندگی مشکل و سخت ناشنوایان در ایام کروناست. سایه کرونا بر زندگی ناشنوایان تأثیر پررنگی داشته است. ناشنوایان عزیز که اغلب با لب‌خوانی معاشرت می‌کنند، زیر ماسک‌ها مجبور به سکوتی بیش از پیش شده‌اند. تعامل و ارتباطشان در محیط دوستانه، اداری و ... از بین رفته و در عمل بیکار شده‌اند.
کرونا به ما گفت از هرگونه تماس غیرضروری و لمس اشیا و اجسام خودداری کنیم. آیا این مهم در نابینایان امکان‌پذیر است؟ حس لامسه، راهنما و چراغ راه روشندلان است. معلولان جسمی حرکتی و نابینایان بیشتر از همه مجبور به لمس اجسام، ویلچر، عصا و... هستند که همگی این اجبار‌ها باعث می‌شود بیشتر در حوزه آلودگی باشند و بیشتر گوشه‌نشین و محدودتر از قبل.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
