درباره نمایشگاه گروهی نقاشی دیواری «جور دیگر باید دید» در نگارخانه حامی

امیرمنصوررحیمیان | شهرآرانیوز - حدود دو هفته و چند روز از سال جدید می‌گذرد و خیلی‌هایمان اگر به خودمان زور آورده باشیم، فقط استراحت کرده‌ایم. در این اوضاع که دیدوبازدید‌ها تعطیل شده، به خانواده‌مان سر زده‌ایم و توی تلفن‌های همراهمان دنبال نمی‌دانم چه گشته‌ایم. خیره صفحه تلویزیون شده‌ایم و سفر رفته‌ایم. اگرکمی هم اهل مطالعه و این‌طور کار‌ها باشیم، شاید چند صفحه‌ای کتاب خوانده باشیم. آدم بالأخره یک کار‌هایی را می‌گذارد برای وقت فراغتش. تعطیلی که زیادتر از انتظارش باشد و هیچ‌کاری هم نشود در آن انجام داد، به چه دردی می‌خورد؟ این سؤال را باید از هنرمندان جوانی پرسید که وقتشان را الکی نگذرانده‌اند. اولین نمایشگاه سال جدید را در نگارخانه حامی، طوری برگزار کرده‌اند که به آدم می‌فهمانند، این چند روز را مشغول چه کاری بوده‌اند.

برگزار کردن نمایشگاه نقاشی، آن هم روی در و دیوار نگارخانه، کار وقت‌گیر و پر زحمتی است و کمی دردسر بیشتر هم برای نقاش و هم نگارخانه‌دار دارد. کاری که گروه نقاشی «ما» شامل «سمانه اسکندری»، «عاطفه اسکندری» و «محمد مهدی خان‌علی‌زاده» توانسته بودند در این چند روز تعطیلی‌های سال نو، از عهده‌اش بربیایند. ضمن اینکه حمایت مسئولان نگارخانه از این جوانان را هم نباید نادیده گرفت. این ضیافت رنگین در روز‌های ۱۴ و ۱۵ فروردین برگزار شد و با اینکه اولین نمایشگاه با این شکل و شمایل نبود، ولی شروع خوبی برای سال جدید و سه هنرمند جوانی است که در آن حضور داشتند.

 

 

از قدیم هم گفته‌اند سالی که نکوست از بهارش پیداست. انگار برای سالی پر از موفقیت دورخیز کرده‌اند. تمام کار‌ها و آثار نمایشگاه «جور دیگر باید دید» با اکرلیک روی دیوار‌ها اجرا شده بودند و اگر بخواهیم کلی به نمایشگاه نگاه بکنیم، باید عرض کنم که تمام کار‌ها در سبک و سیاق سوررئال و فانتزی دسته‌بندی می‌شد. آثار با مضامین اجتماعی و دغدغه‌های زیست‌محیطی و قدردانی از کادر درمان کار شده بودند.

کار خلاقانه دیگری هم انجام داده بودند. برای درگیر کردن هر چه بیشتر مخاطبان با نمایشگاه، در گوشه‌ای از سالن نگارخانه، کادری هم برای آنان در نظر گرفته شده بود تا هر چیزی که دوست داشتند روی آن بکشند. ولی با تمام خوبی‌ها، زیبای‌ها و تفکر پشت آثار، پای طاووسشان توی ذوق می‌زد. به خاطر وقت محدود یا هر دلیل دیگری، آثار این نمایشگاه از نظر سبک و سیاق اجرا و قدرت خط و قلم، نمره کمی می‌گرفتند.

بزرگ‌ترین هدف یک هنرمند دیده شدن باید باشد. حال با انتقاد یا تمجید. در هر صورت باید خوشحال باشد که به بزرگ‌ترین هدفش رسیده است و دیده شده است. انجام دادن یک فعالیت هنری، به خودی خود باعث واکنش می‌شود و خود این واکنش می‌تواند منشأ خیلی از اتفاقات باشد.

 

 

اتفاقاتی که می‌توانند زندگی هنری آدم را عوض کنند و به جهت دیگری ببرند. ولی اگر از کاری که انجام شده است یا اثری که تولید شده است، توقع دارید همه سلیقه‌ها را راضی کند، باید به آن اثر شک کنید. به هرحال در این نمایشگاه دوروزه، بعضی کار‌ها به شدت مبتدیانه کار شده بود. در بیشتر آثار نه خبری از رعایت فرم بود نه ترکیب‌بندی‌ها درست و درمان رعایت شده بود. رنگ‌ها روی دیوار‌ها خوب پرداخت نشده و هارمونی کلی و میزانسن در محل قرارگیری هر اثر نسبت به دیگر آثار وجود نداشت. انگار طرح اولیه آثار، همان چیز‌هایی است که روی بشقاب‌های سفالی در اندازه‌های کوچک قابلیت اجرا داشته‌اند و فقط اندازه آن‌ها را بزرگ کرده‌اند. به غیر از چند اثر بقیه، بدون ظرافت و ریزه‌کاری‌های کار‌های بزرگ و با این اندازه است.

 

نقاشی دیواری برای خودش فنی است و نمی‌شود گفت هرکس نقاشی بلد است از عهده این کار هم برمی‌آید. مثل کسی که در استخر شناگر ماهری است، ولی همین آدم در دریا مثل مبتدی‌ها در معرض غرق شدن قرار می‌گیرد. با این حال نباید فراموش کرد که جرئت و جسارت هنرمندان جوان می‌تواند در آینده به نفع هنر شهر و آینده خودشان تمام شود. جوانان با دل و جرئتی که هر چیزی و هر کاری را برای تجربه کسب کردن در زمینه هنر امتحان می‌کنند و از هیچ‌چیز هم نمی‌ترسند.