خرده‌روایتی از زبان مادر شهید فغانی بایگی که در درگیری با اشرار به شهادت رسید

آل ابراهیم | شهرآرانیوز - «هجده‌ساله بودم که خدا محسن را به من داد. خیلی به هم انس داشتیم، درست مثل ۲ رفیق. تا چشم به هم زدم، برای خودش جوان خوش قدبالایی شده بود و باید به سربازی می‌رفت. با اینکه جانم به جانش بسته بود و دوست داشتم جایی در مشهد سربازی برود، به دنبال راه‌دررو برای اینکه در مشهد خدمت کند نرفتیم تا هر‌چه قسمت است پیش بیاید. بعد مشخص شد باید به سیستان‌وبلوچستان برود. روز اعزامش را خوب به یاد دارم، همان‌طور‌که از زیر قرآن رد می‌شد، اشک‌های من هم جاری می‌شد. محسن با خنده به برادرهایش گفت: «من می‌روم و شهید می‌شوم!» از این حرف خنده‌ام گرفت و گفتم: «مادرجان! پدرت آن‌قدر در جبهه خدمت کرد، شهید نشد. تو می‌خواهی شهید شوی؟! حالا جنگ کجا بود پسرم؟!»، اما محسن دوباره با خنده گفت: «حتما که نباید جنگ باشد. با اشرار درگیر می‌شوم.» من هم با شوخی جوابش را دادم: «تو هیچ می‌دانی اشرار چیست که می‌خواهی با آن‌ها درگیر شوی؟!» آن روز، محسن برای آخرین‌بار صورتم را بوسید و رفت.»