انتخابات امتحانی توفیق ساز

انتخابات و امتحانات دو کلمه هستند با تعداد حروف برابر. از هشت حرف، پنج تای آن مشترک است. از لحاظ مفهومی هم می‌توان گفت میانشان رابطه‌ای معنادار برقرار است. اگر اولی را درست انجام دهیم، در دومی به توفیق می‌رسیم. قبولی در امتحانات سهم کسانی است که درست انتخاب می‌کنند.

چشم بستن بر اولی، انسان را در معرض دومی قرار نمی‌دهد که بتوان برجا نشست و به ابر و باد و مه و خورشید و فلک چشم داشت که شاید برایش موفقیت را رقم بزنند. انتخاب را باید به عنوان نوعی بایستگی در حیات پذیرفت. ما مدام بر سر دوراهی‌ها و چندراهی‌هایی هستیم که باید دست به انتخاب بزنیم. منتها بیشتر اوقات فقط خود ما و خانواده ماست که از انتخاب ما منتفع یا متضرر می‌شود.

گاهی هم در آزمونی قرار می‌گیریم که در نفع و ضرر، یک ملت با ما سر سفره می‌نشینند. اینجاست که باید بیشتر دقت کنیم. امتحان انتخابی چنین خیلی سخت است. به تعداد نفس هایمان باید تأمل و تفکر کنیم در کاری که باید انجام دهیم. من نمی‌خواهم همه چیز را سفید جلوه دهم. حتی نمی‌خواهم پای مقدسات را به میان بیاورم. سنگ‌های قیمتی ارزش‌ها را هم نمی‌خواهم در کفه ترازویی بگذارم که کفه دیگرش را صندوق‌های رأی قرار داده باشند.

به آنان که از همین حالا شناسنامه خود را لب طاقچه گذاشته اند هم (ضمن احترام به آنان) کار ندارم. روی سخن با کسانی است که هم حرف دارند و هم دغدغه و هم برای ایران و انقلاب دلشان در هرحالی می‌تپد. من فقط خودم را و شما را به فکرکردن دعوت می‌کنم؛ به اینکه شرکت در انتخابات، با همه، اما و اگر‌هایی که می‌توانیم هرکداممان شمار کنیم، چه نتایجی می‌تواند داشته باشد؛ به اینکه جمعه انتخاب را از صبح تا انتهای شب بخوابیم، برای بیداری مان چه رهاوردی خواهد داشت.

من می‌گویم فکر کنیم. عاقل فقط آن نیست که میان خوب و بد، بر خوبی انگشت بگذارد، بلکه عاقل کسی است که در وضعیتی که سخت می‌پندارد، در زمانی که نگاه صددرصد سازگار با انگاره‌های خود نمی‌بیند، دست به انتخاب بزند. دست کسی را بگیرد که فاصله کمتری با او دارد. پشت کسی بایستد که از میان دیگران به او و فهم او و نگاه سیاسی او نزدیک‌تر است.

این سیاسی‌ترین انتخاب و در عین حال عاقلانه‌ترین کنش است برای اهل سیاست. البته اگر پشت دیوار «نه» ایستاده باشیم، کسی را نخواهیم دید، اما اگر در را باز کنیم و چشم بگردانیم، کسانی را خواهیم یافت که نگاهشان و دغدغه هاشان و حرف هاشان با ما فاصله‌ای ندارد. عقلانیت سیاسی می‌گوید انتخاب اینان، هم بر قهر ترجیح دارد و هم بر خالی ماندن که توفیق ساز برای کسانی است که بیشترین فاصله را با ما دارند. لطفا تأمل کنیم، همین!