سید احسان مصطفی‌زاده
فعال فرهنگی
کاش از کرونا همین یک مورد حداقل به یادگار بماند که می‌شود از برگزاری همایش‌های بی‌فایده، سمیناهار‌های چند‌صد‌میلیونی و جلسات غیرضروری که فقط با پول بلیت و اسکان اعضای آن می‌شود کار‌های خیلی مهم‌تری کرد، در پساکرونا هم چشم‌پوشی کنیم و همین یک درس برای مدیران تصمیم‌گیرنده بخش‌های مختلف شهری، دولتی و غیردولتی در کلاس سخت کویید ۱۹ به خوبی تشریح شود که می‌توان از هزینه‌کرد برای برنامه‌هایی که هیچ دستاوردی جز تبلیغ خود و دستگاهشان ندارد گذشت.
البته که برای آن‌هایی که عادت به برگزاری همایش و سخنرانی به عنوان ساده‌ترین و سریع‌ترین مدل مدیریتی دارند، فاصله گرفتن از این روش خیلی سخت است، اما همان‌طور که در این‌مدت به واسطه ترس از کرونا توانستیم اعتیادمان را به همایش کاهش دهیم، بپذیریم که باز هم شدنی است.
حدود ۲ ماه است که از این‌دست برنامه‌ها و هزینه‌ها در مملکت نداریم. کدام کار باید انجام می‌شده و روی زمین مانده است؟ کدام کار مهم و مشکل‌گشا از مشکلات بی‌شمار مردم، معطل ریخت و‌پاش برگزاری یک همایش بوده است؟
سؤال سخت‌تر این است که در تمام این‌سال‌ها کدام همایش برای رفع مشکلات مردم طراحی شده است؟ خدا می‌داند سالانه چه بودجه‌هایی با عناوین مختلف از بیت‌المال صرف برگزاری مراسم و نشست‌ها و همایش‌های دوساعته‌ای می‌شود که شاید ۲ دقیقه خروجی برای پیشرفت هیچ‌بخشی از مملکت ندارد، مخصوصا در حوزه‌های فرهنگی.
همایش‌هایی که به تعریف و تمجید خودمان و دستگاه و عملکردمان می‌پردازد و حضار به زور برایمان کف می‌زنند و سخنرانان هندوانه زیر بغل همدیگر می‌گذارند و در پایان به هم هدیه می‌دهیم و عکس یادگاری می‌اندازیم و پیمانکاران برگزاری همایش هم چندمیلیون ریال فاکتور می‌دهند و تمام.
کاش در این‌روز‌های کرونایی کمی فکر کنیم که کدام چرخ‌دنده مملکت به برگزاری همایش متصل بوده است که در طول این سال‌ها برنامه‌هایی با عناوین مختلف و با کلی هزینه‌های متنوع در سرفصل کار‌ها و ردیف بودجه‌های سالانه دستگاه مطبوعمان نوشته‌ایم. حالا که در این ایام قرنطینه کمی بیشتر به حوزه ارتباطات غیرحضوری و استفاده مفیدتر از فضای مجازی توجه کردیم، به نظر می‌رسد دیگر لازم است برای خیلی از همایش‌ها و برنامه‌ها در دوران پساکرونا فضای مجازی را انتخاب کنیم و دیگر سریع برای یک برنامه و سخنران سراغ خرید بلیت هواپیما و اسکان در فلان هتل و پذیرایی در بهمان رستوران نرویم.
سعی کنیم یادمان باشد که دیگر شاید کمتر لازم باشد افتتاح، نشست، معارفه، سخنرانی و هزاران برنامه دیگر را که قبل از کرونا میلیون‌ها ریال بودجه بی‌زبان مملکت را هدر می‌داد در دوران پساکرونا ادامه دهیم. خدا کند که کرونای خطرناک وقتی که رفت نگاه بسته مدیرانی را که تنها به برگزاری برنامه و پرزنت کردن و گزارش عملکرد خواندن فکر می‌کنند با خود ببرد و برگزاری همایش‌های بی فایده را برای همیشه از این مملکت دور کند. در پساکرونا هم نگاهمان را کرونایی کنیم.
البته که برای آن‌هایی که عادت به برگزاری همایش و سخنرانی به عنوان ساده‌ترین و سریع‌ترین مدل مدیریتی دارند، فاصله گرفتن از این روش خیلی سخت است، اما همان‌طور که در این‌مدت به واسطه ترس از کرونا توانستیم اعتیادمان را به همایش کاهش دهیم، بپذیریم که باز هم شدنی است.
حدود ۲ ماه است که از این‌دست برنامه‌ها و هزینه‌ها در مملکت نداریم. کدام کار باید انجام می‌شده و روی زمین مانده است؟ کدام کار مهم و مشکل‌گشا از مشکلات بی‌شمار مردم، معطل ریخت و‌پاش برگزاری یک همایش بوده است؟
سؤال سخت‌تر این است که در تمام این‌سال‌ها کدام همایش برای رفع مشکلات مردم طراحی شده است؟ خدا می‌داند سالانه چه بودجه‌هایی با عناوین مختلف از بیت‌المال صرف برگزاری مراسم و نشست‌ها و همایش‌های دوساعته‌ای می‌شود که شاید ۲ دقیقه خروجی برای پیشرفت هیچ‌بخشی از مملکت ندارد، مخصوصا در حوزه‌های فرهنگی.
همایش‌هایی که به تعریف و تمجید خودمان و دستگاه و عملکردمان می‌پردازد و حضار به زور برایمان کف می‌زنند و سخنرانان هندوانه زیر بغل همدیگر می‌گذارند و در پایان به هم هدیه می‌دهیم و عکس یادگاری می‌اندازیم و پیمانکاران برگزاری همایش هم چندمیلیون ریال فاکتور می‌دهند و تمام.
کاش در این‌روز‌های کرونایی کمی فکر کنیم که کدام چرخ‌دنده مملکت به برگزاری همایش متصل بوده است که در طول این سال‌ها برنامه‌هایی با عناوین مختلف و با کلی هزینه‌های متنوع در سرفصل کار‌ها و ردیف بودجه‌های سالانه دستگاه مطبوعمان نوشته‌ایم. حالا که در این ایام قرنطینه کمی بیشتر به حوزه ارتباطات غیرحضوری و استفاده مفیدتر از فضای مجازی توجه کردیم، به نظر می‌رسد دیگر لازم است برای خیلی از همایش‌ها و برنامه‌ها در دوران پساکرونا فضای مجازی را انتخاب کنیم و دیگر سریع برای یک برنامه و سخنران سراغ خرید بلیت هواپیما و اسکان در فلان هتل و پذیرایی در بهمان رستوران نرویم.
سعی کنیم یادمان باشد که دیگر شاید کمتر لازم باشد افتتاح، نشست، معارفه، سخنرانی و هزاران برنامه دیگر را که قبل از کرونا میلیون‌ها ریال بودجه بی‌زبان مملکت را هدر می‌داد در دوران پساکرونا ادامه دهیم. خدا کند که کرونای خطرناک وقتی که رفت نگاه بسته مدیرانی را که تنها به برگزاری برنامه و پرزنت کردن و گزارش عملکرد خواندن فکر می‌کنند با خود ببرد و برگزاری همایش‌های بی فایده را برای همیشه از این مملکت دور کند. در پساکرونا هم نگاهمان را کرونایی کنیم.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
